Gebruiker:Porsche-one/Kladblok
| Gebruikerspagina | Overlegpagina | Werkkamer | Gebruikersboxen | Mijn kladblok |
Mee bezig
| Zhou Youguang | ||
|---|---|---|
| Algemene informatie | ||
| Geboren | 13 januari 1906 Changzhou | |
| Nationaliteit |  Chinees
| |
| Beroep | Taalkundige | |
| Bekend van | Ontwerper van Hanyu pinyin | |
Zhou Youguang (Chinees 周有光, Hanyu pinyin Zhōu Yǒuguāng) (13 januari 1906, Changzhou) is een Chinees taalkundige. Hij is de ontwerper van het Hanyu pinyin.
Opleiding en vroege loopbaan bewerken
Zhou zat in 1923 op de Saint John's University in Shanghai waar hij afstudeerde op economie met een minor in taalkunde. Hij heeft vooral als bankier en econoom gewerkt in het buitenland en vooral in New York City. Na het oprichten van de Volksrepubliek China in 1949 keerde hij weer terug naar zijn thuisland.
Ontwerp van Hanyu pinyin bewerken
In 1955 werd Youguang door de regering aan het hoofd geplaatst van een commisie die de Chinese taal moest hervormen om de Alfabetiseringsgraad van het land te verhogen. Het doel van de commisie waarvan hij de leider was was het romaniseren van de taal en een taal te creëren die de uitspraak van de Chinese karakters zou voorstellen. Younguang was drie jaar bezig met het bedenken en uitwerken van het Hanyu pinyin.
Privé bewerken
Tijdens de Culturele Revolutie in China werd Zhou, net zoals veel andere intellectuelen, opgepakt en in een interneringskamp geplaatst
Zhou trouwde in 1933 met Zhang Yuhne. Zij overleed in 2002. Samen hadden zij twee kinderen: een dochter (die al op zes jarige leeftijd overleed) en een zoon.
Het Maopak, in China beter bekend als een Zhongshan pak (vereenvoudigd Chinees: 中山装; traditionele Chinese: 中山装; pinyin: Zhongshan zhuang), vernoemd naar Sun Yat-Sen, is een kledingstuk dat veel gedragen wordt in China.
Na de stichting van de Republiek China werd het pak geïntroduceerd door Sun Yat-Sen als een nieuwe soort klederdracht. Het werd in het westen echter pas bekend na de Chinese burgeroorlog, waarna het door Mao Zedong werd geïntroduceerd als tegenhanger van het kapitalistische pak. Sinds de jaren 90 is het pak in onbruik geraakt, het wordt echter nog wel gebruikt bij officiele aangelegenheden van de Chinese overheid.
Geschiedenis bewerken
Chinese republiek bewerken
Voordat de Republiek werd gesticht in 1912 werd in China vooral kleding gedragen naar gebruik van de Mantsjoes. Dit werd in China gezien als een vorm van onderdrukking en werd steeds minder populair. Na het uitroepen van de republiek werd het Zhongshan pak geïntroduceerd als vervanging van de oude kleding, maar echter zonder te veel invloeden van het westen. Dr. Sun Yat-Sen was persoonlijk betrokken bij de ontwikkeling van het pak. Onder andere had het pak niet drie buitenzakken, zoals het geval was bij westerse pakken, maar vier, zodat de Chinese ideeën over symmetrie intact bleven.
Volksrepubliek China bewerken
Nadat de Volksrepubliek was opgericht werd het pak steeds meer gedragen door het Chinese volk. Aangemoedigt door Mao Zeding (zelf een enorm liefhebber van het pak) werd het pak, vooral tijdens de Culturele Revolutie, door bijna elke man in China gedragen. Het werd een symbool voor de grote proletarische revolutie.
Heden bewerken
Inmiddels wordt het pak nog weinig meer gedragen. De eerste leiders van China na het overleiden van Mao, waaronder Deng Xiaoping, droegen het pak nog wel, maar vanaf de jaren 90 raakte het pak in onbruik. Het wordt alleen nog sporadisch gezien tijdens officiële aangelegenheden van de Chinese staat.
| Eiland van De Bahama's | |
|---|---|
| |
| Locatie | |
| Land | De Bahama's |
| Locatie | Atlantische oceaan |
| Algemeen | |
| Oppervlakte | 512 km² |
| Inwoners | 8.000 |
Eleuthera is een eiland in de Bahama's, 80 kilometer gelegen van Nassau, de hoofdstad van de Bahama's. Het eiland is erg lang en ook extreem dun, het is namelijk 180 kilometer lang, maar op veel plekken niet breder dan twee kilometer. De naam komt van de vrouwelijke vorm van het Oudgriekse woord ελεύθερος ("Eleutheros"), wat vrijheid betekend. Volgens schattingen uit 2000 wonen er 8.000 mensen op het eiland
Geschiedenis bewerken
De oorspronkelijke bewoners van het eiland waren de Arowakken. Deze werden echter door de Spanjaarden weggevoerd om te gaan werken in de mijnen van Hispaniola, waar zij rond het jaar 1550 uitstierven.
Er wordt aangenomen dat het eiland vanaf dat moment niet meer bewoond werd, totdat er in 1648 Puriteinse pelgrims op het eiland arriveerden. Deze gaven het ook zijn huidige naam Eleuthera.
Het eiland bloeide erg op tussen 1950 en 1980. Het werd een populaire bestemming voor vele buitenlanders, waaronder Robert de Niro. Ook werd de prins van Wales vaak gezien op het eiland.
In 1973 werden de Bahama's echter een onafhanelijke land. Dit bracht vele veranderingen in de regelgeving met zich mee, wat erin resulteerde dat alle buitenlandse resorts en bedrijven werden pgeheven of verkocht.
Geografie bewerken
Het eiland ligt op ongeveer tachtig kilometer afstand van New Providence, het belangrijkste en meest dichtbevolkte eiland van de Bahama's. Het eiland is erg lang (180 km) en dun (gemiddeld twee km breed). Het dichtsbevolkte gebied en tevens ook het administratieve centrum van het eiland is Governor's Harbor.
Een van de kenmerken van het eiland zijn ook de vele roze stranden die er te vinden zijn.
Economie bewerken
Hoewel de economie op het eiland na de onafhankelijkheid van de Bahama's enorm is ingestort, groeit de economie inmiddels weer. Sinds 2004 werden er weer meer investeringen gedaan door buitenlandse beleggers en sinds 2006 worden ook weer meerdere toeristische resorts gebouwd.
Op het eiland bevinden zich tevens vier vliegvelden:
- North Eleuthera
- Governor's Harbour
- Rocksound vliegveld
- Cape Eleuthera
Zie ook bewerken
Het wapen van Puerto Rico werd in 1511 door de Spaanse koning aan Puerto Rico verleend, waarmee het wapen het oudste nog steeds begruikte wapen van het continent is. Nadat de Verenigde Staten Puerto Rico als gebied kregen na de Spaans-Amerikaanse oorlog was er tijdelijk een ander wapen. In 1905 werd echter weer besloten de originele versie te gebruiken en in 1976 werd de laatste kleine aanpassing aan het wapen gedaan.
Geschiedenis bewerken
De geschiedenis van Barbados, een land in de Caribische Zee is te verdelen in drie periodes, namelijk de bewoning door indianen, de overheersing door Europa en als onafhankelijk land.
Inheemse bevolking bewerken
De oorspronkelijke bewoners van het eiland waren Arowakken. Deze werden echter rond 1200 n.Chr verdreven door de Cariben. [1] De bewoning door deze bevolkingsgroep duurde echter niet lang, want toen de Europeanen voor het eerst voet aan wal zetten op het eiland was het onbewoond.[2]
Europese overheersing bewerken
In 1536 werd het eiland voor het eerst ontdekt door Pedro a Campos, die op zoek was naar een route naar Brazilie.[3] In 1625 werd het eiland geclaimed door het Verenigd Koninkrijk en in 1627 werd het officieel een Engelse kolonie.[4]
Net zoals in veel andere Britse koloniën werden er op het eiland heel veel plantages gebouwd waar vooral suikerriet werd verbouwd.[5] Op de plantages werkten heel veel slaven, zelfs zoveel dat in 1786 79% van de inwoners van Afrikaanse afkomst was.[6] Die kwamen door de slechte werkomstandigheden in 1816 in opstand en in 1834 werd slavernij in het hele Britse rijk afgeschaft.
Onafhankelijkheid bewerken
In 1885 werd Barbados een onafhankelijke kolonie binnen het Britse rijk, in plaats van één kolonie te vormen met meerdere landen in de Caribische Zee. Op 30 november 1966 wred Barbados onafhankelijk en werd het een onderdeel van het Gemenebest van Naties.[7]
Zie ook bewerken
200px|thumb|Het wapen van Barbados
De geschiedenis van Saint Vincent en de Grenadines, een onafhankelijk land in de Caribische Zee loopt lang terug. Het is onder te verdelen in drie periodes: Het pre-colombiaanse tijdperk, de tijd van de Europese overheersing en als onafhankelijk land.
Pre-columbiaanse tijd bewerken
Voor de aankomst van de Europeanen in de 16e eeuw werd het land bewoont door verschillende groepen indianen, waaronder de Ciboney, de Arowakken en Cariben. Toen Christoffel Columbus voor het eerst bij het land kwam werd het waarschijnlijk bewoond door de Cariben.
Europese overheersing bewerken
Toen Cristoffel Columbus in de 16e eeuw langs Saint Vincent en de Grenadines voer betrad hij de eilande niet, hij was namelijk meer geïntereseerd in de grote hoeveelheden kostbaarheden in de rest van Zuid-Amerika. De Spanjaarden hebben het land wel bezocht maar zij hadden geen intenties om het te veroveren.
Hoewel het de Engelsen waren die al in 1672 Saint Vincent (een deel van Saint Vincent en de Grenadines) al claimden, werd Frankrijk de eerste kolonisator. De inheemse bevolking van het land heeft zich tot in de 18e eeuw met succes verzet tegen Europese overheersing, maar in 1719 werd het dan toch door de Fransen veroverd. Deze Franse overheersing duurde echter niet lang, want bij de Vrede van Parijs in 1763 werd Saint Vincent onderdeel van het Britse rijk.[8] Maar het getouwtrek om de eilanden zou lang door blijven gaan, in 1779 veroverde Frankrijk het weer terug en in 1983 werd het definitief een Britse kolonie.
Onafhankelijkheid bewerken
Saint Vincent en de Grenadines hebben tijdens de Britse overheersing vele statussen gehad, waarbij langzaamerhand steeds meer vrijheid werd gegeven aan het land. Op 27 Oktober 1979 werd het land officieel onafhankelijk. [9] Het is lid van het Gemenebest van Naties en heeft als staatshoofd Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk.
Zie ook bewerken
De Isle of Man heeft een lange geschiedenis. Het ontstond rond 8000 v.Chr. Nadat het een kolonie van Noorwegen was werd het daarna Schots en weer later Engels.
Sinds 1866 is het Engels kroonbezit en heeft het een eigen regering.
8500 v.Chr - 1100 n.Chr bewerken
Prehistorie bewerken
Het eiland is rond 8500 v.Chr ontstaan, toen Groot-Brittannië los kwam van het Europese vasteland. De eerste tekenen van mensen zijn uit het Mesolithicum, ook wel de Middle Stone Age genoemd. De eerste bewoners van het eiland leefden als jagers in kleine, natuurlijke grotten. Ook hadden zij sommige gereedschappen, gemaakt van steen. Deze spullen zijn later teruggevonden langs de kust van het eiland.
Nieuwe steentijd bewerken
In de Nieuwe steentijd werd, net zoals op veel andere plekken op de wereld, gestopt met het leven als jager en verzamelaar en bloeide het boerenleven op. Mensen gingen huizen bouwen van en bleven vanaf dat moment op een plek wonen.
Ijzeren tijdperk bewerken
Vanaf het ijzeren tijdperk werd de cultuur op het eiland steeds meer beïnvloed door de Keltische cultuur. Langs de kust ontstonden grote walburchten. De eerste Kelten die naar het eiland toe kwamen waren waarscijnlijk afkomstig van het Britse vasteland.
Romeinse tijdperk bewerken
De geschiedenis van de Isle of Man in de Romeinse tijd blijt onduidelijk. Het is niet zeker of de Romeinen het eiland wel of niet hebben bezocht. Als dit wel het geval zou zijn dan is het zeker dat zij het eiland niet hebben overheerst
Vikingen bewerken
Rond de 8e eeuw vestigden de eerste Vikingen zich op het eiland. In 1079 wred het eiland een Noorse kolonie.
1100 n.Chr - 1800 n.Chr bewerken
Begin Schotse en Engelse overheersing bewerken
De Noorse overheersing was een gevoelig punt bij het steeds machtigere wordende Schotland. Na een oorlog tussen beide landen werd bij het Verdrag van Perth in 1266 het eiland overgedragen aan Schotland. Deze overheersing door Schotland duurde niet heel lang; in 1290 was het al weer in handen van koning Eduard I van Engeland. Dit zou zo blijven tot 1313, toen het getouwtrek tussen Engeland en Schotland weer begon. Dit zou zo blijven tot 1346 toen Engeland weer de volledige controle kreeg. Hierna brak een periode van betrekkelijke rust aan op het eiland.
1800 n.Chr - heden bewerken
Vanaf de 19e eeuw ging het steeds beter met Man. Sindsdien is het eiland uitgegroeid tot een belangrijke toersitsiche trekpleiseter, maar vooral als een finacieel centrum.
Meer autonomiteit bewerken
Vanaf de 20e eeuw groeide het nationalisme op het eiland. Als gevolg hiervan gaf het Verenigd Koninkrijk Man meer autonomiteit. Het land heeft inmiddels een volledig eigen parlement en een eigen munt, hoewel het eiland nog steeds erg afhankelijk is van het Verenigd koninkrijk.
Bronnen, noten en/of referenties
|