Dunvingergekko

Dunvingergekko; IUCN-status: Niet bedreigd (2014)
	Dunvingergekko (Stenodactylus sthenodactylus )
	Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Reptilia (Reptielen)
Orde:	Squamata (Schubreptielen)
Onderorde:	Lacertilia (Hagedissen)
Infraorde:	Gekkota (Gekko's)
Familie:	Gekkonidae (Gekko's)
Geslacht:	Stenodactylus
	Soort
	Stenodactylus sthenodactylus; (Lichtenstein, 1823)
	Afbeeldingen op Wikimedia Commons
	Dunvingergekko op Wikispecies
Portaal	Biologie ; Herpetologie

De dunvingergekko^[2] (Stenodactylus sthenodactylus) is een gekko uit de familie Gekkonidae.

Naam en indeling

De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst voorgesteld door Martin Lichtenstein in 1823. Oorspronkelijk werd de naam Ascalabotes sthenodactylus gebruikt.^[3]

Zowel de geslachtsnaam Stenodactylus als de soortaanduiding sthenodactylus betekenen vrij vertaald 'smalle vingers'.

Uiterlijke kenmerken

Het lichaam is bedekt met kleine, gladde schubben en heeft lange poten en een dunne staart. De ronde kop bevat bolle ogen en uitpuilende neusgaten. Deze dieren hebben een fijne donkere tekening en soms witte vlekken. De huid is lichtbruin of zandkleurig. Ze missen de hechtschijfjes aan de tenen, waardoor ze alleen op lage voorwerpen kunnen klimmen. De lichaamslengte bedraagt 9 tot 11 cm.

Levenswijze

Het voedsel van deze terrestrische, nachtactieve dieren bestaat uit termieten, mieren, kleine vlinders en kevers en hun larven. Ze leven teruggetrokken in hun schuilplaatsen onder de grond of stenen. Ze voelen zich veilig wanneer ze in een nauwe spleet kunnen wegkruipen. Overdag liggen ze in de zon. Vooral de mannetjes verdedigen hun territorium, maar ook de vrouwtjes zullen indringers aanvallen. Bij bedreiging door predatoren wordt een hoge rug opgezet, zodat ze groter lijken.

Verspreiding en habitat

De soort komt voor in delen van Afrika en het Midden-Oosten en leeft in de landen Marokko, Westelijke Sahara, Libië, Algerije, Tunesië, Egypte, Israël, Jordanië, Mauritanië, Ethiopië, Eritrea, Soedan, Syrië, Saoedi-Arabië, Kenia en Mali.^[3] De habitat bestaat uit droge savannen, droge tropische en subtropische scrublands en graslanden en hete woestijnen. De soort is aangetroffen van zeeniveau tot op een hoogte van ongeveer 1500 meter boven zeeniveau.

Beschermingsstatus

Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is de beschermingsstatus 'veilig' toegewezen (Least Concern of LC).^[4]

Bronvermelding

Referenties

↑ (en) Dunvingergekko op de IUCN Red List of Threatened Species.
↑ David Burnie (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp) (2001). Animals (Dieren). Dorling Kindersley Limited, London, Pagina 411. ISBN 90-18-01564-4.
↑ ^a ^b Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database – Stenodactylus sthenodactylus.
↑ International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Stenodactylus sthenodactylus - IUCN Red List. Gearchiveerd op 9 november 2021.

Bronnen

(nl) – David Burnie (2001) - Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4 (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp).
(en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Stenodactylus sthenodactylus - Website Geconsulteerd 9 november 2021

[IUCN-1] (en) Dunvingergekko op de IUCN Red List of Threatened Species.

[BURN-2] David Burnie (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp) (2001). Animals (Dieren). Dorling Kindersley Limited, London, Pagina 411. ISBN 90-18-01564-4.

[EMBL-3] Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database – Stenodactylus sthenodactylus.

[IUCN2-4] International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Stenodactylus sthenodactylus - IUCN Red List. Gearchiveerd op 9 november 2021.

[2]

[1]

[3]

[4]