960

960

Eeuwen:	9e eeuw · 10e eeuw · 11e eeuw
Decennia:	950-959 · 960-969 · 970-979
Jaren:	<< · < · 959 · 960 · 961 · > · >>
Jaartelling in verschillende culturen

Ab urbe condita:		1713 MDCCXIII
Armeense jaartelling:		408 – 409 ԹՎ ՆԸ – ՆԹ
Chinese jaartelling:		3656 – 3657 丙未 – 丁申
Christelijke jaartelling:		960 CMLX
Ethiopische jaartelling:		952 – 953
Hebreeuwse jaartelling:		4720 – 4721
Hindoekalenders:
- Vikram Samvat		1015 – 1016
- Shaka Samvat		882 – 883
- Kali yuga		4061 – 4062
Iraanse jaartelling:		338 – 339 ۳۳۸ – ۳۳۹
Islamitische jaartelling:		348 – 349 ٣٤٩ – ٣٤٨
Maçonnieke jaartelling:		4959 – 4960
Juliaanse kalender van 960

Het jaar 960 is het 60e jaar in de 10e eeuw volgens de christelijke jaartelling.

Gebeurtenissen bewerken

Zomer - Een Byzantijnse vloot met een expeditieleger (ongeveer 50.000 man) onder leiding van Nikephoros Phokas landt op Kreta. Nikephoros verslaat de Arabieren en begint met de belegering van Heraklion. Hij besluit de hoofdstad vanuit zee te blokkeren, terwijl de Byzantijnen met belegeringstorens verwoede aanvallen uitvoeren. Na een beleg van een half jaar, probeert Nikephoros de stad tevergeefs uit te hongeren.^[1]

Mieszko I, hertog van de Polanen, wordt erkend als prins (de facto heerser) van Polen na het overlijden van zijn vader Siemomysł. Mieszko herenigt de naburige stammen, maar de West-Slavische stam de Wilzen (ofwel de "Wolf mensen") plunderen Mieszko's grondgebied. Tevens vallen de Saksische edelen zijn land geregeld binnen en proberen naar het oosten op te rukken.^[2]
Koning Harald I ("Blauwtand") consolideert zijn heerschappij over Jutland en Seeland. Hij bekeert tot het christendom en laat zijn bekering vastleggen in één van de runenstenen van Jelling in Denemarken. Het heeft een runeninscriptie en een afbeelding van Christus omgeven door interliniëring. De andere Scandinavische koninkrijken bekeren zich langzaam tot het christendom.
Zomer - Adelbert I, medekoning en de zoon van koning Berengarius II, valt met steun van hertog Hugo van Toscane de Pauselijke Staat binnen. Adelbert dreigt Rome in te nemen, paus Johannes XII stuurt een delegatie naar koning Otto I ("de Grote") om steun te vragen. Otto is bereid om een expeditieleger te sturen, onder de voorwaarde dat hij tot keizer gekroond zal worden.
Sancho I ("de Vette") weet het koningschap van León terug te veroveren op zijn neef Ordoño IV ("de Slechte"), die in ballingschap wordt gestuurd. Ferdinand González wordt gevangengenomen, en gedwongen de steun aan Ordoño af te zweren. Sancho verbreekt het vredesverdrag met kalief Abd al-Rahman III en sluit met Navarra een alliantie tegen het kalifaat Córdoba.^[3]

Dunstan ontvangt het pallium (een symbool van bevoegdheid) als aartsbisschop van Canterbury, van paus Johannes XII. Hij hervormt de kloosters en handhaaft de regel van Sint-Benedictus (de Orde der Benedictijnen): armoede, kuisheid en gehoorzaamheid voor monniken.^[4]

Het koninkrijk Aksum (huidige Eritrea) wordt vernietigd door indringers van Beta Israël (een joodse gemeenschap in Ethiopië), onder leiding van koningin Gudit (waarschijnlijke datum).

4 februari - Generaal Zhao Kuangyin herenigt het Chinese Keizerrijk grotendeels, hij wordt geïnstalleerd als keizer onder de naam Song Taizu en sticht de Song-dynastie. In het noorden blijven Xixia (onder de Tangut) en Liao (onder de Khitan) echter onafhankelijke rijken. De Song-dynastie zal het Chinese Keizerrijk blijven domineren gedurende meer dan 300 jaar (tot 1279).^[5]

Eerste schriftelijke vermelding van Wijthmen gelegen in Overijssel. In een oorkonde wordt de plaats aangeduid met de naam Wie, hetgeen "klein heiligdom" betekent.

Zie de categorie 960 van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Romane, Julian (2015). Byzantium Triumphant, p. 5. Bramsley: Pen and Sword Books. ISBN 978-1473845701.
↑ Richard Brzezinski (1998). History of Poland: Old Poland, King Mieszko I, p. 14. ISBN 83-7212-019-6.
↑ O'Callaghan, Joseph F. (1983). A History of Medieval Spain, p. 305. Cornell University Press.
↑ Iggulden, Conn (2017). Dunstan: One Man. Seven Kings. England's Bloody Throne. Penguin. ISBN 978-1-4059-2150-3.
↑ Paludan, Ann (1998). Chronicle of the Chinese Emperors: The Reign-by-Reign Record of the Rulers of Imperial China, pp. 122–123. New York: Thames and Hudson. ISBN 0-500-05090-2.
↑ Lukowski, Jerzy; Hubert Zawadzki (2006). A Concise History of Poland, pp. 3–4. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-61857-1.