Ivonne Lex

Belgisch actrice (1927–1996)
(Doorverwezen vanaf Yvonne Lex)

Ivonne Lex, geboren als Yvonne Douliez (Deurne, 24 december 1927 - Brasschaat, 19 januari 1996), was een Vlaams film- en toneelactrice en regisseuse.

Yvonne Lex
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Land Vlag van België België
(en) IMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Biografie bewerken

Yvonne Lex was de dochter van Hélène Van Herck, ook een Vlaamse actrice, en Paul Douliez, een Vlaams componist, pianist, dirigent en auteur. Hij collaboreerde openlijk in de Tweede Wereldoorlog en werd veroordeeld tot de doodstraf, waarna Yvonne besloot haar naam te veranderen in Ivonne Lex.

Na haar opleiding aan het Hoger Instituut voor Toneel en Regie in Antwerpen werd ze actief in de Antwerpse muziekscene van de jaren 50. In 1958 startte ze haar carrière als dramaturg aan de Koninklijke Vlaamse Schouwburg (KVS) in Brussel. In 1969 richtte ze haar eigen Theatergezelschap Ivonne Lex op, kortweg TIL. In 1986 werd ze directeur van de Antwerpse KNS (Koninklijke Nederlandse Schouwburg), een positie die ze niet met succes bekleedde.

Enkele toneelstukken waarin Lex gespeeld heeft zijn: George Bernard Shaws Jeanne d'Arc, Georges Bernanos' De laatste op het schavot en Bertolt Brechts Moeder courage. Ivonne Lex heeft ook vertaald, liedjes geschreven en als televisie-omroepster gewerkt.

Ivonne Lex richtte tevens twee theaters op waar ze haar eigen stukken ook kon opvoeren. Theater Het Klokhuis, in de Parochiaanstraat te Antwerpen, en Theater Het Appeltje, in de Lange Nieuwstraat te Antwerpen. Beide zijn in eigendom over gegaan naar haar dochter, Catrien Hermans.

In populaire cultuur bewerken

Een woordspeling met 'Ivonne Lex' treedt enkele malen op in de Nero-strips op momenten dat er een rechtszaak gaande is. De rechter spreekt dan de Latijnse spreuk uit Sed lex, dura lex (altijd in deze grammaticaal foutieve vorm, want de eigenlijke uitspraak luidt Lex dura, sed lex (De wet is hard, maar zo is de wet)), waarna iemand er Ivonne Lex aan toevoegt. Dit grapje vinden we onder meer terug in de albums De Geschiedenis van Sleenovia (1965) en De Straal van Oemtata (1975)).

Externe link bewerken

Geraadpleegde literatuur bewerken