'''Subject''' (van het [[Latijn]]se ''subicere, subiectum'', als vertaling van het [[Oudgrieks|Griekse]] ''hupokeimenon'' of ''hypokeimenon'') betekent letterlijk ''het ondergeworpene'', ''het onderliggende''. Door [[Aristoteles]] kwam het begrip in gebruik in de zin van ''[[substantie]]'',datof is de ''wezenskern'' van het ding,: datgene wat blijft bestaan onder wisselende omstandigheden.
==Huidige betekenis==
NáNa de [[17e eeuw]] kreeg het echterbegrip 'subject' een totaalgeheel andere betekenis; het werdging verwijzen naar het [[psychologie|psychologische]] of [[Epistemologie|epistemologische]] ''ik'': datgeeneen wat[[entiteit]] aandie debehept is met een [[bewustzijn]]stoestanden ten grondslag ligt. Het denkende[[denken]]de ik, het waarnemende ''subject'', wordtstaat dantegenover onderscheidenhet van hetwaargenomen ''niet-ik'' ofwel het ''[[Object (filosofie)|object]]''. Dit object iskan een voorwerp, ding, zaak, entiteit of wezen,enbetreffen: kaneen entiteit die zowel van materiële ofals onstoffelijke aard kan zijn. ▼
InEen filosofische zinsubject is een subjectdus een [[zijnde]] dat subjectieve ervaringen of relaties met een andere [[entiteit]] (of "object") kan hebben.: Eenhet subject is de waarnemer, terwijl eenhet object naar hetde waargenomene verwijst.▼
▲Ná de [[17e eeuw]] kreeg het echter een totaal andere betekenis; het werd het [[psychologie|psychologische]] of [[Epistemologie|epistemologische]] ''ik'': datgeen wat aan de [[bewustzijn]]stoestanden ten grondslag ligt. Het denkende ik, het subject, wordt dan onderscheiden van het ''niet-ik'' ofwel het [[Object (filosofie)|object]]. Dit object is een voorwerp, ding, zaak, entiteit of wezen, en kan van materiële of onstoffelijke aard zijn.
▲In filosofische zin is een subject een [[zijnde]] dat subjectieve ervaringen of relaties met een andere [[entiteit]] (of "object") kan hebben. Een subject is de waarnemer, terwijl een object naar het waargenomene verwijst.
