Mest: verschil tussen versies

Chemisch gezien is mest een [[mengsel]] van [[water]], anorganische voedingsstoffen ([[voedingsstof#Planten|mineralen]]), en [[organische stof]]. Belangrijke [[scheikundig element|elementen]] in mest zijn [[Stikstof (element)|stikstof]] ([[samengestelde stof|chemisch gebonden]] in [[nitraat#Nitraat in de plantenstofwisseling|nitraat]]), [[fosfor]] (gebonden in [[fosfaat]]), [[kalium]] en [[magnesium]]. Daarnaast komen de [[sporenelement]]en [[IJzer (element)|ijzer]], [[zink (element)|zink]], [[Koper (element)|koper]], [[molybdeen]], [[Boor (element)|boor]] en [[kobalt]] in meer of mindere mate voor.

Belangrijk is de vertering van verse mest om het goed bruikbaar te maken als meststof. Bij de vertering van verse mest wordt het gehalte aan koolstof lager en stijgt het relatieve gehalte aan stikstof, waardoor de bemestingswaarde toeneemt. "Lange mest wordt korte mest"; de vezelachtige koolstofhoudende bestanddelen verteren. De vertering van mest gebeurt onder invloed van bacteriën, waarbij warmte, water en voedingsstoffen vrijkomen. Dit proces van omzetting duurt bij normale opslag ruim een jaar. Het eindproduct heet "vaste mest" of "ruige mest". Een nieuwe ontwikkeling is de geforceerde compostering door toevoer van zuurstof en microorganismen onder intensieve menging. Via deze door het Nederlandse bedrijf ORGAplus ontwikkelde methode is het mogelijk de vertering van dierlijke mest te versnellen en om binnen 24 tot 48 uur een stabiel eindproduct over te houden met een hoge voedingswaarde voor bomen en planten.{{bronBron?|Graag een onafhankelijke bron als we al een specifiek produkt/methode noemen|2021|05|01}}.