Syllabisch schrift: verschil tussen versies

Het [[Nederlands]], samen met vele andere Indo-Europese talen zoals het Duits en het Russisch, maakt complexe lettergreepstructuren mogelijk, waardoor het lastig wordt om Nederlandse woorden met een syllabisch schrift te schrijven. Een puur syllabisch schrift op basis van het Nederlands zou een apart teken nodig hebben voor elk mogelijke lettergreep. Er zouden dus aparte tekens nodig zijn voor doek, dik, dak, dek, duik, deuk, etc. Omdat het Nederlands ruim 10.000 verschillende mogelijkheden voor individuele lettergrepen heeft, zou een syllabisch schrift slecht geschikt zijn om het Nederlands te vertegenwoordigen. Dergelijke pure syllabische schriften zijn echter zeldzaam. Een oplossing voor dit probleem, wat vaak voorkomt in verschillende syllabische schriften van over de hele wereld (waaronder Nederlandse leenwoorden in het Japans), is het schrijven van een echoklinker, alsof de [[Lettergreep|lettergreepcoda]] een tweede lettergreep is: ''zu-ku'' voor doek, enz. Een andere veel voorkomende benadering is om de coda gewoon te negeren, zodat doek als ''doe'' zou worden geschreven. Dit zou natuurlijk niet goed werken voor het Nederlands, maar zo werd het wel gedaan in het Myceens Grieks wanneer de wortelstam van een woord twee of drie lettergrepen lang was en de lettergreepcoda een zwakke medeklinker zoals ''n'' of ''s'' was (bijvoorbeeld: χρυσός ''chrysos'' geschreven als ''ku-ru-so'').