Politicologie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 17:
De [[politieke filosofie]], waar de politicologie uit voortkomt, is altijd onderdeel gebleven van de discipline. Met het werk van [[John Rawls]], zoals met name [[A Theory of Justice]] dat werd gepubliceerd in 1971 kreeg de politieke filosofie een belangrijke impetus.<ref>Buckler, S. (2010) "Normative Theory" In: Marsh, D. & G. Stoker 'Theory and Methods in Political Science', p. 162</ref>
In de jaren '70 werd, onder druk van een nieuwe generatie studenten, het [[marxisme]] een belangrijke stroming, zeker aan de Nederlandse universiteiten, zoals de Universiteit van Amsterdam.<ref>Van Praag, P. en H. de Liagre Böhl (2014) "Tussen Wetenschap en Engagement. De Roerige Geschiedenis van de Amsterdamse Politicologie" in Andeweg, R.B. en B. Vis (eds.) 'Politicologie in Nederland. Van politisering naar professionalisering' p. 27-28</ref> Dit ging soms gepaard met conflicten, zoals aan de Universiteit van Amsterdam, waar de hoogleraar [[Hans Daudt]] zijn onderwijs staakte toen studenten die marxistischer onderwijs wilden, zijn onderwijs ontregelden<ref>Van Praag, P. en H. de Liagre Böhl (2014) "Tussen Wetenschap en Engagement. De Roerige Geschiedenis van de Amsterdamse Politicologie" in Andeweg, R.B. en B. Vis (eds.) 'Politicologie in Nederland. Van politisering naar professionalisering' p. 23-27</ref> en de [[Radboud Universiteit]] waar studenten in de "[[
in de jaren '80 werd [[rationelekeuzetheorie]], de toepassing van [[economie|economische modellen]] op de politieke besluitvorming, de dominante benadering in de politicologie.<ref>Hindmore, E. (2010) "Rational Choice" In: Marsh, D. & G. Stoker 'Theory and Methods in Political Science', p. 43</ref> In 1957 was Anthony Downs de eerste die dit deed in zijn "An Economic Theory of Democracy".<ref>Almond, G.A. "Political Science: The History of the Discipline" In: Goodin, R.E. & H.-D. Klingemann (eds.) ''A New Handbook of Political Science" p. 85</ref> In deze benadering worden politieke besluiten formeel gemodelleerd aan de hand van [[speltheorie]]. William Riker geldt als een belangrijke exponent van deze benadering.
| |||