Een buitenpoorter, ofook wel hagepoorter, daarentegenlandpoorter of paalburger, was iemand die de [[burgerrecht]]en van een stad genoot, maar buiten de muren woonde. Deze status bestond over de hele [[Nederlanden]], maar vooral in de [[VlaanderenZuidelijke Nederlanden]]. Wat het begrip precies inhield, kon van stad tot stad variëren. Meestal waren het adellijken die het buitenpoorterschap van een stad bezaten, maar soms ook andere groepen, zoals in [[Maastricht]] de molenaars van de watermolens op de [[Jeker]].<ref name="Bosch">{{aut|Kornelis Bosch}} (2012): ''Om der stat vriheit wille. Het stadsbestuur van Maastricht tijdens de regering van Jan van Beieren (1389-1418)'', masterscriptie Universiteit van Gent, pp. 61-67 ([https://lib.ugent.be/fulltxt/RUG01/001/891/346/RUG01-001891346_2012_0001_AC.pdf online tekst]).</ref>
Het buitenpoorterschap werd niet door de kinderen overgeërfd. Wie het buitenpoorterschap wilde verkrijgen, moest poortersgeld betalen. Maar de buitenpoorter was vrijgesteld van belasting aan de heer van het gebied, bijvoorbeeld het recht van de heer om bij overlijden het beste stuk grond te kiezen uit de [[erfrecht|erfenis]]. De buitenpoorter viel niet onder de wetgeving van de plaatselijke heer, maar onder de wettelijke regelingen van de stad waarvan hij het buitenpoorterschap had. HetDaarnaast konden steden hun buitenpoorters oproepen voor deelname aan stedelijke [[militie]]s. Dit kon nadelig zijn voor de adel en de clerus, die inkomsten misten van welgestelde buitenpoorters. De graven van Vlaanderen probeerden om die reden het buitenpoorterschap werdin niette doorperken, voor het eerst in 1195, maar ook in de kinderen14e overgeërfden 15e eeuw, met name in [[Gent]].<ref name="Bosch"/>
