Zwembad: verschil tussen versies

[[Bestand:Swimmingpool.JPG|{{largethumb}}thumb|Een openluchtzwembad ook wel buitenbad genoemd]]

[[Bestand:De Marnix.jpg|{{largethumb}}thumb|Een binnenbad]]

[[FileBestand:COLLECTIE TROPENMUSEUM Het zwembad van Kali Taman te Salatiga Midden Java TMnr 60010897.jpg|{{largethumb}}thumb|Het zwembad van Kali Taman te [[Salatiga]], [[Midden-Java]] rond 1928]]

De openbare zwembaden, de semi-openbare in hotels en op campings en de therapiebaden van ziekenhuizen e.d. worden volgens de Nederlandse wet in vier categorieën ingedeeld:

*Categorie A:

**bedoeld voor het zwemmen of baden in niet-oppervlaktewater

**ten minste een bassin heeft een wateroppervlakte van 2 m²

*Categorie B:

**bedoeld voor het zwemmen of baden in niet-oppervlaktewater

**ten minste een bassin heeft een wateroppervlakte van 2 m²

*Categorie C:

*Categorie D: overige zwemgelegenheden in oppervlaktewater, voor zover deze niet zijn ingericht

De meeste 'gewone' zwembaden vallen in categorie A.

[[Bestand:Playpool.jpg|thumb|right|200px|Opblaasbaar kinderbadje]]

De spullen blijven meestal niet in de cabine, ze worden vaak in een [[Bagagekluis|kluisje]] gestopt. De looppaden bij de cabines en kluisjes worden onderverdeeld in die waar men wel, en die waar men niet de schoenen aan mag hebben; dit wordt soms ook aangegeven door de kleur van de vloer. Kleedcabines hebben vaak twee deuren, uitkomend op dit buiten- en binnendeel. In dat geval gaan de deuren soms beide naar binnen open, en heeft de kleedcabine een bankje met een opklapbare strook, dat in uitgeklapte toestand beide deuren blokkeert; dit systeem zorgt ervoor dat bij het verlaten van de cabine beide deuren worden gedeblokkeerd.

Er zijn veel [[openluchtzwembad]]en in Nederland en België. Er zijn vaak ligweiden en speelvoorzieningen aanwezig. In tegenstelling tot een binnenzwembad, waar meestal maar een bepaalde tijd kan worden verbleven, kan hier de gehele dag met één kaartje worden verbleven. Ook bestaan er [[10-Badenkaart]]en die verhoudingsgewijs goedkoper zijn dan een los kaartje. Nadeel is de beperkte seizoensopening.

Water, waaronder zwemwater, bevat van nature allerlei [[bacterie|bacteriën]], waarvan de meeste overigens onschadelijk zijn. Doordat mensen in het water zwemmen, komt er nog meer vuil in terecht. Niet alleen bacteriën, maar ook haren, urine en andere ongerechtigheden. Om die reden wordt de kwaliteit van het water continu in de gaten gehouden. Enerzijds mag de concentratie ziekteverwekkers ([[streptokokken]] en [[stafylokokken]] bijvoorbeeld) niet boven een bepaalde waarde uitstijgen. Anderzijds gelden minimumwaarden voor bijvoorbeeld het doorzicht van het water en de toegediende hoeveelheid desinfectiemiddel ([[Chloor (element)|chloor]]). Verder wordt de [[zuurgraad]] gemeten en (indien van toepassing) de hoeveelheid [[cyanuurzuur]] en [[Ozon (stof)|ozon]].

Het Nederlandse [[Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat]] stelt regels op voor de hygiëne en de veiligheid in zwembaden. Die regels zijn vervat in de [[Wet hygiëne en veiligheid badinrichtingen en zwemgelegenheden]] (Whvbz) en in het Besluit hygiëne en veiligheid badinrichtingen en zwemgelegenheden (Bhvbz). Gedeputeerde Staten zijn toezichthouder op de uitvoering van de Whvbz en monitoren onder andere de waterkwaliteit. Het [[ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport]] heeft via [[Gemeentelijke gezondheidsdienst|GGD]]'s en de Wet bestrijding infectieziekten een indirecte invloed op de zwemwaterkwaliteit. Als door een [[calamiteit]] de zwemwaterkwaliteit gevaar loopt, vindt overleg plaats met de provincies. Verder is er een relatie met zwemsport. Het [[schoolzwemmen]] valt onder het [[ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap]].

Chloor kan op verschillende manieren aan het water worden toegevoegd: als [[Gas (natuurkunde)|gas]] of als [[vloeistof]]. Zodra het chloor aan het water is toegevoegd, gaat het een reactie aan met de in het water aanwezige verontreinigingen zoals huidschilfers, ureum en transpiratievocht. Chloor dat een verbinding is aangegaan met deze stoffen wordt ''gebonden chloor'' genoemd. De bovengrens hiervan is 1,00 mg/l. Het gebonden chloor, bestaande uit onder andere chlooramines (mono, di- en trichlooramine), is de veroorzaker van de penetrante "chloorlucht" die men rond baden soms ruikt en die genoemde irritaties kan veroorzaken. De hoeveelheid chloor die jaarlijks in Nederlandse zwembaden wordt verbruikt, bedraagt ongeveer 1500 tot 1800 [[ton (massa)|ton]]. Verlaging van het chloorgehalte in zwembaden tot beneden de aangegeven normen is ongewenst en ongeoorloofd in verband met de kans op verspreiding van [[infectieziekte]]n.

*Gedurende openingstijden houdt ten minste één persoon voortdurend toezicht. Deze persoon moet elk bassin goed kunnen overzien.

*Bij grote drukte, of wanneer een [[springplank]] in gebruik is, zijn veelal meerdere toezichthouders nodig.

*Als er weinig zwemmers zijn, mag het toezicht met tussenpozen worden uitgeoefend. Het moet dan wel om geoefende zwemmers gaan.

*Wanneer het zwembad gebruikt wordt door schoolzwemmers, verenigingen en andere groepen kunnen de 'eigen' badmeesters het toezicht overdragen aan bijvoorbeeld de [[lichamelijke opvoeding|gymnastiekonderwijzer]] of een van de verenigingsleden.

*Als wordt gezwommen in bassins dieper dan 1,40 meter, moet ten minste een van de toezichthouders kunnen reddingszwemmen.