Anker (schip): verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k -/- spaties voor <ref> (verzoek op WP:VPB)
k http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/238/en_een_van_de/, replaced: één van de → een van de (2) met AWB
Regel 2:
Een '''anker''' of '''grondtakel''' is een onderdeel van de uitrusting van een [[schip (transportmiddel)|schip]] dat overboord wordt geworpen om het schip vast te leggen op plaatsen waar niet aangemeerd kan worden. Een anker bestaat traditioneel uit een ijzeren of stalen constructie met meerdere grote boogvormige vloeien die zich in de zeebodem ingraven. Doordat het anker via een ijzeren of stalen ketting of draad met het schip verbonden is, wordt het afdrijven belet. Er zijn ook alternatieve ontwerpen voor ankers, maar het basisprincipe is nooit veranderd. Een alternatief voor de [[binnenvaart]] is tegenwoordig de [[spudpaal]], waarmee een schip exact op de plaats kan worden gehouden.
 
Bij de klassieke ankervorm is de bovenste dwarsbalk, de stok, bedoeld om het anker te richten, zodat ééneen van de twee vloeien zich loodrecht in de bodem ingraaft, terwijl de andere vloei loodrecht omhoog staat. Tegenwoordige ankers zijn over het algemeen stokloos. De grootte van het anker en de lengte en diameter van de [[ankerketting]] worden bepaald aan de hand van het [[uitrustingsgetal]].
 
Ook in de [[heraldiek]] worden ankers veel gebruikt; het [[onttakeld anker]] staat in het wapen van de Nederlandse Koninklijke Marine.
Regel 10:
In oude tijden was een anker dikwijls slechts een grote steen, een zak of mand met stenen, een zak zand of, bij de [[Egyptenaren]], een verzwaarde boomstronk. Ze hielden het schip op hun plaats op het gewicht. Een belangrijke overgang was die naar het driehoekig anker. Door de vorm kon het blijven haken achter rotsblokken, waardoor het een betere houdkracht had, ondanks het lagere gewicht.
 
De volgende belangrijke overgang was het gebruik van een stok. In eerste instantie gebruikt bij houten ankers, zorgde een stenen en later loden stok dat het anker gedwongen werd zich te richten, zodat ééneen van de twee kanten zich in kon graven. Dat laatste type wordt beschouwd als metalen anker, hoewel het deels uit hout bestond. De [[Oude Griekenland|Grieken]] waren de eersten waarvan bekend is dat ze metalen ankers gebruikten; de [[Romeinse Rijk|Romeinen]] gebruikten ijzeren ankers die verrassend veel lijken op de modernere stokankers, hoewel nog uitgerust met rechte armen.
 
In [[1813]] werden ankers met gebogen armen geïntroduceerd en vanaf [[1852]] werd bij de Britse [[Royal Navy]] het ''Admiralty Anchor'' gebruikt, dit is de ankervorm die bij niet-zeelui het meest bekend is. In [[1821]] werd het stokloze anker uitgevonden. Door de vloeien, of armen, onder een kleine hoek scharnierend te maken, kon het zich ingraven zonder dat een stok nodig was. Dit maakte het gebruik van het anker veel eenvoudiger.