Gewone wetgevingsprocedure: verschil tussen versies

De medebeslissingsprocedure is ook op een ander gebied zeer kenmerkend voor de ontwikkeling van de Europese Unie, namelijk met betrekking tot het vraagstuk van supranationalisme versus federalisme. Met de medebeslissingsprocedure krijgt het Europees Parlement evenveel macht als de Raad -- nietRaad—niet iedere beslissing is puur een aangelegenheid van de lidstaten meer waarop de Unie "ja" of "nee" mag zeggen, de Unie als geheel krijgt via het Parlement het recht om volledig mee te praten en te beslissen. Maar de medebeslissingsprocedure geldt niet voor alle beleidsterreinen waarop de Unie werkzaam is. Daarmee houden de lidstaten in ieder geval gedeeltelijk vast aan het intergouvernementele karakter van de Unie en dus aan het principe dat de macht uiteindelijk bij de lidstaten ligt.

Een triloog of trialoog,<ref>{{Citeer web |url=http://www.consilium.europa.eu/nl/council-eu/decision-making/ordinary-legislative-procedure/first-reading/ |titel=Stap 2: Eerste lezing |auteur= |uitgever=[[Europese Raad]] |datum= |bezochtdatum= 1 februari 2018}}</ref> officieel “inter-institutionele onderhandelingen” genoemd, is een onderhandelingsmethode in de [[wetgevingsprocedures van de Europese Unie]], die gebruikt wordt wanneer De Raad en het Parlement niet tot overeenstemming kunnen komen over een wetsvoorstel. De tri(a)loog bestaat uit een overleggroep met vertegenwoordigers van de Commissie, de Raad en het Parlement, die samen tot een gemeenschappelijk voorstel pogen te komen.

Deze onderhandelingen verlopen achter gesloten deuren, hetgeen vragen doet rijzen. Critici wijzen op het overwicht van de Commissie in dit overleg, omdat zij een meer permanent karakter heeft (ambtenaren benoemd, niet verkozen), en in tegenstelling tot de Raad en het Parlement over een uitgebreid ambtenarenapparaat beschikt. Ook werpt de Commissie zich kennelijk op als scheidsrechter en beslisser in het overleg. Zij heeft immers nog andere machtsmiddelen zoals het intrekken van het voorstel, of het vereisen van unanimiteit in de Raad, zodat het voorstel minder kans maakt op goedkeuring. En nationale parlementen en burgers, die nog enig overzicht hebben in de publieke zittingen van het Parlement zelf, worden helemaal uitgesloten van de tri(a)loog, waarvan de vergaderingen niet aangekondigd worden. Er wordt evenmin een officiële agenda of verslag van de besprekingen bijgehouden. Daarnaast heeft de Commissie toegang tot het [[Comité van Permanente Vertegenwoordigers]] van de Raad, een extra tweezijdig overlegkanaal, waardoor in de finale trialoog meermaals Commissie en Raad samen tegenover het Parlement staan.

In de praktijk blijft daarom van wetsontwerpen vaak slechts een verwaterde versie over, als compromis tussen de drie partijen. Dat heeft echter voor gevolg dat alle meer delicate kwesties verwezen worden naar uitvoeringsbesluiten en detailwetgeving, die nog veel minder transparant zijn. <ref name="euobs">{{en}}{{Citeer web |url=https://euobserver.com/investigations/123555 |titel=Secret EU lawmaking: the triumph of the trilogues |auteur= |uitgever= |datum= |bezochtdatum= 1 februari 2018 }}</ref>

Trilogen zijn erg effectief gebleken in het bereiken van dergelijke overeenkomsten en de meeste wetgeving wordt tegenwoordig op deze wijze aangenomen.<ref name="ombuds2016" />

De rapporteur woont in principe alle commissievergaderingen voor "zijn" voorstel bij. Na afloop stelt hij een samenvatting op van het werk van de commissies met daarin onder andere de overwegingen bij amendementen. Het geheel -- voorstelgeheel—voorstel, adviezen, amendementen, overwegingen, administratieve samenvatting -- stuurtsamenvatting—stuurt hij naar het voorzitterschap van het Parlement zodat het op de rol komt te staan voor behandeling in een plenaire vergadering.

De Raadsvergadering is een vergadering van de ministers van de lidstaten voor een onderwerp. Zij debatteren over de onderwerpen op hun agenda en stemmen dan -- bijdan—bij [[gewogen meerderheid]] of bij eenparigheid (de officiële term voor [[unanimiteit]]).