Christenvervolgingen door Diocletianus, Galerius en Maximinus: verschil tussen versies

Na het sterven van Galerius op 5 mei 311 kwamen [[Licinius]] (augustus van het westelijk deel, sinds 308) en Constantijn overeen en sloten Maxentius en [[Maximinus II Daia]] een akkoord over het verdere bestuur over het Romeinse Rijk. Constantijn en Maxentius troffen elkaar op [[28 oktober]] [[312]] bij de [[slag bij de Milvische brug|Milvische brug]] (nabij Rome). Maxentius had hier een numeriek overwicht. Constantijn zou gedroomd hebben dat er een [[Labarum]] (teken) aan de hemel verscheen en dat een stem de woorden sprak: "''[[in hoc signo vinces]]''" (''In dit teken zult gij overwinnen''). Constantijn liet zijn mannen het ''CHI-RHO-'' teken of het in elkaar vervlochten XP op hun schilden aanbrengen die staan voor de eerste twee (hoofd)letters van het woord Christus in het Grieks . Tegen de verwachting in werd de slag door Constantijn gewonnen. Volgens de christelijke overlevering zou Constantijn dit als teken hebben opgevat dat de [[God (christendom)|christelijke god]] hem de overwinning had geschonken. [[Maximinus II Daia|Maximinus]] (''Caesar'' oost) en Licinius (''Augustus'' in het westen, echter feitelijk zonder macht of gebied) het gebied van Galerius, met als scheidslijn de Bosporus.

De twee nog levende keizers verdeelden het rijk opnieuw. Constantijn wordtwerd ''Augustus'' over het hele westen, Licinius wordtwerd ''Augustus'' over het hele oosten.

Constantijn en Licinius komenkwamen in februari 313 in Milaan ‘het [[Edict van Milaan]]’ overeen, dat in juni 313 wordtwerd gepubliceerd<ref>Lactantius, De Mortibus Persecutorum 45.1, 48.2.</ref>, inhoudende dat Romeinse burgers vrij zijnwaren zelf hun religie te kiezen.