Epirus (historische regio): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Onnodig Engels: settelen → vestigen |
|||
Regel 46:
De Romeinse verovering markeerde het eind van de politieke onafhankelijkheid van Epirus. In 146 v.Chr. werd Epirus onderdeel van de Romeinse provincie [[Macedonië (Romeinse provincie)|Macedonië]]. In 27 v.Chr. werd het zuidelijke gedeelte, wat in 297 n.Chr. de provincie [[Epirus (provincie)|Epirus Vetus]] (Oud-Epirus) zou worden, bij [[Achaea (Romeinse provincie)|Achaea]] gevoegd. Het noordelijke gedeelte bleef bij de provincie Macedonië horen en zou in 297 n.Chr. de provincie [[Epirus Nova]] (Nieuw-Epirus) worden. De kustregio's werden rijker door de Romeinse handelsroutes, en de constructie van de [[Via Egnatia]], die meer welvaart bracht.
Toen het Romeinse rijk in 395 n.Chr. definitief opgesplitst werd, ging Epirus tot het Oost-Romeinse rijk behoren (het Griekssprekende deel van het [[Byzantijnse Rijk]]) dat geregeerd werd vanuit [[Constantinopel]]. De stad Ioannina is waarschijnlijk rond de 6e eeuw gesticht in de [[Vroege Middeleeuwen]]. Waarschijnlijk
Toen [[Constantinopel]] geplunderd werd door kruisvaarders die deelnamen aan de [[Vierde Kruistocht]] in 1204 n.Chr., veroverde Michael Angelos Doukas [[Aetolia]] en Epirus en stichtte een onafhankelijke staat genaamd ''[[Despotaat Epirus|Het Despotaat van Epirus]]'' met Arta als hoofdstad. Epirus werd een vluchthaven voor Griekse vluchtelingen uit Constantinopel, voor meer dan een eeuw. Het Despotaat van Epirus strekte zich uit over Epirus en het westen van Griekenland, van [[Nafpaktos]] en de [[Golf van Korinthe]] in het zuiden tot delen van Thessalië en Macedonië in het oosten. Voor een korte periode omvatte het Despotaat van Epirus ook het centrum van Macedonië en een groot deel van Thracië. Rond deze tijd duidde men met de definitie Epirus heel de kustregio van de Ambracische Golf tot [[Dyrrachium]] aan, in het oosten begrensd door het Pindosgebergte. In 1337 werd Epirus weer heroverd door de Byzantijnen.
| |||