Beroep: verschil tussen versies

Een '''beroep''' of '''vak''', ook wel aangeduid als ''stiel'', ''metier'' (somsvan het [[Frans (hoofdbetekenis)|Franse]]e woord'métier') of ''métierprofessie''), is een samenhangend geheel van [[Werken (arbeid)|arbeidstaken]], die voor de uitvoering een bepaalde [[vakgebied|vakkennis en [[Vakkunde|-kunde]] vereisen, dieen dat losstaand van de individuele beroepsbeoefenaar kan voortbestaan en voor de maatschappij herkenbaar is. Een beroep bepaalt mede de [[Sociale positie|positie]] van de beoefenaar in de [[sociale structuur]].

Het [[Centraal Bureau voor de Statistiek|CBS]] gebruikt een standaardcodering voor beroepen ten behoeve van statistische gegevens betreffende werkgelegenheid en dergelijke, de ''Standaardberoepenclassificatie 1992'' (SBC-92). In de SBC worden 1211 beroepen onderscheiden. Aan deze 1211 beroepen zijn in totaal circa 30 .000 functiebenamingen verbonden, omdat sommige beroepen onder meerdere namen bekend zijn.

Er kunnen diverse redenen zijn waarom iemand die al een bepaald beroep heeft, op zoek gaat naar een ander beroep. Meest gebruikelijk is dat iemand [[carrière]] maakt en doorgroeit naar een "hoger" en beter betaald '''beroep'''. Ook kan iemand gedwongen door omstandigheden zoals [[werkloosheid]], [[verhuizing]] of [[arbeidsongeschiktheid]] op zoek gaan naar nieuwe "uitdagingen". Het komt zelfs voor dat een [[topmanager]] besluit [[schaapherder]] te worden, omdat hij zich daar gelukkiger bij voelt. Of omdat hij een [[burn-out]] heeft gehad.

Personen die een beroep ondeskundig beoefenen kunnen grote schade toebrengen, vooral in situaties waarin het om gezondheid en veiligheid gaat. Daarom stelt de overheid voor veel beroepen een bepaald [[diploma]] of registratie verplicht. In '''Nederland''' is dit voor de gezondheidszorg geregeld in de [[Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg]] (Wet BIG).<br />

In '''Vlaanderen''' bestaat er een [[vestigingswet]] met een lijst van (zelfstandige) "erkende beroepen", die men slechts kan uitoefenen mits het aantonen van de nodige opleiding en/of ervaring. Dit gaat van brandstofhandelaar tot tandprothesemaker, van verzekeringsmakelaar tot snackbar-houder.

Lichamelijke arbeid wordt vaak lager gewaardeerd dan intellectuele arbeid. Dit komt in '''Vlaanderen''' onder meer tot uiting in het verschillend statuut (verlof-, pensioen-, ontslagregeling, ...) tussen [[arbeidsovereenkomst (België)|arbeider]]s en [[arbeidsovereenkomst (België)|bedienden]]. Zo wordt er ook in '''Nederland''' onderscheid gemaakt tussen ''witte- boorden'' (kantoorfuncties) en ''blauwe- boorden'' (fabrieksfuncties). Dit gebrek aan waardering kan bijdragen aan een tekort aan vakmensen. Degenen die rommel opruimen hebben meestal minder status dan degenen die de rommel maken. De schoonmaakbranche probeert hierin verandering te brengen door middel van reclamecampagnes met het motto "De schoonmaker maakt het mogelijk". Daarin wordt erop gewezen dat bijvoorbeeld een chirurg zijn werk niet kan doen als er niet goed schoongemaakt wordt.