De chromatische tonen '''E#''', '''B#''', '''F♭''' en '''C♭''', zijn [[Enharmoniek|enharmonisch]] gelijk aan de respectievelijke [[stamtoon|stamtonen]] '''F''', '''C''', '''E''' en '''B''', vanwege de [[diatoniek|diatonische]] halve toonafstanden '''B'''-'''C''' en '''E'''-'''F'''.
OorspronkelijkIn wasde [[reine stemming]] is de verlaagdemet een halve toonsafstand verhoogde [[toon (geluid)|toon]] iets lager en de met een verhoogdehalve toonsafstand verlaagde toon iets hoger dan het exacte midden van de hele toonafstand;. zoZo is bijvoorbeeld in de B♭[[grote-tertstoonladder]] ietsvan G de Fis 15/16 lager dan de A#G, dus 135/128 = 1,055 boven de F, terwijl de Ges, die voor het eerst voorkomt in de grote-terstoonladder van Des, 16/15 = 1,067 boven de F ligt. Het midden van het interval F-G ligt 1,061 boven F. [[Strijker (snaarinstrument)|Strijker]]s [[intonatie (muziek)|intoneren]] heden ten dage nog steeds zo veel mogelijk deze zuivere tonen, die op een [[Piano (instrument)|piano]] niet ten gehore kunnen worden gebracht. De huidige [[gelijkzwevende stemming]] verdeelt als het ware de valsheid gelijkelijk over alle [[interval (muziek)|interval]]len, waardoor chromatiek vrijelijk kan worden toegepast, maar het oorspronkelijk grote kleurverschil tussen de [[toonsoort]]en is verdwenen. (Zie: [[Harmonieleer]])
In de [[geschiedenis van de klassieke muziek]] heeft de chromatiek zich geleidelijk aan ontwikkeld tot een middel om het aantal toonsoorten uit te breiden.
