Phaedo (Plato): verschil tussen versies

{{Zijbalk dialogen Plato}}

 

De serene ''Phaedo'' is qua teneur de tegenhanger van het uitgelaten [[Symposium (Plato)|''Symposium'']], dat een scène midden uit Socrates' leven beschrijft<ref>''The Phaedo and Symposium could not be further apart in mood, since the one shows Socrates discussing immortality with intimate friends in his last few hours on earth, and in the other we see him some seventeen years earlier, un-Socratically spruced up, at a celebration dinner-party where there are plenty of high spirits and conversation both philosophical and unphilosophical.'' W.K.C. Guthrie, ''A History of Greek Philosophy'', dl. 4, blz. 324. Wilamowitz ziet in deze combinatie van het komische en tragische bij Plato iets ''was uns immer an Shakespeare erinnert'' (Platon I, blz. 321).</ref>. De ''Phaedo'' vertoont specifiek pythagorische invloeden, reden waarom men aanneemt dat Plato dit werk geschreven heeft na zijn eerste reis naar [[Magna Graecia|Zuid-Italië]] en [[Sicilië]] (±390-385 v. Chr.), alwaar hij pythagorische filosofen als [[Archytas]] uit Tarente heeft ontmoet. De sterke nadruk op de scheiding tussen lichaam en ziel en het streven naar 'zuiverheid' in de vorm van een zo groot mogelijke onthechting van het lichaam, waarvan de dood de ultieme verwezenlijking is, zijn voorbeelden van deze invloed. De 'setting' van de dialoog is hiermee in overeenstemming: men bespreekt de onsterfelijkheid van de ziel in de Atheense gevangenis waar Socrates na zijn veroordeling naartoe is gebracht. Een ander gegeven voor de datering van deze rijke dialoog is de tamelijk expliciete verwijzing naar de [[Meno (Plato)|''Meno'']],<ref>In 73a-b wordt kort samengevat hoe iemand op eigen kracht een wiskundig probleem kon oplossen, een duidelijke verwijzing naar de in de ''Meno'' beschreven ontmoeting van een slaaf met Socrates.</ref> waaruit men kan opmaken dat de ''Phaedo'' na de ''Meno'' is geschreven.

Er wordt meer dan één argument gegeven. Plato was hierin niet uitzonderlijk: het geven van meerdere argumenten, in de aanname dat als het ene argument niet aanslaat, het andere dat misschien wel doet, was gebruikelijk in de klassieke filosofie<ref>Zie bijvoorbeeld John Dillon: ''Proclus' Commentary on Plato's Parmenides'', Introduction, blz. xlii: ''All Greek thinkers were prepared to throw bad arguments as well as good at a thesis in the hope that something would stick. It did not necessarily mean that they were persuaded by the arguments themselves.''</ref>. Wij zijn geneigd te zeggen dat één valide argument afdoende moet zijn, en dat het geven van nadere argumenten de stellingname eerder verzwakt dan versterkt. Daarnaast is een dergelijk procedé misschien wel geëigender om een levend gesprek na te bootsen. Verder is het goed er op te wijzen dat de ziel soms beschouwd wordt in haar cognitieve functie (bv. in het anamnese argument), en soms in haar functie van levensprincipe (zoals in het argument van de tegendelen).

 

 

====De uit elkaar voortkomende tegendelen (<small>70c - 72e)</small>====

* [http://www.arsfloreat.nl/documents/Plato-Phaidoon.pdf Phaidoon - volledige tekst (nl-pdf)]

* [http://oll.libertyfund.org/?option=com_staticxt&staticfile=show.php%3Ftitle=766&chapter=93700&layout=html&Itemid=27 Engelse vertaling van de Phaedo] door Benjamin Jowett.

* [http://www.zeno.org/Philosophie/M/Platon/Phaidon Duitse vertaling van de Phaedo] door Friedrich Schleiermacher.

* [http://www.austincc.edu/umlauf/last_words.htm A Re-examination of Socrates' Last Words]