Kees Pruis: verschil tussen versies

'''Cornelis (Kees) Pruis''' ([[Spaarndam]], [[7 maart]] [[1889]] – [[Amsterdam (hoofdbetekenis)|Amsterdam]], [[28 maart]] [[1957]]) was een Nederlands [[cabaretier]] en [[volkszanger]], die vooral populair was tijdens het [[interbellum]]. Hij staat vooral bekend om: ''Zij die niet slapen'' (1921), ''De kleinste'' ("in 't groene dal, in 't stille dal") (1926), ''Ik zou weleenswel eens willen weten wie mij thuis heeft gebracht'' (1927), ''De populaire feestmarsch'' ("en dat we toffe jongens zijn dat willen we weten...") (1929), ''Twee ogen zo blauw'' (1929), ''Ik heb een spijker in mijn schoen'' (1931), ''O sergeant, ze hebben mijn sokken gestolen'' (1939) en ''Zit ik op mijn duivenplatje'' (1947).

Pruis was aanvankelijk groenteboer alvorens hij dankzij optredens in cafés en kleine theatertjes een populair [[revue]]zanger werd. Hij debuteerde in 1914 als zanger in de Schouwburg van [[Haarlem (hoofdbetekenis)|Haarlem]]. Pruis stond bekend om zijn vrolijke, luchtige liedjes, waardoor hij de [[bijnaam]] "de gentleman-humorist" verkreeg. Hij was een van de eerste Nederlandse zangers die vaak op de radio optraden. Hij kon ook goed dronken mensen neerzetten, wat hem goed van pas kwam in komische liedjes als ''Waar woon ik?'' (1925) en ''Ik heb voor vannacht een kruier afgehuurd'' (1935). Ondanks zijn lichtvoetige reputatie nam Pruis ook weleens ernstig, geëngageerde nummers op, zoals ''Zij die niet slapen'' (1921).

* ''Ik zou weleenswel eens willen weten wie mij thuis heeft gebracht?'' (1927)