Hanns Albin Rauter: verschil tussen versies

Na de bezetting van Nederland door [[nazi-Duitsland]] werd Rauter op 23 mei 1940 tot "''[[Generalkommissariat für das Sicherheitswesen|Generalkommissar für das Sicherheitswesen]]''" alsmede tot "''[[SS- und Polizeiführer|höherer SS- und Polizeiführer Nordwest]]''" benoemd en in 1941 en 1943 tot hogere SS-generaalsrangen bevorderd. Generaal Rauter zette zich vol overtuiging in voor de deportatie van de Joodse Nederlanders naar [[concentratiekamp|concentratie-]] en [[vernietigingskamp]]en (juli 1942 - september 1943): "We willen alleen maar genezen worden van deze pest [''Qual''] en het Joodse vraagstuk moet definitief en totaal worden opgelost".<ref>Toespraak maart 1943, Presser 1965 I: 348</ref> Begin oktober 1943 was hij samen met andere hoge SS-officieren en partijfunctionarissen onder het gehoor van Himmler in [[Poznań (stad)|Posen]], toen deze daar in de [[Poznantoespraken]] klare taal sprak over de inmiddels al vergevorderde massamoord op de Joden.<ref>Dick de Milt en Joggli Meihuizen, 'Unser Land muss tief gesunken sein: Die Aburteilung deutscher Kriegsverbrecher in den Niederlanden', in Norbert Frei ed., ''Transnationale Vergangenheitspolitik'', Göttingen: Wallstein Verlag 2006, p. 302</ref> De hogere SS-omgeving van Rauter in Nederland bestond uit medeplichtigen aan de Jodenmoord. De politieofficier [[Wilhelm Harster]], die het Jodenreferaat in Berlijn (IVB4) vertegenwoordigde, droeg hoogstwaarschijnlijk kennis van de besluiten van de [[Wannseeconferentie]] (begin 1942); ook nazi-massamoordenaars met wie Rauter na de grote deportatiegolven richting [[Kamp Westerbork]] nauw samenwerkte (zoals [[Karl Eberhard Schöngarth]] en [[Erich Naumann]]) waren geheel op de hoogte van wat er in "het Oosten" gaande was.