Donald Rumsfeld: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k sp: -jarig(e) (n.a.v. Wikipedia:Wikiproject/SpellingCheck) Help mee! |
Wat een ondermaats vertaald artikel !!! |
||
Regel 54:
}}
[[Bestand:Rumsfeld_peres.jpg|Rumsfeld
'''Donald Henry Rumsfeld''' ([[Evanston (Illinois)]], [[9 juli]] [[1932]]) is een [[Verenigde Staten|Amerikaans]] oud-politicus en zakenman. Rumsfeld diende als 13de [[Lijst van Amerikaanse ministers van Defensie|minister van Defensie]] van 1975 tot 1977 onder president [[Gerald Ford]] en als 21ste minister van Defensie van 2001 tot 2006 onder president [[George Walker Bush|George W. Bush]]. Hij is zowel de jongste als de oudste persoon die gediend heeft als Amerikaans minister van Defensie. Daarnaast was Rumsfeld vier termijnen lang [[Huis van Afgevaardigden (Verenigde Staten)|Amerikaans Congreslid]] voor [[Illinois (staat)|Illinois]] (1962-1969), directeur van het [[Office of Economic Opportunity|Bureau voor Economische Kansen]] (1969-1970), [[Counselor to the President]] (1970-1973), [[Amerika's Permanente Afgevaardigde bij de NAVO]] (1973-1974) en [[Stafchef van het Witte Huis]] (1974-1975).
==Biografie==
Rumsfeld is geboren in Illinois en studeerde aan [[Princeton University]], waar hij afstudeerde in 1954 met een graad in [[politieke wetenschappen]]. Na drie jaar gediend te hebben bij de [[United States Navy|Navy]] begon hij een campagne voor het Congres in Illinios' 13de congresdistrict, die hij won in 1962 op 30-jarige leeftijd. Hij was een leidend mede-initiatiefnemer van de [[Freedom of Information Act]]. Rumsfeld accepteerde met tegenzin een aanstelling van president [[Richard Nixon]] als hoofd van het Office of Economic Opportunity (Bureau voor Economische Kansen) in 1969; waarna een jaar al benoemd tot adviseur van Nixon en werd daarmee gepromoveerd tot de Cabinet-level status. Hij werd eerst benoemd als hoofd van het [[Economic Stabilization Program]] voordat hij werd benoemd als ambassadeur bij de NAVO. Rumsfeld werd terug geroepen naar Washington in augustus 1974, waar hij benoemd werd als Stafchef van president Ford, waar hij spoedig Ford succesvol wist te overtuigen om een verruiming van de Freedom of Information Act te vetoën, hoewel het veto makkelijk was te negeren. Hij rekruteerde een jong eenmalig staflid, voormalig congreslid [[Dick Cheney]], om hem op te volgen toen Ford hem nomineerde als minister van Defensie in 1975.
Nadat Ford de verkiezingen van 1976 verloor ging Rumsfeld terug naar het bedrijfsleven. Hij werd benoemd tot president van het [[Farmaceutische industrie|farmaceutische]] concern [[G. D. Searle & Company]], gedurende de periode dat hij de legalisering van [[aspartaam]] leidde. Hij werd benoemd tot CEO van [[General Instruments]] van 1990 tot 1993 en als voorzitter van [[Gilead Sciences]] van 1997 tot 2001.
Rumsfeld werd aanbevolen voor de positie van minister van Defensie door de nieuwe vicepresident Dick Cheney in eind 2000 en werd benoemd in januari 2001 door president George W. Bush. Tijdens zijn ambtstermijn was hij een van de sleutelfiguren van de herstructurering van het leger in het begin van de 21ste eeuw. Rumsfeld was cruciaal voor de planning van Amerika's antwoord op de [[aanslagen van 11 september 2001]], welke twee
In [[mei 2004]] werd Rumsfeld geconfronteerd met wangedrag van een aantal amerikaanse militairen in de Iraakse [[Abu Ghraib-gevangenis]]. De democratische oppositie in het [[Amerikaans congres]] vroeg om zijn aftreden. Rumsfeld bood excuses aan en president Bush schaarde zich achter zijn minister van defensie. In zijn memoires, geschreven in 2011, bevestigde hij het misbruik.<ref>{{en}}[http://www.csmonitor.com/USA/Military/2011/0209/In-his-memoir-Donald-Rumsfeld-admits-five-mistakes-sort-of/Abu-Ghraib In his memoir, Donald Rumsfeld admits five mistakes, sort of], [[The Christian Science Monitor]], Anna Mulrine, 9 februari 2011</ref>
Op [[8 november]] 2006, daags na de voor de Republikeinen
== Privé ==
| |||