TACA-vlucht 110: verschil tussen versies

| Tekst bij plaatje = De betrokken [[Boeing 737|Boeing 737-3T0]] in dehet kleurstellingklerenschema van [[Southwest Airlines]] op 11 oktober 2011.

'''TACA-vlucht 110''' was een internationale vlucht van [[TACA Airlines]] en ging van [[Belize City]] naar [[New Orleans (stad)|New Orleans]]. Op 24 mei 1988 vielen beide motoren van de [[Boeing 737|Boeing 737-3T0]] uit. De piloten konden een succesvolle ''[[deadstick landingnoodlanding]]'' maken op een dijk. Er waren alleen lichte verwondingen.

Het vliegtuig, een Boeing 737-3T0, met als [[Vliegtuigregistratienummer|staartnummerregistratienummer]] N75356 en als serienummer 23838, maakte zijn eerste vlucht op 26 januari 1988 en was, ten tijde van het incident, twee weken in dienst bij TACA Airlines. Op de dag van het incident verliep de vlucht zoals gepland en steeg het op vanaf het vliegveld Philip S. W. Goldson International Airport in Belize City en vloog over de [[Golf van Mexico]] richting de kust van [[Louisiana (staat)|Louisiana]].

De [[gezagvoerder]] van de vlucht, Carlos Dardano, had, ondanks zijn leeftijd van 29 jaar, al 13.410 vlieguren gemaakt ten tijde van het incident. Bijna 11.000 ervan werden gemaakt toen hij gezagvoerder was. Hij had zijn linkeroog verloren tijdens een vlucht ten tijde van de burgeroorlog in El Salvador, zes jaar eerder, toen het vliegtuigje waarin hij gezagvoerder was, terecht kwam in een [[Spervuur (militair)|spervuur]].

De [[eerste officier]], Dionisio Lopez, had meer dan 12.000 vlieguren gemaakt. Kapitein Arturo Soley, een vlieginstructeur, was ook aanwezig in de cockpit en observeerde de prestaties van het vliegtuig.

Het vliegtuig vloog in wolken op FL 300 (ongeveer 9100 meter). De bemanning selecteerde 'Voortdurende ontsteking' en zette het anti-ijssysteem voor de motoren aan, om de [[turbofan]]motoren te beschermen tegen de effecten van neerslag en ijsvorming., Beide(zware neerslag en ijsvorming zijn in staat om een motor af te laten slaan). Ondanks dat een route werd genomen tussen de twee gebieden met zware neerslag, kwamen de piloten terecht in een gebied met zware neerslag, [[Hagel (neerslag)|hagel]] en [[Turbulente stroming|turbulentie]]. Op een hoogte van ongeveer 5000 meter vielen beide motoren volledig stiluit en werd het vliegtuig een zweefvliegtuig. Tijdens de afdaling probeerden de piloten een aantal ''[[windmill start]]s'' uit te voeren, zonder succes.

De ''[[auxiliary power unit]]'' (APU) werd gestart op een hoogte van ongeveer 3200 meter, waardoor er weer elektriciteit gegenereerd werd. Via de APU konden de motoren wél gestart worden, maar ze versnelden niet naar een normale snelheid en bleven ver onder het punt dat er nog enigzins zinvolle voortstuwing werd geproduceerd. Pogingen om de motoren te versnellen resulteerden in het oververhitten ervan en ze werden daarom uitgezet om erger te voorkomen.

Onderzoekers van de NTSB toonden aan dat het vliegtuig door een zware [[onweer]]sbui had gevlogen en dat het opnemen van water door de motoren ervoor had gezorgd dat ze uitvielen, ondanks dat ze de voldeden aan de vereisten die vastgelegd zijn door de [[Federal Aviation Administration]] (FAA). Het vliegtuig zelf liep gematigdematige schade op; de motor aan de rechterkant van het vliegtuig werd beschadigd door oververhitting.<ref name=NTSB>{{cite web|title=NTSB Report FTW88IA109 |url=http://ntsb.gov/ntsb/brief.asp?ev_id=20001213X25693&key=1 |date=1991-03-25 |accessdate=2010-10-07 |author=[[National Transportation Safety Board]] |deadurl=yes |archiveurl=https://web.archive.org/web/20090120235842/http://ntsb.gov/ntsb/brief.asp?ev_id=20001213X25693&key=1 |archivedate=January 20, 2009 }}</ref>