Italië op het Eurovisiesongfestival: verschil tussen versies

De overwinning van [[Eurovisiesongfestival 1964|1964]] bracht het songfestival een jaar later voor het eerst naar Italië. De [[Radio Audizioni Italiane|RAI]] organiseerde de show in een destijds recent gebouwd studiocomplex in Napels, de derde stad van het land. De presentatie lag in handen van [[Renata Mauro]]. De intervalact werd verzorgd door de populaire operazanger [[Mario del Monaco]], waarover naderhand enige verontwaardiging ontstond omdat hij niet live zong, maar [[Playback|playbackteplayback]]te.

Na de millenniumwisseling werden door de EBU verschillende pogingen ondernomen om de Italianen terug te laten keren op het Eurovisiesongfestival, maar tevergeefs. De interesse in het songfestival bleef in Italië mager, en de RAI toonde zich bovendien een tegenstander van de in 1997 ingevoerde verplichting om het festival live uit te zenden. Pas nadat [[San Marino op het Eurovisiesongfestival|San Marino]] in [[Eurovisiesongfestival 2008|2008]] zijn opwachting maakte op het songfestival, leek de Italiaanse belangstelling weer te groeien. Onder anderen [[Raffaella Carrà]] en [[Toto Cutugno]] pleitten voor een terugkeer van hun land. In 2009 werd de deelname van Italië door de EBU tot prioriteit verklaard. Het land keerde na 13 jaar afwezigheid uiteindelijk terug op het [[Eurovisiesongfestival 2011|songfestival van 2011]].

De Italianen zelf hebben in de historie van het songfestival het meest gestemd op West-Europese landen, met name [[Frankrijk op het Eurovisiesongfestival|Frankrijk]], het [[Verenigd Koninkrijk op het Eurovisiesongfestival|Verenigd Koninkrijk]] en [[Ierland op het Eurovisiesongfestival|Ierland]]. In de recentste jaren heeft Italië echter de meeste punten gegeven aan [[Roemenië op het Eurovisiesongfestival|Roemenië]] en [[Oekraïne op het Eurovisiesongfestival|Oekraïne]].

Als een van de weinige landen, is Italië door de jaren heen grotendeels trouw gebleven aan de eigen taal, het [[Italiaans (taal)|Italiaans]]. Vrijwel alle Italiaanse inzendingen zijn in deze taal vertolkt. Slechts enkele keren bevatten de liedjes ook een deels [[Engels]]talige tekst; dit was het geval in [[Eurovisiesongfestival 1976|1976]], [[Eurovisiesongfestival 2011|2011]], [[Eurovisiesongfestival 2012|2012]] en [[Eurovisiesongfestival 2016|2016]]. In [[Eurovisiesongfestival 1984|1984]] was in het lied ''I treni di Tozeur'' een stukje [[Duits]] te horen, meer bepaald een regel uit ''[[Die Zauberflöte]]'' van [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]]. De enige keer dat er door Italië helemaal geen Italiaans werd gezongen op het songfestival, was in [[Eurovisiesongfestival 1991|1991]], toen [[Peppino di Capri]] in eigen land aantrad met een lied in het [[Napolitaans]].

In 1970 werd besloten om de Italiaanse inzendingen voortaan anders te kiezen, omdat men vond dat het San Remo-festival te veel grandeur had gekregen om als een preselectieprogramma te dienen. Als vervanging koppelde men de selectie aan [[Canzonissima]], een andere nationale liedjeswedstrijd. De winnaars hiervan werden, echter met een ander lied, afgevaardigd naar het songfestival. In 1972 stond er met [[Nicola di Bari]] evenwel toch weer een San Remo-winnaar op het Eurovisiepodium, maar dit was toeval aangezien Di Bari bij Canzonissima eveneens de winnaar was geweest.

Omdat Canzonissima ophield te bestaan, besloot de [[Radio Audizioni Italiane|RAI]] in [[Italië op het Eurovisiesongfestival 1976|1976]] de Italiaanse inzendingen voortaan intern te kiezen. Hierbij is de invloed van het San Remo-festival altijd onmiskenbaar gebleken. Alle artiesten die ooit voor Italië naar het Eurovisiesongfestival gingen, hebben ook ervaring gekend met het San Remo-festival. Veruit de meesten hadden het festival eerder al eens gewonnen of zouden het later op hun naam schrijven. Sinds de jaren zeventig kwam het desondanks nog maar enkele keren voor dat Italië op het songfestival vertegenwoordigd werd door de San Remo-winnaar van hetzelfde jaar. Dit was het geval in [[Italië op het Eurovisiesongfestival 1989|1989]], [[Italië op het Eurovisiesongfestival 1993|1993]], [[Italië op het Eurovisiesongfestival 1997|1997]], [[Italië op het Eurovisiesongfestival 2013|2013]] en [[Italië op het Eurovisiesongfestival 2015|2015]]. In 1989 en 1993 ging het echter wel om een ander lied dan waarmee in San Remo gewonnen was. In [[Italië op het Eurovisiesongfestival 1987|1987]] won [[Umberto Tozzi]] het San Remo-festival als onderdeel van een trio, en trad hij op het songfestival aan als duo, samen met [[Raffaele Riefoli|Raf]]; dit gebeurde bovendien met een ander lied. In [[Italië op het Eurovisiesongfestival 2011|2011]] werd de winnaar van de jongerencategorie van het San Remo-festival naar het songfestival gestuurd.

In [[Eurovisiesongfestival 1966|1966]] kwam de eerder zo succesvolle [[Domenico Modugno]] voor de derde keer uit voor Italië. Hij gaf een emotionele uitvoering weg van zijn lied ''Dio, come ti amo'', maar werd bij de puntentelling door de jury's afgeserveerd. Het lied kreeg geen enkel punt en eindigde op de laatste plaats, iets dat geen enkele andere Italiaanse inzending in de geschiedenis is overkomen. Na dit fiasco werd [[Claudio Villa]] in [[Eurovisiesongfestival 1967|1967]] aangewezen om Italië voor een tweede keer te vertegenwoordigen, maar ook dit leverde geen succes op. Zijn lied ''Non andare più lontano'' kwam niet verder dan de elfde plaats, naar verluidt omdat het te ouderwets werd bevonden. [[Eurovisiesongfestival 1968|Een jaar later]] kwamen de Italianen vervolgens op de proppen met een moderner klinkend lied, ''Marianne'' van [[Sergio Endrigo]]. Ook deze inzending strandde echter in de middenmoot. In [[Eurovisiesongfestival 1969|1969]] stelde Italië tenslotteten slotte nogmaals teleur toen [[Iva Zanicchi]] bleef steken op de dertiende plaats.

Tien jaar na haar overwinning, keerde [[Gigliola Cinquetti]] in [[Eurovisiesongfestival 1974|1974]] terug naar het Eurovisiesongfestival. Ze werd door omroep [[Radio Audizioni Italiane|RAI]] intern geselecteerd om Italië te vertegenwoordigen met het lied ''Sì''. Dat de RAI hiermee een gewaagde keuze had gemaakt, werd duidelijk toen de inzending voorafgaand aan het songfestival betrokken raakte bij een politieke controverse in Italië zelf. Er zou een referendum worden gehouden over het terugdraaien van een in 1970 ingevoerde wet, die het recht op [[Echtscheiding|echtscheidingenechtscheiding]]en mogelijk had gemaakt. De campagne voor dit referendum was in de periode van het songfestival in volle gang, en viel samen met de media-aandacht voor Cinquetti's songfestivallied. Ook al had de tekst ervan feitelijk niets met het referendum te maken, het woord ''sì'' (''ja'') kwam er toch herhaaldelijk in voorbij. Gevreesd werd dat de campagne hierdoor beïnvloed zou worden en het lied als een stemadvies zou worden opgevat. De RAI nam hierop de radicale beslissing om zijn eigen inzending te boycotten; het lied werd zowel op televisie als op de radio volledig genegeerd, en de uitzending van het songfestival werd in Italië zelfs een maand uitgesteld, tot na het referendum. Cinquetti slaagde er niet in om het songfestival opnieuw te winnen, maar eindigde wel op de tweede plaats, met zes punten achterstand op het winnende ''[[Waterloo (nummer)|Waterloo]]'' van [[ABBA]]. Met dit resultaat is Cinquetti een van de vijf artiesten uit de geschiedenis van het songfestival die zowel op de eerste als de tweede plaats zijn geëindigd.

In de jaren van afwezigheid leek de Italiaanse liefde voor het songfestival, die nooit groot was, definitief verleden tijd. Het songfestival had in Italië nooit de status of populariteit van het eigen San Remo-festival kunnen evenaren. Omdat de RAI de show ook niet langer uitzond, raakte het festival in Italië in de vergetelheid. Sommigen waren hierdoor in de veronderstelling dat de wedstrijd niet meer bestond. Desondanks leefde na enkele jaren de interesse vanuit de Italiaanse muziekwereld weer op. Platenmaatschappijen en artiesten drongen bij de RAI aan op een terugkeer, en invloedrijke personen als [[Raffaella Carrà]] en [[Toto Cutugno]] voerden in 2008 de druk verder op door te pleiten voor hetzelfde. Doordat in hetzelfde jaar [[San Marino op het Eurovisiesongfestival|San Marino]] zijn debuut maakte op het songfestival, werd de belangstelling in Italië nog verder aangewakkerd. In 2009 verklaarde de EBU dat het Italië graag terug zou willen zien op het liedjesfestijn. Het werd zelfs gesteld als een van de prioriteiten.

In [[Eurovisiesongfestival 2011|2011]] keerde Italië na 13 jaar afwezigheid terug op het Eurovisiesongfestival in [[Düsseldorf]]. Het land werd vanaf dat jaar ingedeeld bij de ''Grote vijf Eurovisielanden'', wat betekent dat Italië niet hoeft deel te nemen aan de [[Eurovisiesongfestival halve finale|halve finales]], en altijd automatisch geplaatst is voor de finale. Zanger en pianist [[Raphael Gualazzi]] kreeg de eer om zijn land te vertegenwoordigen, en deed dit met ''[[Follia d'amore]]'', het lied waarmee hij dat jaar de jongerencategorie van het San Remo-festival had gewonnen. Op het songfestival werd het nummer onder de titel ''Madness of love'' deels vertolkt in het Italiaans, en deels in het Engels. De terugkeer van Italië werd onder het Europese publiek met veel enthousiasme ontvangen; Gualazzi ontving 189 punten en eindigde achter [[Azerbeidzjan op het Eurovisiesongfestival|Azerbeidzjan]] op de tweede plaats. In [[Eurovisiesongfestival 2012|2012]] kwam Italië vervolgens naar het songfestival met [[Nina Zilli]]. Met ''L'amore è femmina'' was zij een van de favorieten om te winnen, maar uiteindelijk werd ze negende.

| [[Il Volo (band)|Il Volo]]