Christenvervolgingen door Diocletianus, Galerius en Maximinus: verschil tussen versies

De verschillende golven en opheffingen van georganiseerde christenvervolgingen in het eerste [[decennium]] van de vierde eeuw onder de Romeinse keizers [[Diocletianus]], [[Galerius]] en [[Maximinus II Daia|Maximinus]] worden mogelijk gemaakt door hen uitgevaardigde reeksen van zogenoemdede [[edict|edicten]] die zij uitvaardigden. De inhoud ervan werd indirect overgeleverd via de geschriften van de christelijke schrijvers [[Lactantius]] en [[Eusebius van Caesarea]].

De christelijke schrijver [[Lactantius]] stelt evenzeerevenwel dat Diocletianus eigenlijk geen zin had in zo’n fel edict tegen de christenen, zich toch daartoe liet overhalen door Galerius, en er vervolgens naar streefde “deze zaken af te handelen zonder bloedvergieten; terwijl Galerius daarentegen het liefst zag dan allen die weigerden te offeren levend verbrand zouden worden”<ref>Lactantius, De Mortibus Persecutorum 11.8.</ref>. <br>

Door de provocatie van de christenen en het veroorzaken van onrust en rellen echter kon de keizer deze opstandige houding van de christenen echter niet meer tolereren en verscherpte Diocletianus zijn houding tegenover de christenen. <br>

* elke christen, ongeacht hunzijn maatschappelijke stand, kondenkon bij ondervraging gefolterd worden

* christelijke vrijgelatenen van de keizer konden opnieuw tot slaaf gemaakt worden.

[[Paus Eusebius|Eusebius]] stelt dat het edict verordonneerde dat [[christelijk]]e kerken vernietigd, en christelijke heilige boeken verbrand moesten worden<ref>Eusebius, Historia Ecclesiastica 8.2.4; Optatus, ''Contra Parmenianum Donatistam (Tegen de Donatisten)'' Appendix 2 (ca. 370 na Chr.)</ref>, en dat de keizers [[Diocletianus]] en [[Maximianus]], wellicht in hetzelfde edict, samenkomsten van christenen verboden<ref>Eusebius, Historia Ecclesiastica 9.10.8.</ref>. <br>

Uit dit alles moet afgeleid worden dat men aanstuurde op de totale opheffing van het Christendomchristendom als religie. Door de agitatie van de christenen kwam de keizer tot de vaststelling dat de geweldloze zachte aanpak niet volstond.