Beleg van Maastricht (1407-1408): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 25:
Nadat de zetel van het bisdom in de 8e of 9e eeuw van Maastricht naar [[Luik (stad)|Luik]] was overgeplaatst, behielden de [[Lijst van prins-bisschoppen van Luik|Luikse bisschoppen]] een zekere macht over de parochianen van de voormalige bisschopskerk. De Sint-Servaaskerk en het daaraan verbonden [[kapittel van Sint-Servaas]] stonden onder invloed van de [[Lijst van Rooms-Duitse koningen en keizers|Rooms-Duitse koningen en keizers]], een band die rond 1200 losser werd, mede door de opkomst van [[Hertogdom Brabant|Brabant]] als regionale macht. De [[Lijst van graven van Brussel en hertogen van Brabant|Brabantse hertogen]] namen vanaf 1204 de plaats in van de Duitse koningen in het Maastrichtse [[Condominium (staatsvorm)|condominium]]. In de 14e eeuw werd de [[Bourgondische tijd|Bourgondische invloed]] in Maastricht steeds voelbaarder, zowel via de Brabantse hertogen als via de Luikse bisschoppen.
In 1389 volgde de 15-jarige [[Jan van Beieren]], de jongste zoon van hertog [[Albrecht van Beieren (1336-1404)|Albrecht van Beieren]], die tevens [[Lijst van graven van Holland|graaf van Holland, Zeeland]] en [[Lijst van graven van Henegouwen|Henegouwen]] was, [[Arnold van Horne (bisschop)|Arnold van Horne]] op als [[Lijst van prins-bisschoppen van Luik|prins-bisschop van Luik]]. Met zijn autoritaire politiek stiet de jonge prins-bisschop de Luikse adel en burgers al snel voor het hoofd. Een ogenschijnlijk onbeduidende gebeurtenis - de veroordeling van enkele inwoners van [[Seraing]] voor het kappen van hout in een bos van de prins-bisschop - leidde in 1403 tot een volksopstand onder leiding van radicale Luikenaren, de zogenaamde '' Hait-droits''. Jan van Beieren ontvluchtte Luik en vond in Maastricht onderdak bij de ridders van de [[Duitse Orde]]. Hij kon pas terugkeren na het doen van enkele concessies. Zijn willekeurige en verkwistende regering leidde in 1406 tot een nieuwe opstand, waarbij de Luikenaren een tegenbisschop kozen, Dirk van Horne. Diens vader, Hendrik van Horne,<ref>Zie {{de}} [[w:de:Heinrich von Horn|Heinrich von Horn]].</ref> heer van [[Perwijs]], was een neef van de vorige bisschop en ontpopte zich als leider van de opstand. Jan van Beieren moest opnieuw vluchten en wederom vond hij onderdak bij de Duitse ridders in de [[
De [[Lijst van graven van Brussel en hertogen van Brabant|hertog van Brabant]], [[Anton van Bourgondië (1384-1415)|Anton van Bourgondië]], koos openlijk partij tegen de prins-bisschop, nota bene een familielid. Dit bracht het [[Tweeherigheid van Maastricht|tweeherige Maastricht]], dat volgens de ''Alde Caerte'' uit 1284 in geval van conflicten tussen de bisschop van Luik en de hertog van Brabant neutraal moest blijven, in een lastig parket. Dat kwam tot uiting toen de hertog in 1406 eiste dat de stad zijn legers doorgang zou verschaffen - Maastricht bezat de enige [[Maas]]overgang in dit gebied - toen deze optrokken tegen [[Land van Valkenburg|Valkenburg]]. De magistraat stond de doortocht toe, maar zorgde ervoor dat op 8 en 9 oktober alle straten waar de Brabanders doorheen trokken, afgezet waren met gewapende milities van de Maastrichtse [[gilde (beroepsgroep)|ambachten]] en dat de zijstraten gebarricadeerd waren.<ref name="Jaspar41" /> De hertog zelf werd een dag later met alle eerbewijzen binnengehaald.<ref>Flament, p.40.</ref>
| |||