Oostenrijkse Volkspartij: verschil tussen versies

De positie van de Oostenrijkse Volkspartij binnen het traditionele [[politieke spectrum]] is moeilijk vast te stellen. Enerzijds zijn de standpunten met betrekking tot het economisch beleid enigszins liberaal te noemen als ze gezien worden in de context van het politieke landschap van Europa. Tevens zijn de standpunten over sociale kwesties als rechts aan te merken in de context van het politieke landschap van bijna iedere Westersewesterse [[democratie]]. Anderzijds zijn de standpunten met betrekking tot het economisch beleid dichter verwant aan de klassieke [[sociaaldemocratie]] dan aan die van het klassieke [[kapitalisme]]. De partij bepleit onmiskenbaar meer economische interventie dan de meeste partijen in Europa.

De Oostenrijkse Volkspartij is hoofdzakelijk populair onder de OostenrijksteOostenrijkse middenklasse, grote en kleine bedrijfseigenaars en landbouwers. In het bijzonder wordt de partij gesteund door een meerderheid van de ambtenaren in Oostenrijk, een opmerkelijk grote en invloedrijke groep. Dit is toe te schrijven aan de grootte en het werkingsgebied van de overheids[[bureaucratie]] van Oostenrijk. Gemiddeld zijn de aanhangers van de ÖVP redelijk hoog opgeleid en relatief rijk. Volgens een aantal recente openbare opinieonderzoeken geniet van de ÖVP een groeiende populariteit bij jongere kiezers.

De Oostenrijkse Volkspartij is de opvolger van de Christelijke Sociale Partij, een conservatieve beweging die in 1893 door [[Karl Lueger]], burgemeester van [[Wenen]] en hoogst controversiële rechtse [[populist]] wordt opgericht. In zijnhaar huidige vorm, werd de Oostenrijkse Volkspartij onmiddellijk na de [[restauratie (macht)|restauratie]] van de onafhankelijkheid van Oostenrijk in 1945 opgericht; hetze wordt sindsdien vertegenwoordigd in de beide Federale Assemblage. In termen van het aantal federale zetels in het Assemblage, is de ÖVP constant de grootste of tweede-grootste partij geweest. In 2004 verloor de partij voor het eerst zijnhaar meerderheid in de deelstaat [[Salzburg (deelstaat)|Salzburg]].

Na de Oostenrijkse verkiezingen van 1999 vormde de ÖVP in 2000 een [[coalitie]]regering met de rechtse populistische [[Vrijheidspartij van Oostenrijk]] van [[Jörg Haider]]. Dit veroorzaakte wijdverspreide verontwaardiging in Europa, en veertien leden van de [[Europese Unie]] legden informele diplomatieke [[sanctie (straf)|sancties]] tegen het federale beleid van Oostenrijk op. Een paar later maanden werden deze sancties opgeheven als resultaat van een onderzoek door drie vroegere Europese [[eerste minister]]s, de zogenaamde "drie wijze mannen". In november 2002 resulteerden de algemene verkiezingen in een monsteroverwinning (42.27% van de stemmen) voor de Volkspartij onder de leiding van federale [[kanselier (Oostenrijk)|kanselier]] [[Wolfgang Schüssel]]. De Vrijheidspartij van Haider, die in 1999 nog iets groter was dan de partij van Schüssel, werd gedegradeerd tot 10.16% van de stemmen. InBij de verkiezingen van 1 oktober 2006 daalde dit tot 34,2%, waardoor de ÖVP zijnhaar status als grootste partij verloor.

Op [[29 september]] trad Molterer af als partijleider, en werd opgevolgd door [[Josef Pröll]], demissionair minister van Land- en Bosbouw en Milieu. Pröll kreeg van de partijleiding „de vrije hand” om de ÖVP uit de misère te halen. Over andere personele wisselingen aan de top van de partij liet hij zich tijdens een persconferentie na zijn benoeming tot partijleider niet uit. Na het debacle bij de verkiezingen werd in de partij ook druk gespeculeerd over de posities van fractieleider en oud-kanselier [[Wolfgang Schüssel]] en partijsecretaris [[Hannes Missethon]]. Pröll liet zich evenmin uit over de opstelling van de ÖVP in de gisteren gestarte besprekingen over de vorming van een nieuwe regering. Die staanstond onder leiding van SPÖ’er [[Werner Faymann]]. Diens voorkeur gaatging uit naar hernieuwde samenwerking met de conservatieven <ref>[http://www.nrcnext.nl/nieuws/internationaal/article2003493.ece/Nieuwe_leider_Oostenrijkse_conservatieven Nieuwe leider Oostenrijkse conservatieven]</ref>.