Kerkelijke Staat: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k intro en rest beter leesbaar |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 89:
De Kerkelijke Staat vormde voor het [[Risorgimento]] - de Italiaanse eenheidsbeweging op liberale en patriottische grondslag - een obstakel, omdat hij Italië in tweeën verdeelde en buitenlandse mogendheden hem beschermden. Na de Oostenrijkse nederlaag in [[1859]] stemden de pauselijke gebieden Emilia, Umbrië en Marche voor toetreding tot het koninkrijk Italië. De paus restte nu nog slechts [[Lazio]], het oude Patrimonium Petri.
Het definitieve einde kwam toen de Franse troepen die zich sinds 1849 in de Pauselijke Staat ophielden, zich in [[1870]] terugtrokken naar aanleiding van de Franse nederlaag in de [[Frans-Duitse Oorlog]], waarop [[Victor Emanuel II van Italië|Victor Emanuel II]] het gehele gebied veroverde. Italië erkende in [[1871]] de onschendbaarheid en soevereiniteit van de paus, maar wees deze geen territorium toe. De [[Heilige Stoel]] weigerde de positie en bevoegdheid van de nieuwe Italiaanse overheid wettelijk te erkennen; paus Pius IX en zijn opvolgers tot [[paus Pius XI|Pius XI]] weigerden zich dan ook buiten het [[Vaticaanstad|Vaticaan]] te begeven; dit beslaat slechts een gebied van 0,44 km<sup>2</sup>.
Dit dispuut werd pas tijdens het bewind van [[Benito Mussolini]] opgelost krachtens de [[Verdrag van Lateranen|Verdragen van Lateranen]] in [[1929]] door erkenning van de soevereiniteit van Vaticaanstad. Sindsdien zijn de betrekkingen tussen Vaticaanstad en de Italiaanse staat redelijk goed te noemen.
| |||