Félix de Mérode: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 3:
==Familie==
[[Huis Merode|De Merode]] was één van de oudste adellijke families in de Zuidelijke Nederlanden en Duitsland. In 1473 had Jean de Merode bevestiging van een titel van baron of 'Freiherr' verkregen van [[Keizer Frederik III (1415-1493)|keizer
Al deze titels verdwenen
Graaf Willem de Merode, markies van Westerloo en prins van Rubempré en Everberg (1762-1830) was getrouwd met gravin Marie-Josèphe d'Ongnies de Mastaing (1760-1842). Hij was onder het [[Eerste Franse Keizerrijk|Franse keizerrijk]] burgemeester van Brussel en lid van de Senaat. Hij was voordien kamerheer geweest van de koning van Pruisen en van de keizer van Oostenrijk. Onder het [[Verenigd Koninkrijk der Nederlanden]] was hij
Het echtpaar kreeg vier zoons en een dochter. De oudste was [[Henri de Merode (1782-1847)|Henri de Merode]] (1782-1847). Felix was de tweede zoon. Na hem volgden [[Frédéric de Merode]] (1792-1830) die tijdens de Belgische opstand sneuvelde tijdens gevechten met
==Levensloop==
Regel 17:
In 1809, na middelbare studies in Parijs, amper achttien, trouwde Felix met Rosalie de Grammont (1793-1823), dochter van markies de Grammont en nichtje van de markies [[Gilbert du Motier|de la Fayette]]. In september 1831 trad hij een tweede maal in het huwelijk met Philippine de Grammont (1800-1847), zus van zijn eerste vrouw. Hij kreeg vijf kinderen uit het eerste huwelijk, onder wie Werner de Merode (1816-1905) die voor nakomelingen zorgde en Frederic de Merode (1820-1871) die aartsbisschop werd en prelaat in de Romeinse Curie. Een dochter uit het tweede huwelijk werd religieuze.
Vanaf zijn huwelijk en tot in 1830 verbleef Merode meestal in Frankrijk, in [[Villersexel]] (Haute-
Hij was in Brussel de nalatenschap van zijn vader aan het vereffenen, toen de eerste onlusten in augustus 1830 uitbraken. Op 25 augustus begaf hij zich met andere notabelen naar het stadhuis om er over de oprichting van een ordehandhavende Burgerwacht te beslissen. Hij werd ook nauw betrokken bij het opstellen van aan koning [[Willem I der Nederlanden|Willem I]] gerichte adressen en maakte zelfs deel uit van een delegatie van vijf notabelen die zo een adres persoonlijk in [[Den Haag]] ging overhandigen.
==De Belgische revolutie==
[[Bestand:Gouvernement-provisoire-1830.jpg|thumb|350px|Van links naar rechts: [[Alexandre Gendebien|Gendebien]], [[André-Edouard Jolly|Jolly]], [[Charles Rogier|Rogier]], [[Louis de Potter|
Toen hij begin september 1830 weer in Brussel was, werd hij lid van de pas opgerichte ''Commission de sûreté publique''. Hij ondersteunde de revolutie door aanzienlijke bedragen voor te schieten om arbeiders aan het werk te houden en aldus verder oproer te verhinderen. Het hielp niet want op 20 september maakten opstandelingen korte metten met de 'Commission de sûreté publique' die ze uit het stadhuis verdreven en met de Burgerwacht die ze ontwapenden. De Merode was hierdoor ontmoedigd en trok zich terug bij zijn moeder in het
Zijn medewerking, als lid van een illustere familie, straalde gunstig af op de revolutie en dit werd nog versterkt toen zijn broer Frédéric, als
Binnen het Voorlopig Bewind won de Merode het pleit om alle beslissingen door het te verkiezen [[Nationaal Congres (België)|Nationaal Congres]] te laten nemen en niet, zoals [[Louis de Potter]] het wilde, ze door het Voorlopig Bewind te laten opleggen. De Potter verweet hem zijn ''inerte modérantisme (gematigdheid)''. Op 27 oktober werd Felix de Merode door de arrondissementen Brussel, [[Maastricht]] en [[Arrondissement Mechelen|Mechelen]] verkozen voor het Nationaal Congres en hij opteerde voor Maastricht. Zijn broer Werner werd verkozen door het arrondissement [[Zinnik]].
Tegelijk lid van het Voorlopig Bewind en van het Nationaal Congres, oefende Merode uiteraard heel wat invloed uit. Hij stemde de onafhankelijkheidsverklaring (de aanvaarding gebeurde unaniem) en hij stemde voor de eeuwigdurende uitsluiting van de Nassaus. Toen een koning diende te worden verkozen, opteerde hij aanvankelijk voor Otto van Beieren, maar toen dit niet haalbaar bleek, stemde hij met de meerderheid voor de [[Lodewijk van Orléans (hertog van Nemours)|hertog van Nemours]]. Hij was lid van de delegatie die deze verkiezing aan koning [[Louis-Philippe]] ging meedelen en terugkwam met de boodschap van diens weigering. Door zijn deelname aan de delegatie drukte Merode meteen de geruchten de kop in dat hij wel zelf graag koning wilde worden.
Toen moest er een regent worden verkozen. [[Surlet de Chokier]], voorzitter van het Nationaal Congres haalde het met 108 stemmen, tegen 43 voor Merode en 5 voor [[Etienne de Gerlache]]. De stemmen voor
Na deze verkiezing nam het Voorlopig Bewind ontslag en Surlet benoemde een eerste regering. De zoektocht naar een definitief staatshoofd werd hernomen. De Merode trok met [[Léon de Foere]], [[Charles Hippolyte Vilain XIIII]] en [[Henri de Brouckère]] naar [[Londen]] om er met de nieuwe beoogde kandidaat [[Leopold I van België|Leopold van Saksen Coburg]] en met de vertegenwoordigers van de Mogendheden te gaan overleggen. Toen begin juni Leopold werd verkozen, behoorde de Merode opnieuw tot de delegatie die hem de kroon ging aanbieden. Meteen moest nog het [[Verdrag der XVIII artikelen]] worden goedgekeurd en Merode kwam bij herhaling ten gunste hiervan tussen in het Congres, ook al betekende dit het verlies van heel wat grondgebied, in het bijzonder Maastricht die hij vertegenwoordigde. Na de goedkeuring trok hij opnieuw naar Londen met de delegatie die Leopold ging informeren en hem ging uitnodigen om zonder verder uitstel naar België te komen.
Regel 40:
De verkiezingen in oktober 1831 stuurden drie broers de Merode naar het eerste Belgische parlement: Henri naar de Senaat, Félix en Werner naar de Kamer. Felix bleef volksvertegenwoordiger tot aan zijn dood. Hij was er dan ook bij toen in 1839 het voor België strenge [[Verdrag der XXIV artikelen]] moest worden gestemd.
Op 12 november 1831 werd hij lid (zonder portefeuille) van de
Toen in 1838 Willem I eindelijk besliste het Verdrag der XXIV artikelen te aanvaarden, brak grote herrie los in België. Men was immers gewoon geraakt aan de grenzen die in 1830 waren ontstaan en men rekende er op dat deze toestand zou bestendigd blijven. De Merode nam het voortouw van diegenen die niets van gebiedsafstand wilden weten en omwille van zijn internationale bekendheid maakte dit uiteraard indruk op de Mogendheden, die echter bij het vroeger ingenomen standpunt bleven. De Merode liet de Franse koning bewerken door zijn schoonzoon, graaf Charles de Montalembert, maar de koning bleef soldidair met de andere mogendheden. Hij trok toen zelf naar Parijs in de hoop de koning van mening te doen veranderen, maar ook dit was vergeefs.
Regel 47:
Zoals 42 andere volksvertegenwoordigers, onder wie zijn broer Werner, stemde Felix de Merode tegen de goedkeuring van het regeringsontwerp dat zich bij het Verdrag der XXIV artikelen neerlegde. Dit maakte hem eens te meer enorm populair.
Voortaan bleef de Merode alleen nog volksvertegenwoordiger, functie waarin hij vaak de stellingen van het progressieve landsbestuur, naar de principes van [[Lamennais]], verdedigde. Over het algemeen was hij een zeer actief vertegenwoordiger, die vele malen per jaar het woord nam tijdens de openbare zittingen van de Kamer.
Na zijn dood werd hem een staatsbegrafenis voorbehouden, waarna hij in de begraafplaats van de familie
==Nakomelingen==
Regel 63:
==Katholiek en vrijmetselaar==
Dat
Hij bleef natuurlijk een aanhanger van [[Lamennais]] en dit betekende dat hij bij herhaling de kerkverantwoordelijken, met inbegrip van de
Dit belette niet dat
==Publicaties==
| |||