Seleniumdiode: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Naar de Engelse Wikipdia |
verder |
||
Regel 2:
De gelijkrichtende werking van seleen, en de [[fotoelektrisch effect|fotoelektrische]] eigenschap werden rond 1886 ontdekt door C. E. Fitts, maar pas in de jaren 1930 werden praktische gelijkrichters seriematig gefabriceerd. Vergeleken met de eerdere [[koperoxidegelijkrichter]]s konden seleniumdiodes hogere spanningen weerstaan, maar een lagere stroomsterkte per oppervlakte-eenheid.<ref>Peter Robin Morris ''A history of the world semiconductor industry'', IET, 1990 ISBN 0-86341-227-0 pages 13, 18</ref>
==Constructie==
[[Bestand:Selenium rectifier.agr.jpg|thumb|Seleniumdiode uit ca. 1960; elke plaat is 1 vierkante inch]]
[[Bestand:Structure selenium rectifier.svg|thumb|Typischel opbouw van een seleniumdiode]]
Seleniumdioden zijn opgebouwd als een stapel [[aluminum]] of [[staal|stalen]] platen bedekt met 1 [[μm]] [[bismut]] of [[nikkel]], waarop weer een dikkere laag selenium (50 - 60 μm) [[Doteren|gedoteerd]] met een [[halogeen]]. Het seleen wordt door een warmtebehandeling omgezet in een polykristallijne grijze (hexagonale) vorm. Elke plaat kan ongeveer 20V weerstaan, en meerdere platen kunnen onbeperkt in serie geschakeld worden om hogere voltages te weerstaan. Stapels van zo'n duizend miniatiuur seleenschijfjes zijn gebruikt als gelijkrichter voor de zeer hoge spanning in [[televisietoestel]]len en [[fotokopieermachine]]s
==Referenties==
| |||