Bezit (Nederlands recht): verschil tussen versies

Even terug naar het feit dat in een moderne (redelijk volle) samenleving alles van iemand moet zijn: Het kan van een individu zijn, of een groep, of van de hele gemeenschap (hoe groot dan ook). Teneinde dit bezit nuttig te laten zijn, zal de eigenaar het zinvol moeten exploiteren. Nu blijkt in de praktijk, dat naarmate een bezitting individueler beheerd wordt, het meestal ook het meeste oplevert. Dat is alleen al een reden om voorstander van een systeem met partikulier bezit te zijn, maar als men daarbij dan ook nog eens bedenkt, dat hetgene dat die persoon verbouwt ook onder een strikt kapitalistisch systeem niet alleen hem ten goede komt, maar de hele gemeenschap, zou het ons moeten versterken in die mening. Laat me het uitleggen: Stel dat boer A alleen maar appels verbouwt op zijn land en boer B alleen maar biefstukken (aan biefstukbomen). Stel dat ze beiden geheel zelfvoorzienend zijn en dus verder niemand hebben benadeeld, afgezien van het feit dat anderen hun land niet hebben kunnen gebruiken tijdens hun gebruik, maar stel dat er nog 1000 andere boeren zijn met een even groot en even goed eigen bezit ernaast. Die twee boeren hebben dan na verloop van tijd elk een voorraadschuur vol met appels danwel biefstukken. Stel nou dat ze besluiten om een gedeelte van hun eigen oogst te ruilen met de ander tegen diens produktproduct. De boer die eerst alleen maar zijn eigen appels kon eten, kan nu ook biefstuk eten en de biefstukboer kan nu ook appels eten. Het lijkt me overduidelijk dat beiden bij de nieuwe situatie gewonnen hebben en dat terwijl niemand door de nieuwe situatie geschaad is. Is dat diefstal? Me dunkt van niet. Wanneer alle boeren in de buurt zich op die manier op een eigen produktproduct specialiseren en daarna hun produktenproducten uitruilen dan wint iedereen ontzettend bij de situatie en niemand verliest eraan.

Stel nu, om het model nog wat realistischer te maken, dat er boeren zijn die niet zo goed boeren. Ze zijn dom of lui of hebben gewoon pech en jaar na jaar mislukt hun oogst. De boeren in de buurt hebben medelijden en stoppen hun wat van hun eigen overvloed toe zodat ze de winter overleven en een nieuwe oogst kunnen proberen op te kweken. Maar het blijft ze maar niet lukken. Inmiddels hebben de succesvolle boeren het elk zo druk met al hun taken: zaaien, oogsten, voorraadbeheer, marketing van hun produktenproducten, vervoer, onderhandelen over de prijs, dat ze zo'n mislukte boer voorstellen dat hij tegen een vast tarief per tijdsperiode voor hen komt werken. Uiteraard krijgt de succesvolle boer het voor het zeggen op het bedrijf, want hij heeft bewezen zijn zaken te kunnen regelen en de ander kon dat niet en hij zal voortaan de risiko's voor hun beiden gaan dragen. Beiden winnen bij de zaak: De ondernemende boer kan zijn zaak uitbreiden tegen vaste kosten per tijdseenheid en de werknemende ex-boer heeft een vast inkomen waar hij van kan leven. Na verloop van tijd bedenken ze dat het niet slim is dat het land van de ex-boer braak blijft liggen en huurt of koopt de succesvolle boer het erbij en kan daardoor zijn produktieproductie verdubbelen (of meer) en zijn werknemers meer betalen. Waar zit de diefstal in die systeemsverandering?