Hoge Raad der Nederlanden: verschil tussen versies

De Hoge Raad is het college waarvoor de leden van de [[Staten-Generaal van het Koninkrijk der Nederlanden|Staten-Generaal]], ministers en staatssecretarissen moeten terechtstaan wegens [[ambtsmisdrijf|ambtsmisdrijven]] - misdrijven in hun hoge betrekkingen - die zij hebben gepleegd. Ook na hun aftreden kunnen deze hoge ambtsdragers voor de Hoge Raad ter verantwoording worden geroepen. Strafrechtelijke vervolging voor deze ambtsmisdrijven is slechts mogelijk als de Tweede Kamer (bij meerderheid) of de regering hiertoe besluit, waarna de procureur-generaal bij de Hoge Raad vervolging instelt. Hij is verplicht deze vervolging in te stellen: het [[opportuniteitsbeginsel]] geldt hier niet. Overigens is een dergelijke procedure wegens ambtsmisdrijven in Nederland nog nooit voorgekomen. De vierde kamer van de Hoge Raad beslist ook in eerste aanleg over de vraag of een rechter moet worden geschorst of ontslagen. Alle rechters worden in Nederland voor het leven benoemd. Deze regel is opgenomen in artikel 117 van de Grondwet en waarborgt de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht. De regel zorgt ervoor dat de rechter onafhankelijk zijn werk kan doen zonder het risico te lopen door regering of parlement te worden ontslagen. De Wet rechtspositie rechterlijke ambtenaren bepaalt echter dat rechters niet ouder mogen zijn dan 70. De procureur-generaal bij de Hoge Raad kan bovendien een vordering indienen tot schorsing of ontslag indienen bij de Hoge Raad (art. 111 Wet op de rechterlijke organisatie). Een rechter kan door de Hoge Raad worden ontslagen wanneer hij lichamelijk of geestelijk niet meer in staat is zijn werk te doen, voor een misdrijf is veroordeeld of ernstig nadeel toebrengt aan de goede gang van zaken bij de rechtspraak of het in haar te stellen vertrouwen. Een rechter kan ook worden ontslagen vanwege ongeschiktheid. Dit is zeer uitzonderlijk. In 2009 werd echter een vrouwelijke rechter door de Hoge Raad ontslagen vanwege een gebrek aan besluitvaardigheid, veelvuldige afwezigheid, onzekerheid bij zittingen, werktempo en problemen in de privésfeer, die haar functioneren als rechter in de weg stonden. De Hoge Raad overwoog echter dat de inhoud of kwaliteit van de uitspraken, die deze rechter had gedaan, geen rol had gespeeld bij het ontslag.