Erkenning (internationaal recht): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Code -> sjabloon |
|||
Regel 4:
De erkenning van de ene staat door de andere, is een [[eenzijdige rechtshandeling]] van die andere staat, die daarmee te kennen geeft dat hij de nieuw erkende staat als lid van het internationale statensysteem aanvaardt en alle gevolgen van die erkenning wil accepteren.<ref>Marc Bossuyt en Jan Wouters (2005): ''Grondlijnen van internationaal recht'', Intersentia, Antwerpen enz., blz. 201.</ref>
Het erkennen van staten is een politiek gebeuren dat vaak onderdeel is van een brede buitenlandse politiek. Het is geen enkele staat verplicht om een andere staat te erkennen: erkennen is een [[discretionaire bevoegdheid]]. Wel is het staten verboden om een nieuwe staat te erkennen als die nieuwe staat zich via onrechtmatig geweld van een andere staat heeft weten los te worstelen(Stimson-doctrine).<ref>Marc Bossuyt en Jan Wouters (2005): ''ibid.'', blz. 202.</ref>
Gewoonlijk besluit een staat zelf om een andere staat te erkennen. Staten kunnen echter ook gezamenlijk een nieuweling erkennen. Zo besluiten lidstaten van de [[Europese Unie]] doorgaans gezamenlijk om een nieuw lid te erkennen; voor het laatst gebeurde dit met [[Montenegro]] (juni 2006). Soms stellen staten voorwaarden alvorens zij een staat erkennen. Een voorbeeld is wederom de Europese Unie: de lidstaten eisen meestal onder meer een democratische staatsinrichting en een ondertekening van het [[Handvest van de Verenigde Naties]].<ref name="erkenningswijze">Marc Bossuyt en Jan Wouters (2005): ''ibid.'', blz. 206.</ref>
| |||