Politieke Partij Radikalen: verschil tussen versies

Op het congres in 1981 werd een alliantie gevormd tussen de Groenen en de Roden: geen verdere samenwerking met PvdA en D66, maar een alliantie met de PSP en de CPN met een sterk groen profiel. Prominente voorstanders van blauwe samenwerking verlieten de PPR, waaronder oud-bewindslieden en mensen die de partij hebben opgericht: [[Erik Jurgens]], [[Jacques Aarden]], [[Michel van Hulten]] en [[Ad Melkert]]. De meesten kwamen terecht bij de [[Partij van de Arbeid (Nederland)|Partij van de Arbeid]]. Bij de [[Tweede Kamerverkiezingen 1981|Kamerverkiezingen]] van datzelfde jaar behield de PPR haar drie zetels en bleef ze buiten het [[Kabinet-Van Agt II|tweede kabinet-Van Agt]] van PvdA, CDA en D66. Bij de [[Tweede Kamerverkiezingen 1982|verkiezingen van 1982]] verloor de partij één zetel. In 1985 trad echter het uit de CDA-fractie getreden kamerlid [[Stef Dijkman]] tot de PPR-fractie toe nadat hij eerst in de [[Groep Scholten/Dijkman]] had geopereerd. Bij de [[Tweede Kamerverkiezingen 1986]] bleef de PPR gelijk op twee zetels.

 

 

Midden jaren 80 nam de samenwerking tussen de PPR, de CPN en de PSP een grote vlucht. Op lokaal en provinciaal niveau vormden ze gezamenlijke fracties en lijsten. Bij de [[Europees Parlementsverkiezingen 1984|Europese verkiezingen van 1984]] deden de partijen gezamenlijk mee als [[Groen Progressief Akkoord]]. Bij de [[Europees Parlementsverkiezingen 1989|Europese verkiezingen van 1989]] deden ze mee als de [[Regenboog (politiek)|Regenboog]]. Leden van de PPR, CPN en PSP ontmoetten elkaar ook veel in de buitenparlementaire actiebeweging. Terwijl een grote groep in de PPR groot voorstander was van verdere samenwerking waren de PSP en de CPN terughoudender.