Natasja Delanghe: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Linkfix ivm sjabloonnaamgeving / parameterfix
Regel 1:
'''Natasja Delanghe''' ([[Aarschot]], 24 maart 1973) is een [[Oostende|Oostendse]] kunstschilderes. Zij is ook actief op letterkundig gebied als schrijver van [[Kortverhaal|kortverhalen]] en auteur van enkele [[dichtbundel]]s.
[[FileBestand:Natasja Delanghe 001.JPG|thumb|Natasja Delanghe]]
 
==Opleiding==
Regel 6:
 
==Evolutie==
In haar beginperiode schilderde ze nagenoeg kleurloos, omdat kleuren, volgens haar, te veel de diepere, rauwe inhoud van een werk kunnen omfloersen. In deze werken is de symbolische waarde essentieel. De zwart-witte kleuren verbeelden geen ideale droom maar eerder de harde dagelijkse werkelijkheid.
 
Enkele titels uit deze periode geven dit duidelijk weer : “De wanhoop der eenzaamheid”, “Armageddon” en “Tears in the darkness”.
[[Bestand:Natasja Delanghe 007.JPG|thumb|"Gothic Play" (1986)]]
Haar latere werken tonen de evolutie van haar gevoelens. De kunstenares wijkt nu enigszins af van het strikt figuratieve. De schilderijen blijven sober en somber maar haar palet bevat nu ook spaarzame, donkere kleuren, afgewisseld met een enkele lichtpunten in felle kleuren. In andere werken gaat ze hierop verder en gebruikt ze intens één enkele kleur om steeds opnieuw de vrouw uit te beelden, nu eens in een gitzwarte figuratie, dan weer op een knalrode of een lichtblauwe achtergrond.
 
Enkele titels uit deze recentere periode zijn : “Whispering Code”, “De zusters”, “Esopet”, “La Fauve”, “Stilzwijgend portret”, “Blue Demon”, “Goddess of Sexual Delight” (1996), “Gothic Play” (1996), “Temptress” (2005)
[[FileBestand:Natasja Delanghe 011.JPG|thumb|"Goddess of Sexual Delight" (1996)]]
Vanaf 2007 is ze een totaal andere richting ingeslagen met een grondige wijziging van het thema en techniek. Zij beeldt nu de decadentie van de hedendaagse maatschappij uit met afbeeldingen van demonen, heksen en mythologische figuren. Zij gebruikt geen canvas meer maar gerecycleerd papier waarop ze gemengde technieken toepast : gebruik van autolak, glasscherven, touwen en zand. Zij gebruikt nu heel veel kleuren en ook blacklight verf. Deze verf licht fluorescerend op in het duister wanneer het belicht wordt met [[Ultraviolet|UV-licht]]. Maar ook in het gewone daglicht maakt deze verf de kleuren zeer levendig. Zij gebruikt hierbij de techniek van “[[action painting]]” (in de stijl van [[Jackson Pollock]]) waardoor het figuratief thema van het schilderij haast volledig verborgen wordt achter een spel van kleuren en grillige lijnen, maar sterk naar voren komt bij belichting met UV-licht.
 
Enkele titels uit deze recentste periode zijn : “Sjaman dance” (2007), “The Witches' Mirror” (2007), “Devouring Daemon” (2010), “Daemon of Solitude” (2010), “Horned Hekate” (2010)
[[Bestand:Natasja Delanghe 004.JPG|thumb|"Devouring Daemon" (2010)]]
Sinds 2010 heeft ze zich ook toegelegd op [[aquarel]]len, tekeningen in [[Oost-Indische inkt]] en [[Pastelkrijt|pastelschilderijen]]. Sinds 2000 heeft ze ook een aantal maskersculpturen in gemengde techniek gemaakt.
 
==Thematiek==
Zij schildert in zekere mate figuratief, waarbij, in haar eerste periode, de vrouw haar geliefkoosd thema werd. Haar werken zijn een klankbord van haar kwetsbare gevoelens, vooral een uiting van angst, pijn en eenzaamheid.
 
Zij schildert in zekere mate figuratief, waarbij, in haar eerste periode, de vrouw haar geliefkoosd thema werd. Haar werken zijn een klankbord van haar kwetsbare gevoelens, vooral een uiting van angst, pijn en eenzaamheid.
 
Dit veroorzaakt een nefast en deprimerend gevoel op de toeschouwer. Maar voor Natasja Delanghe kan kunst slechts ontspruiten uit het diepe lijden van een ziel, getormenteerd door het onbegrip van de maatschappij. <ref name= “Hostyn”> Norbert Hostyn, Beeldend Oostende, 200 jaar beeldende kunsten in Oostende </ref>
Regel 28 ⟶ 27:
De symbolische figuratieve taferelen in haar eerste werken zijn vooral een uiting van de negatieve aspecten van de westerse jongerencultuur. De gevoelens in deze werken zijn de plastische verwerking van de moeilijke geestelijke zwerftocht die zij doormaakte op weg naar de volwassenheid en de gevoelens waarmee ze worstelde en maar niet op bevredigende wijze in het reine kon komen. Zij kon zich evenmin inpassen in de vervlakking van haar generatie. Zij kon zich niet aarden en stelde zich anders op door te rebelleren en te provoceren. Zij worstelde met negatieve gevoelens zoals vervreemding, menselijke tekorten, het onvermogen gevoelens te verwoorden. De thematiek van liefde, erotiek, leven en dood hield haar in de ban.
 
De rauwheid die tot uiting komt in haar sombere, zwaarmoedige werken toont ons hoe de kunstenares gevangen zit in haar kwetsbaar en getormenteerd innerlijke. Haar agressieve boodschap aan de buitenwereld is niet gratuit of optimistisch. <ref name= “Hostyn”> Norbert Hostyn, Beeldend Oostende, 200 jaar beeldende kunsten in Oostende </ref> Zij daagt schreeuwend de toeschouwer uit met werk dat beklijft. <ref name = “Laridon”> Roland Laridon, Toespraak bij de opening van de tentoonstelling in het BZIO te Oostende, 9 juni 2010 </ref>
[[FileBestand:Natasja Delanghe 018.JPG|thumb|"The Witches' Mirror" (2007)]]
 
==Letterkundig werk==
Natasja Delanghe is niet alleen dichteres maar schreef ook kortverhalen, Deze zijn een spontane uitlaatklep voor haar somber gemoed : “Ik schrijf als ik lijd, in plaats van te wenen, Ik schrijf geen vrolijke dingen”. In haar gedichten is zij oprecht, spontaan en eerlijk maar vooral pessimistisch.
 
Zij werd in 1997 bekroond met de Jeanne Vande Putte prijs voor poëzie, Zij was tevens in 1998 een van de laureaten van de eerste poëziewedstrijd van de stad Oostende,
Natasja Delanghe is niet alleen dichteres maar schreef ook kortverhalen, Deze zijn een spontane uitlaatklep voor haar somber gemoed : “Ik schrijf als ik lijd, in plaats van te wenen, Ik schrijf geen vrolijke dingen”. In haar gedichten is zij oprecht, spontaan en eerlijk maar vooral pessimistisch.
 
Zij werd in 1997 stichtend lid van het dichterscollectief "Tegen-Stellingen" samen met Vincent Billiau, Jan Ducheyne, Kari Bert, Gilberte Deleger, Frank Decerf en Mark Braet. Dit collectief kende slechts een kort bestaan en verdween reeds na drie jaar. Zij is ook een initiële medewerkster aan het driemaandelijks literair tijdschrift “Schijngestalten”.
Zij werd in 1997 bekroond met de Jeanne Vande Putte prijs voor poëzie, Zij was tevens in 1998 een van de laureaten van de eerste poëziewedstrijd van de stad Oostende,
 
Zij werd in 1997 stichtend lid van het dichterscollectief "Tegen-Stellingen" samen met Vincent Billiau, Jan Ducheyne, Kari Bert, Gilberte Deleger, Frank Decerf en Mark Braet. Dit collectief kende slechts een kort bestaan en verdween reeds na drie jaar. Zij is ook een initiële medewerkster aan het driemaandelijks literair tijdschrift “Schijngestalten”.
 
===Publicaties===
Regel 45 ⟶ 43:
*“Beelden van hoge bomen” (1996)
*Van zonden zacht en zoet” (1996)
[[FileBestand:Natasja Delanghe 013.JPG|thumb|left|"Daemon Mask" (2002)]]
 
==Tentoonstellingen==
 
Zij stelde reeds tentoon op zestienjarige leeftijd en behaalde toen in 1989 de eerste prijs in de [[biënnale]] voor kunstschilderes in het Feest- en Cultuurpaleis van Oostende. Toen reeds werd ze door de recensent van het dagblad [[Het Volk (Vlaanderen)|“Het Volk”]] “een mogelijk wonderkind” genoemd.
 
Daarna volgde de ene tentoonstelling na de andere, waarbij ze regelmatig in de prijzen viel of een gouden medaille won.
 
*1989 : Feest- en Cultuurpaleis, Oostende ;
*1990 : Casino-Kursaal, Oostende; Taverne Lautrec, Middelkerke.
*1991 : “Museum voor Religieuze Kunst”, Oostende; “Galerie Option Art”, Oostende
Regel 71 ⟶ 68:
 
==Referenties==
{{reflistReferences}}
* Lexicon van West-Vlaamse beeldende kunstenaars, Brugge, 1996.
 
==Externe links==
* [http://bltvn.kb.nl/browse?lv=5&volume=BLTVN:VOLUME:2065290429 Bibliografie van de Literaire Tijdschriften in Vlaanderen en Nederland, 2000]
 
{{DEFAULTSORT:Delanghe, Natasja}}
{{Commonscat|Natasja Delanghe}}
 
{{DEFAULTSORT:Delanghe, Natasja}}
[[Categorie:Vlaams kunstschilder]]