Omobono Tenni: verschil tussen versies

'''Omobono Tenni''' ([[Tirano]], [[24 juli]] [[1905]] - [[30 juni]] [[1948]]) was een [[Italië|Italiaans]] [[motorcoureur]] die successen beleefde in de [[1920-1929|twintig]] en [[1930-1939|-dertig]] van de 20e eeuw. Hij kreeg de bijnaam "Diavolo Nero" (zwarteZwarte duivelDuivel). Het zwarte kwam door zijn haardos (tot enkele centimeters boven de oren geschoren, daarboven een woeste, zwarte haardos die naar alle kanten stak), de duivel door zijn gedurfde rijstijl. Tenni werd meermaals kampioen van Italië en won 47 wedstrijden voor het team van [[Moto Guzzi]]. Hij verongelukte tijdens de trainingen voor de Zwitserse Grand Prix van 1948, in hetzelfde weekend dat ook zijn voormalig rivaal [[Achille Varzi]] verongelukte.

Tomasso Omobono Tenni (24 juli 1905 - 30 juni 1948) waswerd geboren in [[Tirano]] (in [[Lombardije]]). Zijn familie verhuisde in 1920 naar [[Treviso (stad)|Treviso]], waar Omobono als leerling in een werkplaats voor [[motorfiets]]en ging werken. In 1924 opende hij zijn eigen zaak en begon hij ook deel te nemen aan races met een [[GD (motorfiets)|GD]], een merk dat in de [[1930-1939|jaren dertig]] bekend zou worden om zijn goede racemotoren, maar nog niet in 1924. Zijn eerste race was de Circuito del Piave. In hetzelfde jaar won hij zijn eerste wedstrijd. Hij racete in die periode slechts af en toe, als er geld en tijd voor was. In 1927 won hij met zijn GD in Postumia. De GD was een kleine 122 cc [[tweetaktmotor|tweetakt]], maar Tenni versloeg er ook een aantal 175- en 250 cc coureurs mee. Dit was één van de races waarin hij bijnaam van "duivel" eer aan deed. In het volgende jaar won hij dezelfde wedstrijd weer, hoewel hij zijn verloren uitlaatpijp moest vasthouden. De motorfiets moest volgens de reglementen compleet over de finish komen. Tenni moest een paar keer stoppen om een betere greep op zijn uitlaat te krijgen. GD liet hem ook over de grens starten waardoor hij in 1928 derde kon worden in de Zwitserse Grand Prix. Dankzij bijdragen van de leden van zijn raceclub kon hij in 1931 zijn eerste echter racemotorfiets, een 350 cc [[Velocette]], kopen. Hij werd er derde mee in de Italiaanse Grand Prix op het [[Autodromo Nazionale Monza]] en hij won de Grand Prix van [[Rome (stad)|Rome]]. In 1930, 1931, 1932 en 1933 startte hij behalve op de Velocette ook op machines van [[Norton (motorfiets)|Norton]] en [[Miller-Balsamo|Miller]]. In die jaren scoorde hij vijftien overwinningen.

In 1934 werd hij gecontracteerd door [[Moto Guzzi]], dat al sterren als [[Guido Mentasti]] (in 1924 de allereerste kampioen van Europa), [[Pietro Ghersi]] (tweede, maar gediskwalificeerd bij de [[TT Man|TT van Man]] van 1926) en [[Terzo Bandini]] (drievoudig kampioen van Italië) in dienst had. Bovendien kwam de [[Ieren|Ier]] [[Stanley Woods]], die niet meer tevreden was over zijn [[Norton (motorfiets)|Nortons]], af en toe voor Moto Guzzi rijden. Desondanks werd Tenni met zijn [[Moto Guzzi Bicilindrica 500]] kampioen van Italië en hij won bovendien de Grand Prix de Nations. In 1935 won hij de [[Milaan (stad)|Milaan]] - [[Napels (stad)|Napels]] lange-afstandsrace (over openbare wegen) met een gemiddelde snelheid van 107 km per uur. In dat jaar werd de Bicilindrica met zijn nieuwe achtervering getest door Tenni. Moto Guzzi stuurde hem naar de [[TT Man|TT van Man]] als steunrijder voor [[Stanley Woods]]. In tegenstelling tot Woods en alle andere Britse coureurs, voor wie [[Brooklands (circuit)|Brooklands]] en Man de enige circuits waren, kende Tenni het 60 km lange circuit niet. Desondanks hield hij in de 250 cc klasse lang de tweede plaats achter Woods, tot hij door een mistbank werd verrast en viel. Hierna haalde Tenni nog een aantal overwinningen en wereldsnelheidsrecords voor Moto Guzzi binnen. Hij had in een groot aantal wedstrijden naam gemaakt als topcoureur, maar vooral de Britse pers benadrukte zijn acrobatische maar roekeloze rijstijl. In die tijd hadden racemotoren twéé zadels. Het [http://nl.wikipedia.org/wiki/Motorrijderswoordenboek_A[Motorrijderswoordenboek A-B-C#Broodje.2C_Broodzadel, Broodzadel|"broodje"]] op het achterspatbord, om zo plat mogelijk te kunnen liggen op snelle stukken, en het [[zweefzadel]] om de motor beter te beheersen in bochtige, langzame gedeelten. Tenni maakte bijna nooit gebruik van zijn [[zweefzadel]]. In 1937 won hij uiteindelijk de 250 cc ("Junior") TT van Man. Hij werd de eerste niet-Britse winnaar met een niet-Britse motorfiets. Hij reed bovendien de snelste ronde en werd ook 250 cc kampioen van Italië. In hetzelfde jaar werd hij vader van een zoon, die hij naar zijn TT-overwinning noemde: "Titino". Van 1938 tot 1940 had hij veel last van blessures en de [[Tweede Wereldoorlog]] betekende een voorlopig einde van alle race-activiteiten. Na de oorlog begon Tenni meteen weer te racen. In 1947 werd hij weer kampioen van Italië, ditmaal in de 500 cc klasse. In de TT van 1948 reed hij de snelste ronde, maar hij moest vertragen wegens [[ontstekingsmechanisme|ontstekingsproblemen]].

Enkele dagen na de TT van 1948 nam het [[Moto Guzzi]] -team deel aan de Grand Prix van [[Bern (stad)|Bern]]. Hoewel het juli was regende het hevig. Tijdens dat weekend vonden zowel motor- als autoraces plaats. Tenni moest tijdens de 250 cc trainingen zowel de ééncilinder [[Moto Guzzi Albatros|Albatros]] als de nieuwe tweecilinder [[Moto Guzzi Bicilindrica 250|Bicilindrica 250]] testen. Hij zou nog niet op volle snelheid rijden, maar alleen een paar inspectieronden maken om te zien hoe de (natte) baan erbij lag. Niemand heeft hem zien vallen, pas toen er een zoektocht werd opgezet omdat hij niet meer langs kwam, werd hij langs de baan gevonden. In de volgende training (voor de auto's) verongelukte [[Achille Varzi]] met zijn [[Alfa Romeo (automerk)|Alfa Romeo]].