Slag om Quebec: verschil tussen versies

|partof= de [[Zevenjarige Oorlog (18e eeuw1756-1763)||Zevenjarige Oorlog]]

|caption= De dood van General Wolfe door [[Benjamin West]] ([[1770]]).

Bij de '''Slag om Québec''' op 13 september [[1759]], werd [[Québec (stad)|Québec]] door de Engelsen, onder leiding van generaal [[James Wolfe]] veroverd op de Fransen, die onder bevel stonden van de [[Louis-Joseph de Montcalm|markies van Montcalm]]. Beide bevelhebbers zouden de slag niet overleven. Deze gebeurtenis betekende een ommekeer in de 18e-eeuwse geschiedenis en was beslissend voor de toekomst van [[Noord-Amerika]].

De oorlog in Amerika was een verlengstuk van de [[Zevenjarige Oorlog (18e eeuw1756-1763)|Zevenjarige Oorlog]] ([[1756]] - [[1763]]). Deze oorlog was begonnen met een aantal nederlagen voor het Engelse leger. In [[1758]] begonnen [[William Pitt de Oudere|Wiliam Pitt]] en [[lordJohn Ligonier|Lord Ligonier]] zich toe te leggen op de verovering van Canada. Zij kwamen tot de conclusie dat Franse koloniale bolwerken steeds weer op een inefficiënte wijze aangevallen werden; in plaats van over land vanuit het oosten of het zuiden te komen, werd er geopteerd voor een amfibische aanval vanuit het noorden via de [[Saint Lawrencerivier]]. Hiervoor moest eerst [[Louisbourg]], dat met ongeveer 400 kanonnen de toegang tot de rivier blokkeerde, ingenomen worden. In juli [[1758]] schoot van Louisbourg niets dan puin over en de weg was vrij. Het jaar hierop voer een colonne van zwaarbeladen schepen richting [[Nova Scotia]]. Het beleg van Québec zou snel van start gaan.

Beide bevelhebbers waren vastbesloten deze confrontatie in hun voordeel te beslechten. Het zag er evenwel niet goed uit voor Wolfe; de belegering bleef aanhouden gedurende 2twee maanden. Deze maanden kwamen samen met typische zomerse ongemakken als zwermen vliegen, heet weer en ziektes (waaronder [[dysenterie]]). Ook verveling, ongedisciplineerdheidgebrek aan discipline en voedselschaarste eisten hun tol.

Uiteindelijk vonden de Engelsen een pad dat langs de rotsen omhoog leidde. Op 13 september werd de definitieve aanval ingezet. De vaartuigen voeren te ver maar hierdoor hadden ze nog een betere plaats gevonden. De vooruitgeschoven uitkijkpost was snel in Engelse handen en toen de dag aanbrak waren reeds 4441 Engelse soldaten tot boven geklommen. De Franse tegenaanval had rampzalige gevolgen: ze moesten over 500 meter open terrein oprukken, niet exact wetende waar de Engelsen zich schuilhielden. Ze vuurden pas wanneertoen ze op 150 meter genaderd waren en rukten verder op. De Engelsen bleven geduldig in positie zitten en toen het bevel tot vuren werd gegeven, waren de Fransen op minder dan 50 meter genaderd. Toen Wolfe uiteindelijk het bevel gaf tot een bajonetaanval, was de slag zeer snel beslist. De Engelsen telden 60 doden en 611 gewonden. De Fransen telden 644 doden. Ook de beide bevelhebbers kwamen om.