In [[928]] werd Giselbert benoemd tot hertog van Lotharingen en huwde hij (ooknog in 928) huwde hij [[Gerberga van Saksen]], de dochter van Hendrik. Hendrik dwong in 931 Giselbert om zijn bondgenootschap met [[Herbert II van Vermandois]] op te geven. Als hertog behaalde hij successen in de verdediging van Lotharingen tegen de [[Vikingen]] en [[Hertogdom Bourgondië|Bourgondië]].
Hendrik had zijn hertogen een grote mate van zelfstandigheid laten behouwdenbehouden. Na zijn dood ([[936]]) bleek diens zoon [[Otto I van het Heilige Roomse Rijk|Otto I]] een politiek te voeren waardoor de hertogen veel meer een ondergeschikte rol zouden krijgen. Giselbert sloot zich daarom in [[939]] aan bij de opstand van [[Hendrik I van Beieren]] (de jongere broer van Otto) en [[Everhard III van Franken]] (zoon van de vroegere koning [[Koenraad I van Franken]]). Op [[2 oktober]] 939 staken zij vanuit het westen de [[Rijn]] over bij Andernach maar werden op de oostelijke oever verrast door een leger dat de lokale graven op de been hadden gebracht. Giselbert verdronk toen hij al zwemmend over de Rijn wilde vluchten.
Volgens een kronikeur van zijn tijd was hij niet alleen dapper en vechtlustig maar ook altijd begerig naar andermans bezit en iemand die altijd dubbelzinnig sprak en altijd mensen tot twist en afgunst aanzette.
