Engelse Scheepvaartwetten: verschil tussen versies

De eerste Scheepvaartwet (ook wel bekend onder de naam "'''Akte van Navigatie'''", naar het Engelse "Act of Navigation") werd goedgekeurd in oktober 1651 door het parlement onder leiding van [[Oliver Cromwell]]. Het was een reactie op het falen van Cromwell de [[Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden]] te overtuigen zich bij het [[Engelse Gemenebest]] aan te sluiten om zo een puriteins machtsblok te vormen.

Na de [[Restauratie (Engeland)|restauratie]] van koning [[Karel II van Engeland]] in [[1660]] werd de oude Scheepvaartwet (ook bekend onder de naam "'''Akte van Navigatie'''",) opnieuw door het Parlement aangenomen, nadat enkele verbeteringen waren gemaakt waardoor het toezien op de naleving eenvoudiger was. Deze Scheepvaartwet bepaalde dat alle schepen waarvan niet de eigenaar, de kapitein en minstens driekwart van de matrozen Brits onderdaan waren op straffe van verbeurdverklaring van schip en lading niet mochten varen op Groot-Brittannië of de Britse nederzettingen en koloniën. In 1663 werd een tweede scheepvaartwet, de zogenaamde Staple Act, goedgekeurd. Deze nieuwe wet legde zowel import als export van de koloniale handel aan banden en was bedoeld om Engeland tot een stapelmarkt van koloniale waren te maken. De Engelse kolonies werd verboden om rechtstreeks bepaalde goederen, zoals [[tabak]], [[sucrose|suiker]] en [[katoen]] uit te voeren naar niet-Engelse klanten. Ook werd in Engeland de verbouw van tabak verboden zodat de kroon geen inkomsten van invoerbelastingen zou mislopen.