Isaurië

Isaurië (Oud-Grieks:Ισαυρία) is een oude geografische benaming voor een ruig, geïsoleerd district in het binnenland van het zuiden van Klein-Azië. Naar gelang de periode verschilde de omvang, maar in het algemeen besloeg Isaurië het grootste deel van wat nu de Konya en Bozkır provincies van Turkije zijn of anders gezegd de kern van het Taurusgebergte. Isaurië ontleende zijn naam aan de polemische Byzantijnse stam van die naam en hun twee voornaamste nederzettingen Isaura Palaea (Ίσαυρα Παλαιά, Latijn:Isaura Vetus, "Oud Isaura") en Isaura Nea (Ίσαυρα Νέα, Latijn: Isaura Nova, "Nieuw Isaura"). Isaurische plunderaarsbenden waren zeer op hun onafhankelijkheid gestelde bergbewonere, die onder de Macedonische en Romeinse bezettingen regelmatig ravages aanrichtten in de naburige districten.

De vaste kern van Isaurië lag ten noorden van het Taurus gebergte direct ten zuiden van Iconium en Lystra. Lycaonië bezat de gehele Iconische vlakte, maar Isaurië begon daar waar de vlakte overgang in de uitlopers van de Taurus bergen. Van de twee oorspronkelijke steden in Isaurië, Isaura Nea en Isaura Palaea lag de een in de uitlopers (Doria) van het Taurus gebergte en lag de andere op de waterscheiding (Zengibar Kalesi).

In de 4e eeuw voor Christus begon Isaurië, zoals het zou eindigen. Het gebied werd het wilde district rondom Isaura Palaea en de toppen van de Calycadnus. Toen de hoofdstad, Isaura (ook bekend als Isaura Vetus of Isaura Palaea), een versterkte stad aan de voet van het Taurusgebergte, na de dood van Alexander de Grote werd belegerd door Perdiccas, de Macedonische regent, hebben de Isauriërs deze plaats in brand gestoken en in vlammen doen opgaan in plaats van de stad over te geven.