Giuseppe Luigi Trevisanato
Giuseppe Luigi Trevisanato (Venetië, 15 februari 1801[1] - Venetië, 28 april 1877) was een Italiaans geestelijke en kardinaal van de Katholieke Kerk.
Trevisanato bezocht het seminarie in Venetië en werd op 13 maart 1824 priester gewijd door de patriarch van Venetië Ján Krstitel Ladislav Pyrker. Hij was vervolgens vooral actief als docent aan het Venetiaans seminarie. Hij was een groot geleerde, met name op het gebied van de Oriëntalistiek en sprak negentien Oosterse talen. Hij vervulde professoraten aan verschillende instellingen. In maart 1852 werd hij door paus Pius IX benoemd tot bisschop van Verona en amper een half jaar later werd hij bevorderd tot aartsbisschop van Udine. In 1854 werd hij assistent bij de Pauselijke Troon en in 1862 benoemde Pius hem tot patriarch van Venetië.
Tijdens het consistorie van 16 maart 1863 creëerde Pius hem kardinaal. De Santi Nereo e Achilleo werd zijn titelkerk. Hij nam deel aan het Vaticaans Concilie, waarbij het dogma van de onfeilbaarheid van de paus werd vastgesteld.
Hij overleed in 1877 en werd begraven op de begraafplaats van San Michele in Venetië. In 1957 werd zijn lichamelijk overschot - op initiatief van Angelo Roncalli, de latere paus Johannes XXIII - herbegraven in de San Marco in Venetië.
| Voorganger: Angelo kardinaal Ramazzotti |
Patriarch van Venetië 1862-1877 |
Opvolger: Domenico kardinaal Agostini |
Bronnen, noten en/of referenties
|