Snellaadpaal
Snellaadpalen zijn laadpalen waarbij elektrische voertuigen in korte tijd hun accu kunnen opladen door gelijkstroom te leveren aan het voertuig. Door deze methode zijn snellaadpalen in staat om een voertuig binnen een half uur van voldoende elektrische energie te voorzien. Voor laadpalen die wisselstroom leveren aan een auto is dat 2 uur en thuis 8 uur omdat het voertuig via de eigen omvormer de wisselstroom moet omzetten in gelijkstroom. In tegenstelling tot de gewone laders, zitten bij snelladers de kabels altijd vast aan het laadstation.
.jpg)
_01.jpg)
AC, CHAdeMO, CCS
Laadnetwerken Bewerken
Volgens informatie van de ANWB waren er eind 2012 in Nederland ca. 600 snellaadstations met ongeveer 2.500 snelladers.[1] In 2022 zijn er naar schatting meer dan 500 snelladers bijgekomen.
De bekendste snellaadpalen in Nederland zijn die van Fastned, Tesla, Shell Recharge, Allego en Ionity. Ook diverse andere partijen zijn snellaadstations in gebruik aan het nemen, zoals BP Pulse [2] en TotalEnergies.
In de Verenigde Staten zijn de grootste snellaadnetwerken die van Tesla, Electrify America, EVgo en ChargePoint.[3]
Het Amerikaanse Tesla heeft met ruim 25.000 Superchargers wereldwijd de meeste snellaadpalen van hetzelfde bedrijf.[4] Nadeel van de Tesla Superchargers is, dat deze alleen geschikt zijn voor auto's van het merk Tesla. De andere openbare snellaadstations zijn voor alle merken en typen elektrische auto's geschikt.
Techniek Bewerken
Een snellaadpaal moet vanwege de korte laadtijd een elektrisch vermogen van ca. 50 kW kunnen leveren. De voedingsspanning is 400 tot 500 V gelijkspanning en de stroom kan maximaal 125 ampère worden. Het laadproces van de batterijen wordt door een BMS (battery management system) geregeld. De stekkerverbinding is in Europa van het CHAdeMO-type. Fastned-stations hebben meestal een Tesla-adapter zodat ook Tesla's daar kunnen laden.
Op 11 juni 2014 maakte Tesla-CEO Elon Musk bekend dat hij overweegt om het patent vrij te geven van de Tesla-stekker, zodat ook andere fabrikanten er gebruik van kunnen maken.[5] In 2022 werd de standaard, waaronder de connector en de oplaadstations van Tesla, opengesteld voor andere fabrikanten van elektrische voertuigen.[6]
Eind 2016 maakte een samenwerkingsverband van BMW, Daimler, Ford en Porsche bekend dat het ultrasnelle laadstations met een vermogen van 350 kW gaat ontwikkelen voor het Europese wegennet.[7] Dat is een vermogen van 3 keer zoveel als de Tesla superchargers en 7 keer zoveel als de snelladers van Fastned en ANWB (50 kW).
Standaarden Bewerken
Er is nog geen universele standaard voor snelladers. Er zijn globaal vier standaarden voor de stekkers van snelladers:
- CHAdeMO is de Japanse standaard en wereldwijd de meest gebruikte standaard. o.a. Nissan, Peugeot, Citroën, Honda, Kia, Mitsubishi. vermogen: 50 kW DC.
- Combined Charging System of CCS is de standaard binnen de Europese Unie, en begint steeds meer een wereldwijde standaard te worden, met name door de hoge laadsnelheden. Wordt gebruikt door BMW, Daimler, Volkswagen, Ford, General Motors, Hyundai en de Tesla Model 3. Het maximale oplaadvermogen is oplopend tot 350 kW.
- North American Charging Standard of NACS, was uitsluitend voor Tesla, maar is in 2022 opengesteld voor andere fabrikanten van elektrische voertuigen.
- GB/T wordt alleen gebruikt binnen China. Wil in de toekomst fuseren met CHAdeMO tot ChaoJi.
Typen connectoren Bewerken
| Kenmerk | CHAdeMO | CCS type 1 | CCS type 2 | NACS (Tesla) |
GB/T |
|---|---|---|---|---|---|
| Regio's | 
|
 /
|
|
/ 
|
|
| stroom | 125 A | 500 A | 400 A | 250 A | |
| spanning | 500 V (DC) | 200 - 900 V (DC) | 500 V (DC) | 1000 V (DC) | |
| pinnen | 10 | 7 | 9 | 5 | 9 |
| Schema | 
|
|
|
|
.svg)
|
Nadelen Bewerken
Een nadeel van snelladen zou een verkorting van de levensduur van de accu zijn.[8] Er wordt aangeraden om ook regelmatig op laag vermogen te laden (bijvoorbeeld thuis). Volgens het Amsterdamse taxibedrijf Taxi Electric hebben de accu's van de Nissan Leaf's geen noemenswaardig capaciteitsverlies na twee jaar 2-3 keer per dag snelladen.[9]
In de Verenigde Staten werd met name de betrouwbaarheid van openbare snellaadstations als belangrijk nadeel genoemd. Door de soms extreme weersomstandigheden in bepaalde gebieden, bleken snelladers regelmatig uit te vallen. Een onderzoek van UC Berkeley in 2022 wees uit dat van de 657 geteste laders bijna een kwart buiten werking te zijn. Andere genoemde problemen waren het voltooien van betalingen met een creditcard, een niet-werkende app, en werking van snellaadstations die bij aankomst defect bleken.[10]
Doordat er meerdere partijen bij een snellaadstation betrokken zijn, zoals een installateur, eigenaar van de grond, leverancier van elektriciteit, internetprovider, creditcard-firma en fabrikant van de snellaadpaal, ligt de verantwoordelijkheid voor de problemen niet op één plek.[10]
Zie ook Bewerken
Bronnen, noten en/of referenties
|