Joëlle Milquet

Belgisch politica

Joëlle F.G.M. Milquet (Montignies-sur-Sambre, 17 februari 1961) is een Belgische politica van de Franstalige, christendemocratisch-humanistische politieke partij centre démocrate humaniste (cdH).

Joëlle Milquet
Joëlle Milquet
Geboortedatum 17 februari 1961
Geboorteplaats Montignies-sur-Sambre
Kieskring Brussel-Hoofdstad
Regio Vlag België België
Vlag Franse Gemeenschap Franse Gemeenschap
Land Vlag van België België
Partij cdH
Viceminister-president en Franse Gemeenschapsminister van Onderwijs, Kleine Kinderen, Kinderdagverblijven en Cultuur
Aangetreden 22 juli 2014
Einde termijn 11 april 2016
Regering Demotte III
Voorganger Marie-Martine Schyns (als minister van Verplicht Onderwijs)
Fadila Laanan (als minister van Cultuur)
Jean-Marc Nollet (als minister van Kinderopvangcentra)
Opvolger Marie-Martine Schyns (als minister van Leerplichtonderwijs)
Alda Greoli (als minister van Cultuur en Kleine Kinderen en als viceminister-president)
Functies
2011-2014 Vicepremier en federaal minister van Binnenlandse Zaken en Gelijke Kansen
2008-2011 Vicepremier en federaal minister van Werk en Gelijke Kansen
Portaal  Portaalicoon   België
Politiek

Levensloop bewerken

Milquet groeide op in Loverval, een dorpje ten zuiden van Charleroi. Ze is gehuwd en heeft vier kinderen.

In 1984 studeerde ze af in de rechten aan de Université catholique de Louvain. In 1985 sloot ze een postacademische studie in Europees recht aan de Universiteit van Amsterdam af.

Na haar rechtenstudie schreef ze zich als advocate in bij de balie van Brussel. Tegelijkertijd werkte ze van 1986 tot 1990 als assistente aan de Université Catholique de Louvain. Na een intermezzo bij het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen werd ze in 1987 parlementair medewerker van de PSC-fractie van de Belgische Senaat. Vervolgens werd ze in 1990 politiek secretaris van de Senaatsfractie van de PSC en werkte ze van 1992 tot 1995 als kabinetsmedewerker en daarna als adjunct-kabinetschef op het kabinet van Michel Lebrun, toenmalig minister in de Franse Gemeenschapsregering.

In juni 1995 werd Milquet als rechtstreeks gekozen senator lid van de Belgische Senaat en bleef dit tot in 1999. In de Senaat was ze voorzitster van de commissie Binnenlandse Zaken. Van 1999 tot 2014 was ze vervolgens lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers.

In februari 1995 werd ze politiek secretaris van de PSC, waarna ze van 1995 tot 1999 ondervoorzitter van de PSC was. In oktober 1999 volgde ze vervolgens Philippe Maystadt op als partijvoorzitter van de PSC. In het kader van een moderniseringscampagne waarbij men meer kiezers wilde aantrekken, gaf zij de aanzet tot een naamswijziging van haar politieke partij, die in 2002 plaatsvond. In plaats van PSC (Parti Social Chrétien) ging deze voortaan cdH (centre démocrate Humaniste) heten en werd de band met de christendemocratie losser. Ze bleef partijvoorzitter tot in 2011.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1994 werd Milquet verkozen tot gemeenteraadslid van Sint-Pieters-Woluwe en bleef dit tot in 2006. Dat jaar verhuisde ze naar Brussel en werd er bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 verkozen tot gemeenteraadslid, wat ze bleef tot in 2018. Van 2006 tot 2012 was Milquet eerste schepen. Nadat ze in maart 2008 minister werd, bleef ze enkel nog titelvoerend schepen.

Van 20 maart 2008 tot december 2011 was zij vicepremier en minister van Werk en Gelijke Kansen, eerst in de federale regering-Leterme, sinds 30 december 2008 in de federale regering-Van Rompuy en vervolgens in de federale regering-Leterme II. In 2011 werd ze minister van Binnenlandse Zaken in de federale regering-Di Rupo. In mei 2014 berichtten de media dat de zoon van een minister in de federale regering deelnam aan een groepsverkrachting (gangbang) onder scholieren, maar dat er pogingen ondernomen werden om dit in de doofpot te steken. Anderzijds werd het vijftienjarig meisje dat er bij betrokken was, als een gestoorde nymfomane voorgesteld. Op grond van het principe van de bescherming van minderjarigen verzwegen de Belgische media de naam van de minister. Volksvertegenwoordiger Laurent Louis van de Parti Populaire "onthulde" echter dat het om de zoon van Joëlle Milquet ging.

Op 25 mei 2014 werd ze verkozen in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement. Op 22 juli 2014 nam ze ontslag als federaal minister van Binnenlandse Zaken en werd ze viceminister-president en Franse Gemeenschapsminister van Onderwijs, Kleine Kinderen, Kinderdagverblijven en Cultuur in de regering-Demotte III. Ze werd als federaal minister van binnenlandse zaken opgevolgd door Melchior Wathelet.

In april 2016 bood ze haar ontslag aan als minister in de Franse Gemeenschapsregering, nadat ze in verdenking werd gesteld van het overtreden van de wet op de verkiezingsuitgaven. Er wordt vermoed dat ze acht nieuwe kabinetsmedewerkers net voor de verkiezingen van 2014 heeft aangesteld om haar verkiezingscampagne te ondersteunen, wat ze volgens de wet niet mogen. Milquet ontkende de beschuldigingen.[1][2] In 2018 werd een tweede onderzoek naar haar geopend, volgens de pers na vermoedens dat ze getuigen uit het onderzoek had proberen te beïnvloeden. Ook dat ontkende ze.[3]

Ze werd na haar ontslag in 2016 in haar functies opgevolgd door Marie-Martine Schyns (Leerplichtonderwijs) en door Alda Greoli (Cultuur en Kleine Kinderen). Die laatste werd ook de nieuwe viceminister-president.[4] Ze keerde terug naar het Brussels Hoofdstedelijk Parlement, waar ze bleef zetelen tot in 2019, en werd opnieuw actief als advocaat.

In oktober 2017 werd ze door de Europese Commissie aangesteld als speciaal adviseur van Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker, meer bepaald om advies te geven over het vergoeden van misdaadslachtoffers.[5]

Bij de verkiezingen van mei 2019 zou Milquet opnieuw de Brusselse Kamerlijst voor haar partij aanvoeren. Ze trok haar kandidatuur echter terug in om zich op haar Europese job te concentreren.[6]

In november 2019 werd ze aangesteld als bestuurslid van de RTBF.[7]

Regeringsformatie 2007 bewerken

Tijdens de regeringsformatie in 2007 kreeg ze in de Vlaamse pers, mede door haar harde houding tegenover een mogelijke staatshervorming, de bijnaam "Madame Non".[8] Haar houding om duidelijke precisering en de wil om alle details van de overeenkomst uitgeklaard op papier te willen hebben deed toen het begrip milquettisering ontstaan.

De moeizaam verlopende besprekingen tussen haar aan de ene kant en de Vlaamse christendemocraten aan de andere kant, leidden ertoe dat de Vlaamse christendemocratische formateur Yves Leterme op 23 augustus 2007 zijn formatieopdracht aan koning Albert II van België teruggaf.

Op 1 december 2007 werden de onderhandelingen een tweede keer stopgezet, omdat het cdH alsook de andere Franstalige partijen niet konden instemmen met de Vlaamse eisen voor meer zelfstandigheid. Guy Verhofstadt werd vervolgens aangesteld als informateur. Dit leidde tot de interim-regering-Verhofstadt III. Tijdens deze interim-regering werd er verder geformeerd om tot een definitieve regering te komen. Deze werd als de regering-Leterme op 20 maart 2008 beëdigd. Milquet bekleedde daarin de positie van vicepremier en minister van Werk en Gelijke Kansen. Het was pas op het laatste moment van de formatie dat zij in de nieuwe regering zitting nam. Later gaf ze aan weinig vertrouwen te hebben in de toekomst van deze regering en zich grote zorgen te maken over het verloop van de staatshervorming.[9]

Zie de categorie Joëlle Milquet van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Voorganger:
Philippe Maystadt
Partijvoorzitter van de PSC
1999-2003
Opvolger:
opgeheven
Partijvoorzitter van de cdH
2003-2011
Opvolger:
Benoît Lutgen
Voorganger:
Josly Piette
Minister van Arbeid
2008-2011
Opvolger:
Monica De Coninck
Minister van Gelijke Kansen
2008-2014
Opvolger:
Melchior Wathelet
Voorganger:
Annemie Turtelboom
Minister van Binnenlandse Zaken
2011-2014
Opvolger:
Melchior Wathelet