Itamar Ben-Gvir
Itamar Ben-Gvir (Hebreeuws: איתמר בן גביר), (Mevaseret Zion, 6 mei 1976) is een Israëlisch activist en politicus en leider van de Israëlische partij Otsma Jehudit ("Joodse macht", voortzetting van de verboden Kach-partij ), één van de twee partijen die samen de religieuze zionistische fractie vormen.
| Itamar Ben-Gvir אִיתָמָר בֶּן גְּבִיר | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Ben Gvir (2019)
| ||||
| Geboren | 6 mei 1976 | |||
| Partij | Otsma Jehudit | |||
| Functies | ||||
| 2021-heden | Lid van de Knesset | |||
| Website | ||||
| ||||
Hij wordt omschreven als een radicaal-rechtse activist van wie uitspraken en daden controversieel en provocerend zijn. Hij is frequent deelnemer aan Joodse marsen door Palestijnse buurten van Jeruzalem (Al Quds in het Arabisch) en stookt daar op tot huisuitzettingen van Palestijnen.[1]
Tijdens de Israëlische parlementsverkiezingen van 1 november 2022 won de religieuze zionistische fractie, waarin hij nummer twee is, 14 zetels in het parlement.
In het 6e kabinet Netanyahu (2022- ) is hij minister van nationale veiligheid. Hij is ook baas van de politie en van de grenspolitie, die in de bezette gebieden actief is.[1]
Biografie
Ben-Gvir werd geboren in Mevaseret Zion. Zijn vader werd geboren in Jeruzalem als zoon van Iraaks-Joodse immigranten. Zijn moeder was een Koerdisch-Joodse immigrant die als tiener actief was geweest in de Irgun. Zijn familie was seculier, maar als tiener nam hij religieuze en radicaal-rechtse opvattingen aan tijdens de Eerste Intifada (1987-1993). Hij sloot zich eerst aan bij een rechtse jeugdbeweging gelieerd aan Moledet, een partij die ervoor pleitte Palestijnse Arabieren Israël uit te zetten. Ben Gvir werd afgewezen voor militaire dienst vanwege zijn extreem rechtse politieke stellingname. Hij werd veroordeeld wegens ophitsen tot racisme.
Ben-Gvir had jarenlang een foto aan zijn muur hangen van veelvoudig moordenaar Baruch Goldstein (1956-1994) die op 25 februari 1994 na het door hem aangerichte Bloedbad in Hebron werd gedood.
Hij studeerde rechten. Als advocaat heeft Ben-Gvir een reeks extreemrechtse Joodse activisten, verdacht van terrorisme en haatmisdrijven, vertegenwoordigd. Opmerkelijke cliënten waren Benzi Gopstein en twee tieners die werden aangeklaagd voor de Duma-brandstichting. Ben-Gvir was ook de advocaat van Lehava, een extreemrechtse Israëlische groepering die o.a. actief is in het bestrijden van gemengde huwelijken van Joden met niet-Joden[2][3].
Politieke carrière
Ben-Gvir was de parlementaire assistent in de 18e Knesset voor Michael Ben-Ari. Voor de Israëlische parlementsverkiezingen van 23 maart 2021 stond Ben-Gvir als nummer 6 op de kandidatenlijst voor de gezamenlijke lijst Otzma Yehudit ("Joodse Kracht"), Noam en de Religieus Zionistische Partij en werd alzo gekozen. In mei 2021 werd gemeld dat hij de voornamelijk Arabische wijk Sheikh Jarrah in Jeruzalem bezocht, in een blijk van solidariteit met Joodse kolonisten die daar wonen. Na Likoed van oud-premier Benjamin Netanyahu en Yesh Atid van interim-premier Yair Lapid eindigde zijn partij als derde.[4]
In het 6e kabinet Netanyahu is hij minister van nationale veiligheid. In die hoedanigheid bracht hij begin januari 2023 een voor moslims provocerend bezoek aan de Tempelberg (Haram al-Sharif). Breed lachend zei hij daar dat Joden dezelfde rechten hebben om daar te bidden. Hij is ook baas van de politie en van de grenspolitie, die in de bezette gebieden actief is.
Na 7 oktober 2023
Na de aanval van Hamas in Israël op 7 oktober 2023, het begin van het bloedigste conflict tussen Israël en Hamas, liet Ben Gvir zich niet onbetuigd. Zo deelde hij in de Israëlische nederzettingen op 23 oktober aanvalsgeweren uit aan kolonistenmilities. Hij had daarvan 10.000 weten aan te schaffen alsook helmen en kogelwerende vesten. "We zullen de wereld op zijn kop zetten om onze steden en dorpen te verdedigen", zei hij even later.[5]
Persoonlijk
Ben-Gvir is getrouwd met Ayala Nimrodi, heeft vijf kinderen en woont in Kirjat Arba, aan de rand van Hebron. Nimrodi is een ver familielid van Ofer Nimrodi, voormalige eigenaar van het dagblad Maariv.
Bronnen, noten en/of referenties
|
