Interhalogeen

Interhalogenen zijn verbindingen van uitsluitend halogeenelementen. De algemene formule van de meeste interhalogenen is AB_n, met n = 1, 3, 5 of 7. Hierbij is A het elektropositieve deel van de molecule.

Astaat en tennessine bewerken

Verbindingen van astaat komen alleen in gespecialiseerde laboratoria voor en zij worden in de normale laboratoriumpraktijk niet gebruikt. Om deze reden wordt astaat in het standaard rijtje van de halogenen op de middelbare school meestal achterwege gelaten. Toch is astaat een lid van de halogenen en zijn er ook een aantal interhalogenen van beschreven die in onderstaande overzichten zijn vermeld.

Ook tennessine is volgens het periodiek systeem een halogeen. Evenals van astaat zijn er geen stabiele isotopen van bekend en de halveringstijd van de bekende isotopen ligt in de grootteorde van 10 ms, dus zijn verbindingen ervan niet bekend. Om deze reden is het niet opgenomen in onderstaande overzichten.

Reactiviteit bewerken

Interhalogeenverbindingen zijn allemaal vrij vatbaar voor hydrolyse en ioniseren tot polyatomische anionen en kationen. Door hun covalente binding zijn de meeste interhalogenen vrij stabiel. Uitzonderingen zijn broommonofluoride (dissocieert), joodmonofluoride (disproportioneert) en joodtrifluoride (ontleedt boven −28°C).

De reden waarom jood een groot aantal atomen (tot zeven) rond zich kan binden, is - naast de grote atoomstraal waardoor de liganden voldoende ruimte hebben - dat jood gebruik kan maken van onbezette d-orbitalen.

Lijst van interhalogenen
Diatomische interhalogenen	Tetra-atomische interhalogenen	Hexa-atomische interhalogenen	Octa-atomische interhalogenen
Chloormonofluoride (ClF) Broommonofluoride (BrF) Broommonochloride (BrCl) Joodmonofluoride (IF) Joodmonochloride (ICl) Joodmonobromide (IBr) Astaatmonobromide (AtBr) Astaatmonojodide (AtI)	Chloortrifluoride (ClF₃) Broomtrifluoride (BrF₃) Broomtrichloride (BrCl₃) Joodtrifluoride (IF₃) Joodtrichloride (ICl₃)	Chloorpentafluoride (ClF₅) Broompentafluoride (BrF₅) Joodpentafluoride (IF₅)	Joodheptafluoride (IF₇)

Interhalogenen
F	F₂
Cl	ClF ClF₃ ClF₅	Cl₂
Br	BrF BrF₃ BrF₅	BrCl BrCl₃ BrCl₅	Br₂
I	IF IF₃ IF₅ IF₇	ICl ICl₃ ICl₅ ICl₇^[1]	IBr IBr₃ IBr₅	I₂
At			AtBr^[2]	AtI^[2]	At₂^[3]
	F	Cl	Br	I	At

Zie ook bewerken

Pseudohalogeen

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Van deze verbinding is op het internet slechts 1 website te vinden: ICl₇, waar alleen de molaire massa gemeld wordt. Gearchiveerd op 25 januari 2022.
↑ ^a ^b Van astaat zijn als interhalogeen alleen het bromide en het jodide op internet te vinden. De korte halfwaardetijd van het meest stabiele astaat-isotoop (8,5 uur) is hier vermoedelijk debet aan.
↑
Het bewijs voor het bestaan van At₂ is tegenstrijdig en de wetenschappelijke discussie hierover is nog niet gesloten:
- J. Merinis, G. Legoux, G. Bouissières. (1972). Etude de la formation en phase gazeuse de composés interhalogénés d'astate par thermochromatographie (Studie naar de vorming van astaat-verbindingen in de gasfase via thermochromatografie). Radiochemical and Radioanalytical Letters. 11 (1): 59–64
- N. Takahashi, K. Otozai. The Mechanism of the Reaction of Elementary Astatine with Organic Solvents. Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry. 103 1–9 Collective volume 1986 DOI:10.1007/BF02165358
- N. Takahashi, D. Yano, H. Baba. (1992). Chemical Behavior of Astatine Molecules. Proceedings of the International Conference on Evolution in Beam Applications, Takasaki, Japan, 5–8 November 1991. 536–539 –
- Zuckerman, J. J.; Hagen, A. P. (1989). Inorganic Reactions and Methods, Volume 3, The Formation of Bonds to Halogens (Part 1), pag 21 . John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-18656-4.
- Kugler, H. K.; Keller, C. (1985). 'At, Astatine', System No. 8a. Gmelin Handbook of Inorganic and Organometallic Chemistry. Vol. 8 (8th ed.), pag. 110, 116, 210–211, 224. Springer-Verlag. ISBN 978-3-540-93516-2.

Zie de categorie Interhalogen compounds van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

[1] Van deze verbinding is op het internet slechts 1 website te vinden: ICl₇, waar alleen de molaire massa gemeld wordt. Gearchiveerd op 25 januari 2022.

[At-2] Van astaat zijn als interhalogeen alleen het bromide en het jodide op internet te vinden. De korte halfwaardetijd van het meest stabiele astaat-isotoop (8,5 uur) is hier vermoedelijk debet aan.

[3] Het bewijs voor het bestaan van At₂ is tegenstrijdig en de wetenschappelijke discussie hierover is nog niet gesloten:
J. Merinis, G. Legoux, G. Bouissières. (1972). Etude de la formation en phase gazeuse de composés interhalogénés d'astate par thermochromatographie (Studie naar de vorming van astaat-verbindingen in de gasfase via thermochromatografie). Radiochemical and Radioanalytical Letters. 11 (1): 59–64

N. Takahashi, K. Otozai. The Mechanism of the Reaction of Elementary Astatine with Organic Solvents. Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry. 103 1–9 Collective volume 1986 DOI:10.1007/BF02165358

N. Takahashi, D. Yano, H. Baba. (1992). Chemical Behavior of Astatine Molecules. Proceedings of the International Conference on Evolution in Beam Applications, Takasaki, Japan, 5–8 November 1991. 536–539 –

Zuckerman, J. J.; Hagen, A. P. (1989). Inorganic Reactions and Methods, Volume 3, The Formation of Bonds to Halogens (Part 1), pag 21 . John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-18656-4.

Kugler, H. K.; Keller, C. (1985). 'At, Astatine', System No. 8a. Gmelin Handbook of Inorganic and Organometallic Chemistry. Vol. 8 (8th ed.), pag. 110, 116, 210–211, 224. Springer-Verlag. ISBN 978-3-540-93516-2.

[4] J. Merinis, G. Legoux, G. Bouissières. (1972). Etude de la formation en phase gazeuse de composés interhalogénés d'astate par thermochromatographie (Studie naar de vorming van astaat-verbindingen in de gasfase via thermochromatografie). Radiochemical and Radioanalytical Letters. 11 (1): 59–64

[5] N. Takahashi, K. Otozai. The Mechanism of the Reaction of Elementary Astatine with Organic Solvents. Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry. 103 1–9 Collective volume 1986 DOI:10.1007/BF02165358

[6] N. Takahashi, D. Yano, H. Baba. (1992). Chemical Behavior of Astatine Molecules. Proceedings of the International Conference on Evolution in Beam Applications, Takasaki, Japan, 5–8 November 1991. 536–539 –

[7] Zuckerman, J. J.; Hagen, A. P. (1989). Inorganic Reactions and Methods, Volume 3, The Formation of Bonds to Halogens (Part 1), pag 21 . John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-18656-4.

[8] Kugler, H. K.; Keller, C. (1985). 'At, Astatine', System No. 8a. Gmelin Handbook of Inorganic and Organometallic Chemistry. Vol. 8 (8th ed.), pag. 110, 116, 210–211, 224. Springer-Verlag. ISBN 978-3-540-93516-2.

[1]

[2]

[3]