Gil Scott-Heron

Amerikaans zanger (1949–2011)

Gil Scott-Heron (Chicago, 1 april 1949 - New York, 27 mei 2011[2]) was een Amerikaanse dichter, muzikant en schrijver. Hij was de zoon van de Jamaicaanse profvoetballer Gilbert Heron (1922-2008) die begin jaren 50 in Groot-Brittannië speelde. Hij zong en speelde elektrische piano en gitaar.

Gil Scott-Heron
Scott-Heron in 2010
Scott-Heron in 2010
Algemene informatie
Geboren 1 april 1949
Chicago
Geboorteplaats ChicagoBewerken op Wikidata
Overleden 27 mei 2011 (62 jaar oud)
New York[1]
Overlijdensplaats New YorkBewerken op Wikidata
Werk
Jaren actief 1969—2011
Genre(s) Soul, jazz poetry, gesproken soul, jazz-funk, rap
Beroep Dichter, zanger, songwriter, schrijver
Instrument(en) Stem, keyboard, gitaar
Invloed(en) Langston Hughes, Mose Allison, John Coltrane, Malcolm X, Richie Havens, Otis Redding, Jose Feliciano,
Billie Holiday, Huey Newton, Nina Simone, Brian Jackson
Label(s) RCA, Flying Dutchman, Strata East, Arista, TVT, XL Recordings
Act(s) Brian Jackson, Ron Holloway, Musicians United for Safe Energy, Black and Blues
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek
Gil Scott-Heron in 2009

Scott-Herons muziek werd beïnvloed door jazz, funk en soul en beïnvloedde op zijn beurt weer verschillende generaties hiphopartiesten. Zijn teksten zijn sterk politiek geladen en getuigen van sympathieën met de Black Powerbeweging.

Carrière

bewerken

Hij was vooral bekend van zijn werken uit de jaren '70 en vroege jaren '80, met name The Revolution Will Not Be Televised van zijn debuutalbum uit 1970. In deze versie wordt hij begeleid door conga's en bongo's, instrumenten die een grote rol spelen in zijn muziek. Een jaar later kwam het nummer uit op de B-kant van zijn debuutsingle in een opnieuw opgenomen versie met drumstel, basgitaar en fluit. Dit nummer werd opgenomen in een lijstje van Top 20 Political Songs van The New Statesman.[3]

Begin 1981 toerde Scott-Heron met Stevie Wonder. Hij verving Bob Marley die door ziekte moest afhaken.

In 1982 filmde de Britse zender Channel 4 een concert waarin Scott-Heron de kijker ook meenam naar "het echte Washington", hoofdstad van "een Amerika dat de oplossingen liever in het verleden zoekt en Ronald Ray-Gun alleen maar tot president heeft gekozen, omdat John Wayne niet meer in leven is".

In 1985 verloor Scott-Heron zijn platencontract, maar hij bleef optreden en nam een nummer op voor het Artists United Against Apartheid-album Sun City. In Let Me See Your ID legde hij de overeenkomsten bloot tussen de Amerikaanse rassenkwestie en de apartheid in Zuid-Afrika.

In de jaren '90 werd Scott-Heron door de hiphop-generatie als Godfather of Rap onthaald. Deze gevoelens waren echter niet wederzijds, blijkens het nummer Message to the Messengers van zijn comebackalbum Spirits uit 1994: "(die rappers) hebben te weinig muzikale ervaring; ik heb in bands gespeeld voordat ik een dichter werd. Er is een verschil tussen woorden op muziek zetten en diezelfde woorden in de muziek te integreren. Ze verbergen hun ware persoonlijkheid achter een hoop slang-woorden". Ook de Britse acid jazzbands vond hij te oppervlakkig. In 1999 werd zijn The Revolution Will Not Be Televised gesampled voor het nummer The Genaside Will Not Be Televised van dancegroep Genaside II.

In 2001 werd Scott-Heron gearresteerd wegens drugsbezit. Hij ging voor twee jaar de gevangenis in, maar kreeg tussendoor toestemming om zich te laten filmen voor de documentaire Blackalicious. In 2006 ging het opnieuw mis: Scott-Heron kreeg drie jaar cel wegens het afbreken van een ontwenningskuur, maar op 23 mei 2007 werd hij op borgtocht vrijgelaten, omdat de kliniek hem geen hiv-remmers wilde geven. Geruchten over z'n seropositief-zijn zou hij een jaar later zelf bevestigen.

Ondanks dat hij op 10 oktober 2007 wederom werd gearresteerd wegens bezit van coke (en daardoor de volgende dag een concert moest afgelasten) bleef Scott-Heron optreden, voornamelijk in de New Yorkse nachtclub SOB (South Of Bronx).

Op 9 februari 2010 bracht de bijna 60-jarige Scott-Heron zijn eerste plaat uit in 16 jaar. I'm New Here[3] werd lovend ontvangen en bevatte de single Me and the Devil. Plannen voor een concert in Tel Aviv werden op last van Palestijnse groeperingen afgeblazen omdat dat gelijk zou staan aan optreden in Sun City tijdens het apartheidsregime.

Op 27 mei 2011 overleed Scott-Heron in het St. Luke's Hospital in New York. Hij was ziek geworden op de terugreis van zijn Europese reis. Hij liet zijn echtgenote en zijn dochter achter, plus een zoon uit een eerdere relatie.


Discografie

bewerken

Studioalbums

bewerken
Jaar Album Label
1970 Small Talk at 125th and Lenox Flying Dutchman Records
1971 Pieces of a Man Flying Dutchman Records
1972 Free Will Flying Dutchman Records
1974 Winter in America Strata-East Records
1975 The First Minute of a New Day Arista Records
1976 From South Africa to South Carolina Arista Records
1976 It's Your World Arista Records
1977 Bridges Arista Records
1978 Secrets Arista Records
1980 1980 Arista Records
1980 Real Eyes Arista Records
1981 Reflections Arista Records
1982 Moving Target Arista Records
1994 Spirits TVT Records
2010 I'm New Here XL Recordings

Livealbums

bewerken
Jaar Album Label
1976 It's Your World Arista Records
1990 Tales of Gil Scott-Heron and His Amnesia Express Castle Music UK/Peak Top Records
1994 Minister of Information: Live Peak Top Records
2004 The Best Of Gil Scott-Heron Live Intersound
2004 Tour De Force Phantom Sound & Vision
2004 Save The Children Delta Music
2004 Winter In America, Summer In Europe Pickwick
2005 Greatest Hits Live Intersound
2008 Live At The Town & Country 1988 Acadia / Evangeline Records

Compilatiealbums

bewerken
Jaar Album Label
1974 The Revolution Will Not Be Televised Flying Dutchman
1979 The Mind of Gil Scott-Heron Arista Records
1984 The Best of Gil Scott-Heron Arista Records
1988 The Revolution Will Not Be Televised Bluebird Records
1990 Glory: The Gil Scott-Heron Collection Arista Records
1998 The Gil Scott-Heron Collection Sampler: 1974-1975 TVT Records
1998 Ghetto Style Camden Records
1999 Evolution and Flashback: The Very Best of Gil Scott-Heron RCA Records
2005 Gil Scott-Heron & Brian Jackson - Messages (Anthology) Soul Brother Records
2006 The Best Of Gil Scott-Heron Sony/BMG
2010 Storm Music (The Best Of Gil Scott-Heron) Phantom Sound & Vision

Bibliografie

bewerken
Jaar Titel ISBN
1970 The Vulture 0862415284
1970 Small Talk at 125th and Lenox
1972 The Nigger Factory 0862415276
1990 So Far, So Good 0883781336
2001 Now and Then: The Poems of Gil Scott-Heron 086241900X