Gebruiker:Stunteltje/Kladblok/Rotterdams drinkwater
Drinkwater in Rotterdam bewerken
Het Rotterdams drinkwater werd uiteindelijk uit de Nieuwe Maas gewonnen en met chloor gezuiverd. Het had geen beste naam door de reuk en de smaak. Maar Rotterdammers waren er aangewend en gebruikten vaak Norit om het water middels een filter te zuiveren. 23 januari 1963 was het water plotseling heel erg brak. Het drinkwaterbedrijf meet 3,5 gram zout per liter. Normaal meet de Nieuwe Maas 0,35 gram zout per liter water. Het drinkwater was daarmee echt niet meer te drinken en ook de industrie had er problemen mee. Raffinaderijen kwamen stil te liggen.
Het bleek dat het zoute Noordzeewater tot aan Lekkerkerk de Nieuwe Maas was opgestuwd door een combinatie van factoren. Doordat het in de maanden ervoor vrij droog was geweest was er relatief weinig afvoer van regenwater. Maar doorslaggevend was dat er op 22 januari een stevige westenwind stond. Het gevolg was dat de gemeentelijke waterbassins aan de Honingerdijk zich geleidelijk aan vulden met zilt water. Het waterleidingbedrijf DWL werd daarmee verrast. Eigenlijk is het water dan al veel te brak voor consumptie. Maar als het bedrijf geen water meer zou leveren, dan zou de druk op de waterleidingen wegvallen en zou er grond- of rioolwater in kunnen doordringen. En dus pompte DWL het brakke water gewoon in de leidingen om ze zo onder druk te houden.
Het gevolg was onder andere dat de GG&GD in Rotterdam werd opgebeld door allerlei huisartsen en specialisten die patiënten hadden die een zoutloos dieet moesten hebben. De GG&GD regelde bij Defensie waterwagens voor Rotterdam. Het leger stuurde 40 vrachtauto’s, die water tankten in een zoetwaterbron in Hoek van Holland. Ze werden geparkeerd op verschillende punten in de stad om het water uit te delen. Mensen die zoutloos moesten eten kregen 2 liter per dag op recept van hun huisarts.
In de wijk Lombardije had een bedrijf een waterkraan aan de buitenkant van zijn muur zitten. Iedereen kon daar een flesje water vullen. Dat was Barendrechts water en daar mankeerde niks aan. Al snel staan er hele rijen mensen.
Melkfabriek “De Combinatie” in Rotterdam had zijn eigen waterbron. Op diverse plaatsen op het fabrieksterrein en in de fabriek zelf kon drinkwater worden opgepompt om zo in de eigen behoeften te kunnen voorzien. Men was dan ook volkomen onafhankelijk van derden. Het was schoon, helder, maar wel hard water, maar door het te filteren via membraanfiltratie werd het zacht. Personeel kon schoon bronwater tappen om mee naar huis nemen. Ook werden de kinderen van werknemers die veelal in de omgeving van de fabriek woonden, met een jerrycan naar de fabriek gestuurd om daar vers bronwater te halen. Met eigen tankwagens werd er ook leidingwater bij de melkfabriek in Maasdam gehaald, waar men geen last had van zilt leidingwater. Dit was bedoeld voor o.a.de eigen slijters van “De Combinatie”.
Bij de Rotterdamse Melk Inrichting (RMI) en “De Vooruitgang” kon je een liter water kopen voor 15 cent per fles. Bij diergaarde Blijdorp en de Heineken Brouwerijen kon je twee jerrycans water per persoon laten vullen, en de “Sterovita” in Dordrecht verkocht drinkwater in de kartonnen verpakking die normaal gebruikt werd voor de Amerikaanse troepen, die gelegerd waren in Duitsland.
DWL heeft uiteindelijk vier dagen lang brak water doorgelaten.
Op dat moment wordt er al gebouwd aan een tweede zuiveringsbedrijf op de Beerenplaat bij Oud-Beijerland. Maar samen met het oude productiebedrijf aan de Honingerdijk in Rotterdam zijn er te weinig mogelijkheden om bij lage waterstanden in de Maas voor voldoende drinkwater te zorgen. De Maas is een regenrivier. Als het lange tijd droog is geweest, zakt de waterstand. Dan wordt ook de concentratie van zout van voornamelijk de kalimijnen in Elzas-Lotharingen te hoog. Bovendien groeide Rotterdam sterk. Er werd naar goed gebruik een commissie ingesteld, die in 1965 een rapport uitbrengt.
Deze commissie Drinkwatervoorziening Rotterdam heeft onderzocht waar er spaarbekkens kunnen worden aangelegd. Er is gekeken naar de Alblasserwaard, de Hoeksche Waard en de Brabantse Biesbosch. Uiteindelijk krijgt de Biesbosch de voorkeur. Dit gebied krijgt niet alleen water uit de Maas, maar ook uit de Rijn. En dat maakt de watervoorziening een stuk zekerder.
Het besluit werd genomen mede onder invloed van de plannen voor de uitbreiding van het havengebied van Rotterdam. Door het steeds groter aantal schepen dat Rotterdam verwerkte was burgemeester Wim Thomassen van mening dat er nieuwe havens dienden te worden gegraven, ook in de Hoeksche Waard, met uitloop naar het Hollandsch Diep. Rotterdam onderhandelde met de ZeKluZa-gemeenten (Zevenbergen, Klundert en Lage Zwaluwe) over de aankoop van een nieuw aan te leggen industriegebied aan het Hollandsch Diep, dat bereikbaar diende te zijn voor tankschepen met voldoende laadvermogen. Het ophoogzand voor dat nieuwe gebied kon worden gewonnen uit deze spaarbekkens. Na het opleveren van de eerste twee spaarbekkens in 1973 kon er al Biesbosch-water uit de kraan worden gedronken in Rotterdam. In totaal kost het hele project bijna 500 miljoen gulden. Naast drinkwater wordt er water voor de industrie geleverd. De spaarbekkens voorzien een groot deel van West- en Zuid-Nederland van water.[1][2]
Drinkwater in Delft bewerken
Tot in Delft dronk men water uit Rotterdam en ook daar had men te maken met dat zoute water. Ook Delft werd met tankwagens van het leger van drinkwater voorzien. Daarnaast voerde het waterleidingsbedrijf schoon duinwater aan vanuit Den Haag, maar dit bereikte enkel het noordelijke deel van de stad. De enige plek waar verder nog schoon drinkwater verkrijgbaar was, was het Koninklijke/Shell Laboratorium Delft. Het lag net buiten de stad aan de Broekmolenweg in Rijswijk en betrok zijn drinkwater van het drinkwaterleidingbedrijf “De Vlietstreek”. Dat leverde een uitstekende kwaliteit, Haags, duinwater. Het bedrijf plaatste een tappunt op zijn terrein waar men gratis water kon halen. Dagelijks kwamen er tientallen Delftenaren met jerrycans en emmers naar deze kranen toe. Soms legden de portiers een paar slangen uit om de mensen sneller te helpen.[3]