Gebruiker:Jurre.vandijk/Kladblok

Cornelis van Rij (Amsterdam, 1954) is een Nederlandse diplomaat, die zich net als zijn vader en grootvader vooral met Europese vraagstukken bezig houdt. Hij deed eindexamen aan de Europese School in Brussel en studeerde aan de Université Catholique de Louvain, waarna hij zijn kandidaats- en doctoraalexamens geschiedenis deed aan de Universiteit van Amsterdam. Hij studeerde af op een scriptie over de Franse historicus Jules Michelet. Kees van Rij is gehuwd met Marie-Jeanne Duijnstee. Zij hebben drie kinderen.

Hij is de zoon van mr Johannes Pieter van Rij (Amsterdam, 1928) en Maria Constantia Schölvinck (Arnhem, 1925 - Deventer, 2007). Johannes Pieter was in zijn loopbaan als Europees ambtenaar onder meer geplaatst in Luxemburg, Brussel, Ottawa, Washington en Tokio en als ambassadeur van de Europese Unie in Turkije en de Filippijnen. Zijn grootvader Cornelis van Rij (Ridderkerk, 1896 - Amsterdam,1958) was advokaat, en na de Tweede Wereldoorlog raadsheer bij het Bijzonder Gerechtshof te Amsterdam, rechter in het Internationale Tribunaal te Rastatt, hoofd van de regeringscommissie Van Rij/Stam voor onderzoek naar vermeende excessen in Nederlands-Indië, lid van de gemeenteraad van Amsterdam, voorzitter van de Beweging van Europese Federalisten in Nederland, en lid van de Commissie Spaak die een Europese Grondwet ontwierp in 1952-1953.

Werk en leven

Hij trad in 1982 in dienst bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Na plaatsingen in Den Haag op het ministerie en op de Nederlandse ambassades in Seoel, Zuid-Korea (handel en economie), en Lima, Peru (politiek en ontwikkelingssamenwerking), werd hij in 1992 in Brussel aangesteld als adviseur bij de Cellule de Prospective, die ressorteerde onder de toenmalige voorzitter van de Europese Commissie, Jacques Delors. Hij is in die periode mede-auteur van het rapport “The future of North-South relations. Towards sustainable economic and social development”, een onderzoek met aanbevelingen in het kader van de nieuwe wereldorde die begon te ontstaan na het instorten van het Ijzeren Gordijn en de opheffing van de Sovjet-Unie.Vervolgens was hij enige tijd lid van het kabinet van Europees commissaris voor buitenlandse betrekkingen Hans van den Broek. Tussen 1994 en 1997 was hij particulier secretaris van Hare Majesteit de Koningin en Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Claus der Nederlanden. Daarna werd hij Europees correspondent en plaatsvervangend directeur van de directie politieke zaken op het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag.

Tussen 1999 en 2005 werkte hij als Chef de Division bij de Policy Unit van het Secretariaat Generaal van de Raad van de Europese Unie in Brussel en was in die hoedanigheid diplomatiek adviseur van EU Hoge Vertegenwoordiger voor het buitenlands en veiligheidsbeleid Javier Solana, die daarvoor de Secretaris-generaal van de NAVO was. In die periode stond hij Javier Solana bij in de onderhandelingen rond de Oranjerevolutie in Oekraïne in 2004 en maakte hij in mei 2001 onderdeel uit van een diplomatieke missie onder leiding van de toenmalige premier van Zweden Göran Persson, Javier Solana en Europees Commissaris Chris Patten naar Noord-Korea. Ook onderhandelde hij als lid van een internationaal team tijdens de Petersbergconferentie in november/december 2001 over een Afghaanse grondwet en de instelling van een nieuwe Afghaanse regering nadat de Taliban waren teruggedrongen als gevolg van de acties van de Amerikaanse strijdkrachten na de aanslagen van 11 september 2001.

In zomer 2005 ging hij terug naar Den Haag en werd hij directeur van de directie integratie Europa op het Ministerie van Buitenlandse Zaken. In die functie ondersteunde en adviseerde hij de Minister van Buitenlandse Zaken na de afwijzing in Nederland van de Europese grondwet. Ook stond hij de minister en de staatssecretaris bij in het ratificatieproces in de Tweede en Eerste Kamer van het Verdrag van Lissabon. Van zomer 2008 tot medio 2012 was hij buitengewoon en gevolmachtigd ambassadeur in Griekenland. Vanaf najaar 2009 begon in Griekenland de crisis in de Eurozone. De rest van zijn verblijf in Athene werd sterk gekenmerkt door deze crisis en de duiding ervan aan Den Haag. Ook was hij in maart 2011 nauw betrokken bij de vrijlating van drie Nederlandse helikopterbemanningsleden die door het regime Qadhafi in Libië gevangen werden gehouden en met hulp van de Griekse regering via Athene naar Nederland konden terugreizen.

In de jaren daarop was hij de Nederlandse ambassadeur in Madrid, en van 2015 tot begin 2018 was hij de ambassadeur in Turkije. In mei 2016 onderhandelde hij met succes met de Turkse autoriteiten over de opheffing van het uitreisverbod van journaliste Ebru Umar, waardoor zij weer terug kon reizen naar Nederland. In reactie op het conflict tussen Nederland en Turkije in maart 2017 in Rotterdam belemmerde de Turkse regering hem terug te keren naar zijn post in Ankara. In februari 2018 trok de Minister van Buitenlandse Zaken hem formeel en definitief terug en werd hij benoemd tot de Nederlandse ambassadeur in Brazilië.

Referenties

[[Categorie:Nederlands ambassadeur]]