Blauwe zones
Blauwe zones zijn afgebakende gebieden waarvan de bevolking een specifieke levensstijl en leefomgeving deelt en waar de mensen meetbaar langer leven.[1] Het concept ontstond uit het demografische werk van Gianni Pes en Michel Poulain naar regionale concentratie van honderdjarigen op Sardinië.[2] Auteur Michel Poulain en onderzoekjournalist Dan Buettner identificeerden hotspots van lange levensduur in de wereld. In populair-wetenschappelijke boeken besprak Buettner zeven zones:[3]
- Sardinië, Italië (vooral Ogliastra en Barbagia di Seùlo)
- Acciaroli, Italië
- de eilanden van Okinawa, Japan
- een gemeenschap van zevendedagsadventisten te Loma Linda, Californië
- Nicoyaschiereiland, Costa Rica
- het eiland Ikaria, Griekenland
- Öland, Zuid-Småland en Noord-Oost-Skåne, Zweden
Als mogelijke verklaring wordt gewezen op het geïsoleerde karakter van veel blauwe zones, wat bevorderlijk was voor het behoud van een traditionele levensstijl met veel fysieke activiteit, hechte sociale banden en lokaal geproduceerde voeding.[1] Tegelijk zou een delicaat evenwicht ook de voordelen van de moderniteit beschikbaar hebben gemaakt (welvaart, medische zorg).
Literatuur bewerken
- Michel Poulain, Anne Herm en Gianni Pes, The Blue Zones: areas of exceptional longevity around the world (pdf), in: Vienna Yearbook of Population Research, vol. 11, 2013, p. 87-108.
Externe link bewerken
Bronnen, noten en/of referenties
|