Aplysia depilans
Aplysia depilans is een slakkensoort uit de familie van de Aplysiidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1791 voor het eerst geldig gepubliceerd door Johann Friedrich Gmelin.[2]
| Aplysia depilans | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Aplysia depilans Gmelin, 1791 | |||||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||||
|
Lijst
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||
| |||||||||||||
Beschrijving bewerken
Individuele exemplaren kunnen tot 40 cm lang worden en wegen tot 380 gram. Hun huid is donkerbruin tot roodbruin, met witte tot lichtbruine vlekken. Het heeft een gele binnenschaal die dunner, platter en slechter verkalkt is dan andere zeehazen en ongeveer 1,5 cm lang is. Wanneer ze worden bedreigd, stoten ze een witte of paarse inkt uit. A. depilans is een van de zeven soorten van het geslacht waarvan bekend is dat ze af en toe zwemmen in plaats van kruipen. Hoewel ze hermafrodieten zijn, kunnen ze zichzelf niet bevruchten en hebben ze een partner nodig.
Verspreiding bewerken
Deze zeehaas komt voor in de oostelijke Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee. Hij komt vooral voor in ondiep water van ongeveer 1,5 tot 10 meter. Hij vermijdt de intergetijdenzone omdat de dieren geen zuurstof uit de lucht kunnen opnemen en dus relatief snel doodgaan na het stranden. Af en toe zitten sommigen vast in getijdenpoelen bij eb. Volwassen dieren voeden zich voornamelijk met algen van het geslacht Ulva, vooral zeesla (Ulva lactuca). Tijdens de planktonische levensfase eten ze eencellig fytoplankton.
Bronnen, noten en/of referenties
|