Wikipedia

Venantino Venantini

Italiaans acteur

Venantino Venantini (Fabriano, 17 april 1930 – Viterbo, 9 oktober 2018) was een Italiaans acteur. Hij speelde vooral bijrollen in zo'n 140 hoofdzakelijk Italiaanse en Franse genrefilms. Zijn glansperiode situeerde zich tijdens de jaren zeventig en tachtig.

Venantino Venantini
Venantino Venantini op het Filmfestival van Cannes in 2009
Algemene informatie
Geboren Fabriano, 17 april 1930
Overleden Viterbo, 9 oktober 2018
Land Italië
Werk
Jaren actief 1954 - 2017
Beroep Acteur
(en) IMDb-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Leven en werk bewerken

Opleiding en eerste stappen in de filmwereld bewerken

Venantini wilde graag kunstschilder worden. Om in zijn levensonderhoud te voorzien en zijn studies te bekostigen deed hij figurantenwerk in de filmwereld. Omdat hij aanleg had voor de schilderkunst kende men hem in het midden van de jaren vijftig een studiebeurs toe. Hij trok naar Parijs om er lessen te volgen aan de École nationale supérieure des beaux-arts. De filmwereld liet hem echter niet los. Dankzij zijn in Italië opgestelde pressbook liepen er voorstellen binnen. Op één daarvan ging hij in 1961 in omdat regisseur Franco Rossi hem een rol aanbood in het exotische Tahiti op te nemen drama Odissea nuda.

Ontmoeting met Georges Lautner bewerken

Twee jaar later deed hij een belangrijke ontmoeting met de Franse cineast Georges Lautner. Die vroeg hem voor Les Tontons flingueurs (1963). In deze heel succesrijke en sindsdien tot een cultfilm uitgegroeide misdaadkomedie vertolkte Venantini, als rechterhand van Lino Ventura, een huurmoordenaar. Het klikte zo goed tussen de acteur en Lautner dat deze laatste nog zeven keer een beroep op diens talent deed. Andere Franse regisseurs waarvan Gérard Oury (3 films), Claude Lelouch (2), Edouard Molinaro en Francis Girod de meest bekende waren, castten hem eveneens in de loop der jaren.

Belangrijkste andere Franse commerciële successen bewerken

Venantino werd drie keer gecast in belangrijke kaskrakers van Louis de Funès:

  • in de komische film Le Corniaud (1965) was hij de baas van een rivaliserende gangsterbende die belust is op de drugs en de juwelen die de naïeve Bourvil, zonder het te beseffen, transporteert voor peetvader de Funès.
  • in de komische film Le Grand Restaurant (1966) speelde hij de assistent van de Zuid-Amerikaanse president die verdwijnt in het restaurant van de Funès.
  • in de historische komedie La folie des grandeurs (1971) vertolkte hij een van de Grandes, machtige edelmannen die een aanslag op de Spaanse koning plannen.

Vermeldenswaardig waren nog:

Parallelle Italiaanse filmcarrière bewerken

Venantini was heel veel te zien in allerlei soorten genrefilms die in de periode late jaren zestig-begin jaren tachtig erg in trek waren bij het Italiaans publiek: commedia sexy all'italiana, avonturenfilm, spaghettiwestern, horrorfilm, kannibalenfilm, giallo (de Italiaanse thriller die eind jaren zestig-begin jaren zeventig op veel bijval kon rekenen), oorlogsfilm en sciencefictionfilm.

  • ondeugende commedia sexy all'italiana met weinig aan de verbeelding overlatende titels als La matriarca (of L'amour à cheval, 1968), Erotissimo (1969), Per amore o per forza (1971), Racconti proibiti... di niente vestiti (1972), Amore libero (1974), Sesso profondo (1980) of La ragazza del vagone letto (1979), een film die ook valt onder het 'rape and revenge' genre.
  • stoute tot soms foute sexploitationfilms: naast een aantal films uit de schier eindeloze reeks al dan niet officiële Emmanuellefilms zoals Black Emanuelle (1975) ook erotische films zoals Capriccio (1987) van de provocerende pornoregisseur Tinto Brass.
  • avonturenfilms zoals Piedone d'Egitto (1980) en Le avventure dell'incredibile Ercole (1985).
  • spaghettiwesterns zoals Bandidos (1967) en L'odio è il mio Dio (1968).
  • horrorfilms zoals City of the Living Dead (1980) en Apocalypse domani (1980).
  • kannibalenfilms zoals Cannibal Ferox (1981).
  • poliziesco of detectivefilms zoals Da Corleone a Brooklyn (1979) en Gardenia il giustiziere della mala (1979).
  • heel gewelddadige films met splatterfilmscènes rechtstreeks uit de horrorfilm weggelopen zoals Luca il contrabbandiere (1980).
  • oorlogsfilms zoals I diavoli della guerra (1969) en Il grande attacco (1978).
  • sciencefictionfilms zoals I nuovi barbari (1983).
  • mengvormen zoals Nove ospiti per un delitto (erotische thriller-horror, 1977), La bestia nello spazio, (erotische sciencefiction, 1980) en Superfantagenio (avontuur-komedie-fantastiek, 1986).

Hij werd echter (te) dikwijls gecast in ondermaatse genrefilms en exploitatiefilms.

Venantini werkte voornamelijk samen met vooral in Italië bekendheid genietende cineasten, in de eerste plaats met cultregisseurs als Umberto Lenzi (specialist van de giallo) (3 films), Lucio Fulci (horrorfilm) (2), Steno (komische film) (3) en Antonio Margeriti (een van de specialisten van de Italiaanse genrefilm) (2). Voorts was hij regelmatig te zien in werk van andere vertegenwoordigers van bovenvermelde Italiaanse genrefilms.

Dino Risi (5 films), een van de grootmeesters van de vinnige 'commedia all'italiana', en Ettore Scola (2) waren zijn enige twee regisseurs die een ruime internationale reputatie genoten.

Latere carrière bewerken

Vanaf de jaren negentig draaide Venantini beduidend minder films. Hij werkte iets meer dan vroeger voor de televisie. Naar het einde van de jaren tweeduizend toe vond hij opnieuw de weg naar de Franse film.

Venantino overleed op 88-jarige leeftijd aan postoperatieve complicaties na een dijbeenoperatie.

Filmografie (selectie) bewerken

Prijs bewerken

Autobiografie bewerken

Venantino Venantini: Le Dernier des Tontons Flingueurs, Éditions Michel Lafon, 2015

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Venantino_Venantini&oldid=62697377"