Kannibalenfilm

filmgenre

De kannibalenfilm is een filmgenre waarin kannibalisme een grote rol speelt. Specifiek duidt de term kannibalenfilm op exploitatiefilms waarin een spectaculaire weergave van (vaak exotische) kannibalen centraal staat. De kannibalenfilm is nauw verwant aan de genres mondo en horror.

Kannibalenfilm
Afbeelding gewenst
Opkomst Jaren '70
Eerste film Il paese del sesso selvaggio
Kenmerkende personen Ruggero Deodato, Umberto Lenzi, Jesus Franco, Joe D'Amato
Gerelateerd Horrorfilm, mondo, avonturenfilm, exploitatiefilm
Categorie met een overzicht van films
Portaal  Portaalicoon   Film

Kenmerken van het genre bewerken

Net zoals de mondo is de filmlocatie van de kannibalenfilm de Derde Wereld, met name Latijns-Amerika, en in mindere mate Azië. Een vast cliché is de ontdekking van een wilde stam, die door een expeditie westerlingen wordt bezocht- niet zelden een stam indianen. Eenmaal ter plaatse worden zij geconfronteerd met "de zeden" van de kannibalen: moordpartijen, geweld, dierenmishandeling, verkrachtingen, en uiteraard het eten van mensenvlees.

Ontwikkeling van het genre bewerken

Net als de mondo vindt de kannibalenfilm zijn oorsprong in Italië. De film Il paese del sesso selvaggio (The Man from the Deep River) uit 1972 wordt hierbij genoemd als eerste kannibalenfilm. In de jaren 70 en 80 was sprake van een heuse cannibal boom, met een overvloedig aanbod van met name Italiaanse kannibalenfilms. De meest bekende exponent hiervan is de controversiële Cannibal Holocaust uit 1980. Deze film was een groot kassucces, hoewel hij in een aantal landen verboden werd. Waar de voorgaande kannibalenfilms nog een relatief kleine schare kijkers hadden, werd deze film bij wereldwijd bij een groot publiek bekend. Na Cannibal Holocaust volgde een aantal spin-offs, maar die trokken een marginaal aantal bezoekers. Aan het einde van de jaren 80 was de kannibalenfilm praktisch op zijn einde.

Films bewerken

De volgende films kunnen worden aangemerkt als kannibalenfilms:

  • La Montagna del Dio Cannibale (1978; The Mountain of the Cannibal God)
  • Papaya dei Caraibi (1978; Papaya, Love Goddess of the Cannibals)
  • Primitif (1978; Primitives/Savage Terror)
  • Mangiati Vivi (1980; Eaten Alive!/The Emerald Jungle)
  • Mondo cannibale (1980; White Cannibal Queen/Cannibals)
  • Il cacciatore di uomini (1980; The Man Hunter/Devil Hunter)
  • Orgasmo nero (1980; Black Orgasm)
  • Terror Caníbal (1981; Cannibal Terror)
  • Schiave bianche: violenza in Amazzonia (1985; Amazonia: The Catherine Miles Story)
  • Nudo e selvaggio (1985; Massacre in Dinosaur Valley/Cannibal Ferox 2)

Regisseurs bewerken

Enkele regisseurs specialiseerden zich in dit genre. De volgende regisseurs hebben meer dan een kannibalenfilm gemaakt:

Kritiek en censuur bewerken

Kannibalenfilms kregen veel kritiek. Een vaak geuit bezwaar was het gewelddadige karakter van de films. Niet zelden worden gruwelijke moorden en mishandelingen getoond, alsmede verkrachtingsscènes en geweld tegen dieren. Cannibal Holocaust werd onder andere berucht omdat voor de film echte dieren zijn vermoord. Een ander vaak gehoord bezwaar is het racistische karakter van de films. De kannibalenfilms zouden suggereren dat primitieve mensen bloeddorstig en achterlijk zijn.

Om dezelfde redenen stonden kannibalenfilms bloot aan hevige censuur. In het Verenigd Koninkrijk en Australië werden een aantal films verboden. Cannibal Holocaust werd in enkele tientallen landen verboden[1], hoewel de meeste landen inmiddels de ban hebben opgeheven. Regisseur Ruggero Deodato belandde tijdelijk in de gevangenis, op verdenking van het maken van een snuff-film. Gedurende vier jaar was de film in Italië verboden, tot in 1984 de aanklachten tegen Deodato vervielen.

Waardering van het genre bewerken

Kannibalenfilms hebben relatief weinig waardering gekregen in de filmwereld. Regisseur Sergio Leone sprak wel zijn waardering uit over Cannibal Holocaust wegens het angstwekkende realisme.[2] Een aantal kannibalenfilms werden getoond door Nacht van de Wansmaak.